ผมชื่อ ตาว อายุ 19 ครับ ปีที่แล้วผมไม่ได้เรียนเพราะว่าต้องช่วยกิจการที่บ้านครับ เพราะว่าพี่ป่วยเข้าโรงพยาบาล แม่ผมก็ร่างกายไม่ค่อยดีมากนัก มันเหนื่อยมากเหมือนกันเพราะว่าต้องทำทุกวันครับ มันเป็นช่วงเวลาที่หนักมากสำหรับผมครับ แต่ผมนั่งไหว้พระสมาธิมาเกือบ 2 ปีแล้วครับ ถึงไม่ได้ทำบ่อยแต่ก็ทำเรื่อยๆครับ แต่เมื่อช่วงเดือนธันวา ปีที่แล้วได้มีคนๆหนึ่งเข้ามาในชีวิตผม ทำให้ผมมีความสุขมาก ชีวิตมีสีสัน และทำให้รู้ว่าจะกลับไปเรียนอีกครั้ง เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก และผมก็จริงใจต่อเขามาก และซื่อสัตย์ รักเขาเพียงคนเดียว แต่มาวันหนึ่งแม่เขาไม่ให้เราคบกันตั้งแต่นั้นมาเขาก็เปลี่ยนไปเลยครับ จากที่คอยเป็นห่วง โทรมาคุยด้วย หลังจากนั้นไม่ค่อยมีเลยครับ และเราทะเลาะกันด้วยแต่ผมก็ยอมเขาทุกครั้งนะครับ จนผมไม่รู้เลยว่าเขาเปลี่ยนไปได้ยังไง เราเคยสัญญากันหลายครั้งแต่เขาทำไม่ได้เลยแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เรายังมีเรื่องที่อยากจะทำอยู่มากมายเลยครับ มันเหมือนเป็นแรงกำลังใจ และทำให้ผมรู้ว่าผมมีจุดมุ่งหมายกับเขา แต่พอเขามาเป็นแบบนี้เรารู้สึกแย่ไปเลยครับ เขามาบอกว่าขอเป็นเพื่อน ทั้งๆที่ผมรักเขามากยอมทุกอย่างและไม่เคยคิดนอกใจเลยครับ เราไม่ได้เจอกันหลายอาทิตย์แล้ว เขามีคนอื่นรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่ผมได้ก็คือ ผมหมั่นไปทำบุญ สวดมนตร์ไหว้พระนั่งสมาธิ อยู่บ่อยๆ ช่วงหลังๆผมเริ่มไปซื้อปลาที่อยู่ตลาดมาปล่อยแล้วครับ ผมรู้สึกแย่มากๆเลย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทำให้คนที่บ้านก็เครียดเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะบอกใครทำงานเสร็จผมก็จะมานั่งอยู่ในห้องคนเดียว ร้องไห้บ่อยมาก มันทรมารมากเลยครับ สิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้จะช่วยได้ไหมครับ ให้เราได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมทนเสียเขาไปไม่ได้จริงๆเพราะว่าเขามาช่วยผมจากการที่อยู่คนเดียวมาเป็นปี ผมรักเขามากเลยครับและจริงใจมากด้วย ทำยังไงให้ดีขึ้นบ้างครับ ช่วยแนะนำหน่อยครับ

ขอบคุณพี่มากเลยครับ
ผมจะเป็นคนดี จะทำความดีต่อไปครับ และจะไม่ทิ้งการไหว้พระ นั่งสมาธิครับ

เราคิดว่า แทนที่เราจะมาคิดถึงช่วงเวลาที่มีเธออยู่ในชีวิต เรามาคิดถึงเวลาที่ผ่านมาที่อยู่โดยไม่ต้องมีเธอไม่ดีกว่าหรือคะ ไม่มีใครอยู่กับใครไได้จนตลอดกาลหรอกค่ะ ยังไงสักวันเราตอ้งพลัดพรากกัน จากเป็นทรมานน้อยกว่าการจากตายนะคะ อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าแล้วตายจากกันถึงตอนนั้นเราว่าความผูกพันและความทรงจำ(ถ้ารักกันดีๆไม่มีปัญหามากมาย)มันก็จะเยอะแยะจนเราแทบจะตายด้วยความทรมานใจเพราะการพลัดพรากตามธรรมชาติเลย

ไม่วันใดวันหนึ่งเราก็ต้องทำใจเพราะการจากกันอยู่ดี อย่าเอาสาเหตุของการจากกันมาคิดตอกย้ำตัวเองก็พออ่ะค่ะ แล้วมันก็จะผ่านไปได้

คิดเสียว่าคุณกับเธอเคยทำบุญร่วมกันมาเพียงแค่นี้สำหรับชาตินี้ คอนนี้หมดเวลาของคุณกับเธอแล้ว

จดจำแต่สิ่งดีๆที่ผ่านมา ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป วันข้างหน้าคุณยังต้องพบใครต่อใครอีกมากมาย

หันกลับมามองคนใกล้ตัวบ้างนะคะ คุณลืมที่จะรักคนใกล้ตัวคุณไปบ้างหรือเปล่า ที่สำคัญอย่าลืมรักตัวเอง

ให้มากๆด้วย วันเวลาที่ผ่านไปจะช่วยทำให้ทุกอย่างค่อยๆดีขึ้นเอง สวดมนต์ภาวนาเจริญสติสัมปชัญญะ

ไปเรื่อยๆก็ดีแล้วนะคะ ธรรมะสวัสดีช่วยได้ วันหนึ่งคุณจะผ่านพ้นจุดนี้ไปได้

เข็มแข็งไว้นะคะ คิดดี พูดดี ประพฤติดี ทำดีให้มากๆ สะสมความดีไว้เยอะๆค่ะ

เอาใจช่วย และเป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ