คนเราตอนเกิดก็มาแค่คนเดียว ไม่ได้จูงมือใครมาด้วย

แต่ ทำไมตอนโต หรือ ตอนมีความรัก

กลับอยากจูงมือกับเขาไปด้วยทุกหนทุกแห่ง

... พอถึงวันที่เขาจะจากเราไป

ทำไมเราถึงทนไม่ได้ ทำไมเราต้องทุกข์ใจมากขนาดนี้

จะมีใครให้คำตอบได้ไหม?

การที่ เรารักใครสักคน เวลารักมันก็ง่าย

แต่เวลาจะเลิกรักนี่สิยากมาก

นี่ คงเป็นคำถามที่ไม่มีใครตอบได้ นอกจากตัวเราเอง

ถ้าเราเลือกที่จะอยู่... แล้วเจ็บ

นั่นก็ถือว่า... เป็นความสมัครใจของเรา

แต่ทำไมเราเลือกที่จะเจ็บ

ทำไมเราไม่เลือกที่จะทำใจ

แล้วยอมหันหลังเดินจากไป อย่างช้าๆ

ค่อยๆ ให้ความเจ็บปวดมันหมดไป

พร้อมกับระยะทางที่ เราเดิน

อนาคตข้างหน้ายังมีอีกไกล

ชีวิตเราต้องเดินต่อไป... โลกนี้ไม่ได้มีเราเพียงคนเดียว

ลองหันหลังกลับไปมองคนรอบๆ ข้างคุณสิว่ามีมากมายขนาดไหน

จำไว้แค่ว่า "ตอนเกิดมาเราไม่ได้จูงมือใครมาด้วย"

siamsouth
http://hot.ohozaa.com/index.php

ขออนุโมทนาค่ะ กับบทความดี ดีค่ะ

ถ้าเราเลือกที่จะอยู่... แล้วเจ็บ

นั่นก็ถือว่า... เป็นความสมัครใจของเรา

แต่ทำไมเราเลือกที่จะเจ็บ

ทำไมเราไม่เลือกที่จะทำใจ

แล้วยอมหันหลังเดินจากไปอย่างช้าๆ

การเลือกที่จะอยู่แล้วเจ็บ ขอบอกว่าเหมือนตายทั้งเป็นเลยค่ะตอนนี้

ทุกสิ่งไม่เที่ยง สักวันก็เหลือแต่กระดูก เหลือแต่เถ้าถ่าน