รบกวนถามทุกๆ ท่านดังนี้
ผมแต่งงานมา ปีนี้ปีที่ 16 ตอนนี้ผมอายุ 47 ปี เรื่องเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักกับผู้หญิง 1 คน เราสองคนชอบกันถึงขั้นมีอะไรกัน แล้ววันนึงภรรยาผมก็จับได้ เธอตามผมตลอดไม่ทำงานทำการ เอาโทรจิกโทรตาม ทีสำคัญเธอลั่นวาจาหยาบคายกับผม ว่าจะไม่มีวันให้....ไปมีความสุขกันหรอก ข้ามศพ...กูไปก่อน แต่ใจของผมไม่ได้อยู่ทีเธอแล้ว เพราะผมมีใจให้คนอื่น และบวกกับความไม่เอาไหนของเธอไมว่าจะ เอาแต่ใจ งานบ้านไม่ยอมจับ ต้องให้บ่น และเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด บางทีผมก็อายเพื่อนๆ ที่ต้องกลับไปทำงานบ้าน ไปไหนกับเพื่อนก็ไม่ค่อยได้ โทรตามตลอด จนผมมาเจอคนที่เข้าใจผม พอความแตกผมก็เริ่มจะหาทางเลิกกับเธอ จนเมืออาทิตย์ที่ผ่านมาเธอยอมเลิก เป็นเพราะผมทำเย็นชากับเธอ ทำให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับเธอ ก่อนจะเลิกกันประมาณ 7 เดือน ผมไม่ยอมไปไหนมาไหนกับเธอ โทรมาหาผมก็ไม่ค่อยรับสาย เวลานอนผมก็ไม่ยอมมีอะไรกับเธอตลอด 7 เดือน ที่สำคัญผมบอกกับเธอว่าผมไม่ได้รักเธอแล้ว...นี่คงเป็นเหตุที่เธอยอมเลิกกับผม....สุดท้ายผมก็เลิกกับเธอสำเร็จ ผมคิดว่าผมหมดเวรหมดกรรมกับเธอแล้ว เพื่อนๆ ว่าผมบาปแค่ไหนที่ทำกับเธอแบบนั้น แต่ผมรู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับเธอผมเหมือนคนที่มีแต่ร่างกายไม่จิตใจ...ผมทำถูกหรือผิดกันแน่ครับ

มนุษย์เราชอบมองหาผิด ชอบจับเอาความผิดเค้นหาความผิดของคนอื่น ส่วนความผิดของตนกลับ
กลบเกลื่อน

ทำไมถึงคิดว่าเป็นความผิดเธอละค่ะ อยู่มาได้ตั้ง 16 ปี เธอมีความผิดอยู่คนเดียวหรือค่ะ ทำไมตอนรักกันใหม่ๆคุณถึงทนเธอได้ค่ะ (ขออนุญาตใข้คำว่าทนนะค่ะ) ในเมื่อใจมันหมดรักมันก็ไม่มีอะไรดีแล้วในสายตาของคุณ คุณไม่ผิดหรอกค่ะ แต่คุณจะทราบบ้างหรือเปล่าว่าใจของผู้หญิงที่อยู่กับคุณมา16ปี มันแสนจะเจ็บปวดเสียใจมากมายแค่ไหน ที่เธอเลิกกับคุณเพราะรักคุณมากงัยค่ะจึงยอมหลีกทางให้คุณไปพบความสุขที่คุณคิดว่ามันใช่สำหรับคุณ น่าจะขอบคุณเธอนะค่ะ ดิฉันดีใจกับคุณค่ะที่สามารถทิ้งผู้หญิงที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมากับคุณตลอดได้ (ขออโหสิเลยนะค่ะเขาใจถึงจิตใจภรรยาคุณมากค่ะประสบด้วยตัวเอง) พนา

มันเป็นการกล่าว การฟ้องอยู่ฝายเดียว ก็นึกกันเอาคู่กรณีไม่รู้เรื่องด้วย ก็คิดกันเอาการกล่าวลับหลังอย่างนี้มันยุติธรรมกับอีกฝ่ายหรือไม่ คนเรามันหมดสิทธิ์ ที่จะไปไฝ่คว้าหาหรือศึกษาหญิงอื่นโดยสิ้นเชิงตั้งแต่ตกลงร่วมหอลงโรงกันแล้ว แต่เราเป็นฝ่ายแหกกฏของครอบครัว ไม่มีธรรมมะ ขาดศีลธรรมในการครองเรือน ไปทำผิดศีลธรรม ก็คนมันมีกิเลศ เมื่อคิดว่าแต่งงานไปแล้วยังมีสิทธิ์ไปหาของใหม่คนใหม่อยู่เรื่อยๆไม่ว่าคนหรือสิ่งของ ของใหม่มันย่อมน่าชื่นชมรักใคร่กว่าของเก่าทั้งนั้น ตลอด16 ปีที่ผ่านมาถ้าอีกฝ่ายคิดแบบเดียวกับคุณ บางทีคูณอาจไม่ได้เป็นคนบอกเลิกก่อนก็ได้ เราไม่อยากกล่าวอะไรมากกว่านี้....ลองไปทบทวนดู/เจโตวิมุติ

ถ้าคุณสับสนว่า ตัวเองเป็นคนดีหรือไม่ ทบทวนดูว่า ศีล 5 คุณครบหรือเปล่า
อดีตภรรยา หรือ ภรรยาคนปัจจุบันของคุณ ปฏิบัติตามศีล 5 ได้ครบไหม

เรื่องบางอย่างถูกใจ แต่ไม่ถูกศีลธรรม

อยู่กันมา16ปี ไม่มีความดีเลยหรือไร แล้วใยจึงอยู่มาได้ถึง 16 ปี
การเริ่มต้นชีวิตคู่ใหม่ๆ แม้แต่น้ำต้มผักไม่ใส่น้ำตาลยังว่าหวาน

ขอบคุณสำหรับความเห็นจากเพื่อนทุกคน ตอนนี้ผมยังไม่ได้อยู่กินกับคนใหม่ ผมสงสารคนที่ผมมีอะไรกับเธอแล้ว ผมควรจะรับผิดชอบเธอยังไงบ้างครับ ตอนนี้ผมสงสารเธอมาก
ทุกวันนี้ผมก็สวดมนต์ทุกคืนและแพร่เมตตาให้เธอทั้งสองเช่นกัน

รู้สึกผิด ก็อย่าโทษใครคะ โทษตัวคุณก่อนคะว่า ทำไมภรรยาคนแรกถึงทำเช่นนั้นกับคุณ

ส่วนผู้หญิงอีกคน...ก็กำลังรับกรรมที่ทำร่วมกันอยู่คะ......................

รู้สึกผิดอย่างแรกก็เจอนรกในใจก่อน.....

ส่วนบาปที่เกิดขึ้น.....กรรมจะเป็นผู้จัดสรรอย่างยุติธรรมคะ.....

ที่ต้องคิดตอนนี้คือ.........ทำอย่างไรนับจากนี้ไปจะไม่ทำผิดอีกต่างหาก.......

คนเราเป็นธรรมดาอยู่เองที่ต้องมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา....จนกว่าจะละสังขารคะ

ถ้าคิดจะคบใคร...ถึงขั้นตกลงปลงใจจะแต่งงานอีก....ให้คิดให้ดีให้ถี่ถ้วน

ทาน...ศีล...สมาธิ....ปัญญาจากการภาวนา.....จะเป็นทางออกที่ดีที่สุดคะ

ลองตอบคำถามด้วยใจที่เป็นกลางสักนิดนะคะ

ถ้าภรรยาคนแรกไม่ดี...... ทำไมอยู่กันมาตั้ง 16 ปี คะ??? งง

เธอกล่าวคำหยาบคายกับคุณเมื่อไหร่คะ????? เมื่อคุณคบผู้หญิงคนใหม่ใช่ไหมคะ????

ตกลง ..... เธอทำไม่ดีกับคุณก่อน.... หรือ... คุณทำไม่ดีกับเธอก่อน


ลองกลับมามองตัวเอง.... พิจารณาตัวเอง.... บางที คำตอบก็จะอยู่ในใจคุณเองนั่นแหละโดยไม่ต้องไปถามใครเลย

พิมไม่ได้ต่อว่าคุณนะคะ.... เห็นใจและเข้าใจว่าวันนี้ความรู้สึกผิดมันไม่ได้ไปไหนไกลเลย .... มันอยู่ที่ใจคุณเองนั่นแหละ

มีคำกล่าวว่า ‘Sadness is temporary, guilty can be forever’ หมายถึง ความโศกเศร้านั้นผ่านมาแล้วก็ไป แต่ความรู้สึกผิดอาจกัดกร่อนหัวใจไปตลอดกาล

ทำบุญเยอะๆค่ะ
พิม

ผมเป็นคนไม่พูด เงียบ และเก็บกด ตลอดเวลา 16 ปี ผมยอมรับว่าผมก็อยู่กับเธอไปวันๆ ชีวิตเรามีปัญหาตั้งแต่ สองปีแรกเลยก็ว่าได้ ที่ผมทนอยู่กับเธอมาได้ เพราะตอนนั้นผมไม่มีใครก็บอกตัวเองว่าอยู่ๆ ไป ดีกว่าไม่มีใคร พอผมมาเจอน้องคนใหม่เธอเป็นแม่บ้านแม่เรือนมาก ซึ่งต่างจากภรรยาผม เธอไม่ทำไรเลย แม้แต่ชุดชั้นในผมก็ต้องซักให้เธอ ผมเป็นคนเจ้าระเบียบเห็นอะไรขวางหู ขวางตาต้องทำ รีบเก็บ รีบซัก มันอาจจะเป็นความเก็บกดของผมทีไม่เคยพูด ผมยอมรับว่าผมผิดคนเดียวกัผมสงสารน้องเค้าที่ต้องมารับกรรมกับสิ่งที่ผมทำ ทุกวันนี้ผมไม่มีความสุขเลย คงเป็นกรรมของผมเอง

จขกท.ครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว เลิกกันแล้วก็แล้วกันเรียกคืนไม่ได้แล้ว แล้วจะเก็บภาพวันเก่าๆมาคิดให้เป็นทุกข์ โทมนัส อุปายาส ฯลฯ อีกทำไมล่ะ เมื่ออยู่กับคนป้จจุบันแล้วสบายใจคุยเข้ากันได้ทุกเรื่องก็อยู่ไป

ต่างกรรมต่างวาระ.... เมื่อถึงเวลาก็ต้องชดใช้
ปฏิบัติ ณ ปัจจุบัน ให้ดั่งใจปรารถนา
โดยไม่นึกเสียใจเมื่อย้อนกลับมามอง