ตอบไปหลายครั้ง แก่-เจ็บ-ตาย มันมาพร้อมเกิด จะเลือกเอาแต่เกิด ไม่เอาแก่ ไม่เอาเจ็บ ไม่เอาตาย มันไม่ได้ ทุกคนไม่มีใครเข้มแข็งกว่าใคร มีแต่ใครจะมองโลกตามความเป็นจริง และยอมรับความจริง ซึ่งเป็นสัจจธรรมได้มากกว่ากัน เราเชื่อว่าท่านเป็นพระ ถึงแม้ท่านจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตามก่อนเสียชีวิต แต่ท่านก็พ้นทุกข์ไปแล้ว เหลือแต่เราที่ยังแบกทุกข์อยู่ หรือจะให้เข้าใจว่าท่านทิ้งก้อนทุกข์ไว้ให้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ต้องวางลงก้อนทุกข์นี้ลง วางให้ได้โดยการยอมรับความจริง มองโลกตามความเป็นจริง ว่าทุกคน ทุกชิวิตต้องเป็นไปตามกฏ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาที่สุดแล้ว คนทั้งโลก แม้แต่พระอรหันต์ก็ต้องพบกับมันทุกคนไม่มีเว้น เรื่องธรรมมะไม่มีอภินิหาร มีแต่ความจริง ที่เราเลือกได้2ทาง คือยอมรับ-กลับไม่ยอมรับ
......การยอมรับมันได้ นั่นมากน้อย ช้าเร็ว ต่างกัน ขึ้นอยู่กับสติปัญญาทางธรรม รับได้โดยสิ้นเชิง ไม่ทุกข์ ไม่สุข ไปกับมันก็คือพระอรหันต์ รับได้มากก็ทุกข์น้อย รับไม่ได้ก็คร่ำครวญ อยู่กับมันไป ปลอบประโลมกันไปก็ได้
แต่คนยิ่งปลอบมันก็ยิ่งเศร้า มันเหมือนมีเพื่อน มาเข้าใจ มาเห็นใจในความทุกข์ ยิ่งรู้สึกว่าที่ทุกข์นี้มันถูกแล้ว
ก็เลยปล่อยให้มันทุกข์อยู่อย่างนี้ ไม่ยอมสลัดมันออกไป นานเท่าไรแล้ว แต่ถ้าลองคิดกลับ ว่าที่ทุกข์อยู่นี้มันไม่ถูก เรากำลังขวางโลกอยู่ ขวางสัจจธรรม เรากำลังคิดจะห้ามไม่ให้คนเกิด คนแก่ คนเจ็บ คนตาย มันทำได้ที่ไหน เกิด-แก่-เจ็บ-ตายมันถูกต้อง ของมันอยู่แล้ว ต้องยอมรับมันต่างหาก คิดได้อย่างนี้ ก็วางลงซะ.....เจโตวิมุติ/
