ไม่ว่าพ่อจะมาไม้ไหน สิ่งที่เราทำ คือ
๑. เราดูแลพ่ออย่างดีค่ะ (แม้จะไม่ไปออเซาะพ่อเท่าที่เราออเซาะแม่ ก็เนอะ ทำไงได้) แต่เรื่องความเป็นอยู่ เราก็ทำเท่าที่เราจะดูแลได้
๒. เราไม่ว่าพ่อ (มีบางครั้งหลุดปากบ่นๆไปในใจ)
สำหรับหน้าที่ลูก เราก็ว่าเราไม่อกตัญญูแล้วล่ะค่ะ แต่ปัญหาทางจิตใจของเราก็คือ บางครั้งเรานึกสงสารพ่อขึ้นมาว่า ทำไมหนอ...คนเราอายุขนาดนี้แล้ว ครอบครัวพอมีพอกิน ไม่ต้องลำบากจนเกินไปแล้ว ลูกๆก็ไม่มีใครนอกลู่นอกทาง ภรรยา(แม่เรา)ก็ดีแสนดี ทำงาน ไม่มีปากเสียง ทำไมหนอ...ถึงไม่ค่อยเห็นคุณค่าสิ่งที่ตัวเองมีบ้าง ทำไมบางทีก็ยังทำร้ายกันด้วยคำพูดให้เราเสียใจ ที่ผ่านมา..ครอบครัวทุ่มเทให้เท่าไรไม่เคยมองเห็น ทำไมถึงเห็นวัตถุข้าวของไร้สาระพรรค์นั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง สนุกโดยไม่คิดถึงอันตรายอะไรเลย(ชอบพวกรถยนต์บ้าๆ ไอ้เศษเหล็กซังกะบ๊วย --ขออภัยค่ะ เรื่องรถยนต์นี้พ่อทำให้เราเกลียดรถยนต์จริงๆ
) นี่เป็นครั้งแรกที่เราโพสเรือ่งนี้ในที่สาธารณะเลยนะคะ คงไม่ถือว่าเป็นการว่าพ่อใช่ไหม คือ เราอยากจะอุเบกขา แต่อุเบกขากับการเพิกเฉยมันต่างกันนิดเดียวใช่ไหมคะ มันควรรู้สึกแค่ไหนที่จะพอดี
ที่เราพยายามอุเบกขา เพราะเราเปลี่ยนแปลงอะไรพ่อไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อพ่อชอบจะเป็นของเขาอย่างนี้ไปจนตาย เราเองต้องเป็นฝ่ายทำใจน่ะค่ะ แต่เรื่องการดูแลเราไม่บกพร่องนะคะ ไม่เคยมีปากเสียงอะไร ไม่ทำร้ายจิตใจพ่อเลย
ปัญหาคือ เราจะจัดการจิตใจตัวเองอย่างไรดีคะ เฮ้อ...มืดมน เศร้าหมองเหลือเกิน
ขอบพระคุณกัลยาณมิตรทุกท่านที่กรุณามาตอบค่ะ
