สวัสดีค่ะ
เป็นสมาชิกใหม่ที่นี่น่ะค่ะ ถือโอกาสตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกเลย
คือว่าในชีวิตเรา...ไม่เคยรู้สึกประทับใจใครตั้งแต่แรกพบเลย
จะชอบใครก็มักต้องรู้จักกันก่อนสักระยะ แล้วเค้ามาทำดีด้วย หรือแสดงความสนใจ ถึงจะหวั่นไหว
แต่แล้วก็ได้มาเจอคนๆนึง ที่หน้าตาธรรมดา แต่ค่อนข้างโดดเด่น วางตัวดี
รู้สึกประทับใจตั้งแต่แรกพบด้วยตัวของเราเอง เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างให้หยุดมอง หยุดฟังสิ่งที่เค้าพูด
แต่ก็เชื่อและบอกตัวเองว่าแค่ความประทับใจ แค่ชื่นชมเค้ามากกว่า เดี๋ยวความรู้สึก็หายไป
และมีคนอื่นหลายคนที่ชื่นชมคนๆนี้อยู่เหมือนกันน่ะค่ะ คงเป็นธรรมดา
แม้ว่าจะอยู่ในมหาลิทยาลัยเดียวกันอยู่แล้ว
จากแต่เดิมไม่เคยสนใจ ก็กลับเจอกันบ่อยขึ้น (อาจเพราะเราใส่ใจ และรุจักเค้าแล้ว)
รู้ว่ายังไมได้รู้สึกอะไรมากกว่านั้น แต่ทุกครั้งที่เจอมันมีความคาดหวังอยากให้เค้าทักทาย
แต่ยิ่งเจอเค้าก็ไม่ทัก เหมือนไม่เห็นเรา ก็ยิ่งรู้สึกใจเต้นแรง ตื่นเต้นเวลาจะได้เจอและใกล้
จนทำอะไรไม่ถูก เป็นอาการประหม่านั่นเอง...
ต่อมาได้มีโอกาสทำกิจกรรมบางอย่างร่วมกัน แต่ก็ไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันจนรู้เห็นนิสัยในทุกอย่าง
รู้แต่ว่าได้แชร์ความคิดกันมากขึ้น ได้พูดคุยกันทางแช็ท ทำให้เปิดใจต่อกันมากขึ้นในฐานะพี่น้อง
จนกระทั่งเวลาเจอกันก็ทักทาย อาการใจเต้นแรงหายไป ไม่ประหม่าเหมือนเดิม แต่รู้สึกว่าคนๆนี้คือคนที่ "ใช่" สำหรับเรา
รู้สึกคุยได้หลายเรื่อง รู้สึกว่าคนๆนี้ทำให้เราอยากพัฒนาตัวเอง อยากทำสิ่งดีๆ
และได้มีโอกาสทำในสิ่งที่อยากทำมากขึ้นจริงๆ เป็นแรงบันดาลใจดีๆ
รู้สึกว่าพูดอะไรก็เข้าใจกันได้ไม่ยาก ทั้งที่ปกติจะเป็นคนที่พูดคุยกับผุ้ชายได้ยาก สื่อสารได้งงๆ
รู้สึกอุ่นใจ รู้สึกเหมือนเค้ารู้ใจในหลายครั้ง รู้สึกว่าบางสิ่งที่ได้ทำร่วมกันมันมีโอกาสจะเป็นไปในทางที่ดี
และมีโอกาสที่จะได้ร่วมกันสร้างสิ่งดีๆเพื่อคนอื่น เพื่อส่วนรวม...
มีหลายอย่างที่เป็นความบังเอิญอย่างลงตัว...
แต่เค้าก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่าความเป็นพี่น้อง
และวางระยะความสนิทไว้แค่ระดับหนึ่ง ไม่ได้สนิทเป็นพิเศษเกินไปค่ะ
ซึ่งก็เท่ากับว่าเรารู้สึกไปเองคนเดียว
และเราก็ไม่ได้มีส่วนทำให้เค้ารู้สึกอยากเป็นคนดีเพิ่มขึ้นอะไร
รู้สึกว่าเค้าสูงกว่าเราในหลายด้าน
บางทีก็รูสึกถึง "กำแพง" ที่เค้าตั้งขึ้นมา
แต่ยังไงเราก็ยังรู้สึกดีกับเค้าอย่างลึกซึ้ง จนรู้สึกว่าไม่อาจเจอใครที่ทำให้รู้สึกสว่างได้อย่างนี้อีกแล้ว
แต่เค้าก็ไม่ใช่ความสงบ เย็นใจทั้งหมดตลอดเวลา เพราะบางครั้งเวลาเจอกันแล้วเราคาดหวัง
เราก็จะรู้สึกแย่เมื่อเค้าไม่ทำ ไม่เดินเข้าหา ไม่มองว่าเราพิเศษอย่างที่เราแอบหวัง
เราก็รู้สึกแย่ เจ็บปวด เสียใจ
แต่ผ่านมาเท่าไร ก็ยังรู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีต่อเค้า มีเรื่องอะไรก้นึกอยากปรึกษา
เลยอยากรู้ว่านี่เป็นกรรมหรือคะ? กรรมที่เราต้องชดใช้โดยการถูกดึงดูดเข้าหาเค้า?
แล้วทำไมมันมีความรู้สึกผูกพันลึกซึ้ง และสัมผัสได้ถึงความสว่าง ความสงบบางอย่างทีอยากให้เราหยุดอยู่กับคนๆนี้ และรู้สึกอยากผลักดันตัวเองไปในทางที่ดียิ่งกว่าที่เคยเป็น
