ขอโทษด้วยค่ะ
กระทู้นี้เกิดจากการผลักดันของภวตัณหาและไม่มีสติกำกับ
ขอแก้ไขกระทู้...
ท่านบริสุทธิ์และงดงามเกินกว่าจะต้องมัวหมองเพราะกิเลสของดิฉัน
คิดว่าหากหมดเหตุ รุ้งก็คงสลาย เหลือแต่ฟ้าที่ว่างเปล่าเหมือนเดิม
ความรู้สึกต่างๆก็ไม่เที่ยง เป็นขณะๆ ที่หลงสร้างอัตตาที่ไม่เคยมีอยู่จริง
ดิฉันจะไม่ทำร้ายจิตใจของตัวเองให้ตกต่ำไปมากกว่านี้
ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
ขอขอบคุณในความปรารถนาดีของทุกท่านค่ะ
..............
พยายามจะลบกระทู้แต่ทำไม่ได้ จึงขอยกเนื้อหากระทู้มาไว้ตามเดิมค่ะ
เพราะเนื้อหาบางส่วนยังปรากฏอยู่ในความเห็น
ต้องขออภัยอย่างยิ่งค่ะ
เคยทำให้ช.หลายคนเสียใจ
เมื่อปีก่อนจึงเจอคนทำให้เสียใจ
ทุกข์...
ต่อมามีโอกาสรู้จักคนนึง สอนธรรมและการเจริญสติให้
รู้สึกปลื้ม ชื่นชม ศรัทธา ในความเมตตาของเค้า ต่อทุกรูปทุกนาม
เค้าเป็นแรงบันดาลใจให้เรา ในการทำสิ่งดีๆ ให้คนอื่น ให้ตัวเอง
ตั้งใจว่าชีวิตนี้จะไม่มีใครแล้ว ใครเข้ามาก็ไม่คบเลย หวังความก้าวหน้าในธรรม...
แล้วความรู้สึกจากกุศลก็พลิกเป็นอกุศลตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
พอรู้ชัด ก็รู้สึกแย่มาก รู้ทั้งรู้ว่าไม่ดี พยายามจะเลิกติดต่อ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
ถ้าเค้าเป็นลมหายใจ เราคงมีสติแทบจะตลอดเวลาไปแล้ว
ที่สุดก็สารภาพความรู้สึกออกไปพร้อมคำลา
เค้าบอกให้เปลี่ยนความรู้สึกแบบนั้นเป็นพรหมวิหาร
ยิ่งอยากหนี ก็ยิ่งหนีไม่ได้ ให้เรามีสติกับลมหายใจ กับปัจจุบัน
เพราะความรู้สึกที่เรามีต่อเค้ามันก็ไม่เที่ยง
และเค้าก็เห็นเราเป็นเพียงรูปนาม เหมือนคนอื่นๆที่มาพึ่งเค้า
ตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อเค้า 2 สัปดาห์แล้ว
คิดถึงเค้ามากเหลือเกิน ทำยังไงดี
ไม่เคยรักใครเลย แต่ความรักครั้งแรกก็มาเป็นแบบนี้
เราคงทำบาปอกุศลไว้มาก...
ควรคบกับคนดีๆซักคนที่เข้ามาดีมั้ย เผื่อใจจะคลายความยึดจากเค้าได้บ้าง
ก็รู้ว่ามันไม่ใช่วิธีที่ถูก
แต่ตอนนี้เราเหมือนมีนรกอยู่ในใจ ถึงขนาดเก็บมาฝันทั้งที่ปกติไม่ค่อยฝัน และไม่เคยฝันถึงใครแบบนี้เลย
ไม่รู้จะหาวิธีไหนแล้ว
ที่รู้สึกแย่ เพราะเค้าอยู่ในสมณเพศ
หากกระทู้นี้ทำให้ใครเกิดอกุศลจิต ต้องขออภัยและขออโหสิกรรมด้วย
ถ้าความรู้สึกบังคับกันได้ก็คงไม่ต้องทรมานแบบนี้
ขอเล่า ระบาย และอาจเป็นประโยชน์หรืออุทธาหรณ์กับใครได้บ้าง
อย่าประมาทกิเลสแม้เพียงเล็กน้อย เพราะมันอาจเป็นต้นทางของปากเหวก็ได้ ขอบคุณค่ะ
