มาให้กำลังใจค่ะ โลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราหรอกค่ะ ขนาดร่างกายที่เราอาศัยอยู่ยังไม่ใช่ของเราเลย แล้วคนอีกคนหนึ่งจะมาเป็นของของเราได้อย่างไร
ความพลัดพรากเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ถึงวันนี้เขาไม่ได้เลือกที่จะเดินจากคุณไป วันหน้าทั้งเขาและคุณก็ต้องตายจากกันไปอยู่ดี สิ่งสำคัญมีอยู่เพียงว่าวันนี้คุณยังมีลมหายใจอยู่ คุณเลือกที่จะมีสติกับปัจจุบัน หรือว่าคุณเลือกที่จะเอาใจไปผูกไว้กับอดีตจนไม่สามารถทำปัจจุบันให้ดีอย่างที่คุณควรจะทำได้ เพราะจากที่คุณเล่ามาก็รู้สึกได้ว่าคุณเป็นผู้หญิงเก่งคนหนึ่งเลยทีเดียว
อย่ายอมให้คนที่ทำร้ายคุณ ทำให้คุณสูญเสียศรัทธาในตัวเองสิคะ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่มีเหตุและปัจจัยค่ะ คือกรรมและผลของกรรม ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก็แปลว่าคุณกับเขาเคยทำบุญมาด้วยกันเพียงเท่านี้ (หรือในอีกแง่หนึ่งคือทำกรรมมาด้วยกันเพียงเท่านี้) พอหมดสิ้นผลบุญและกรรมอันสมควรแก่กาล จึงต้องพลัดพรากจากกันไป สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนอื่นคุณต้องให้อภัยตัวเองก่อน อย่าโทษตัวเอง พอคุณให้อภัยตัวเองได้ คุณจะให้อภัยเขาได้
อยากแนะนำให้คุณลองนั่งสมาธิ ทำบุญ แผ่เมตตาให้เขามีความสุข อาจจะฟังดูยากที่จะแผ่เมตตาให้คนที่ทำร้ายเรา แต่ถ้าคุณทำได้ คนแรกที่จะมีความสุขคือตัวคุณเอง
ขออนุญาตยกถ้อยคำในหนังสือที่เพิ่งอ่านเจอมาให้เป็นกำลังใจนะคะ คุณอาจจะเคยอ่านแล้วก็ได้ เรื่อง "เข็มทิศชีวิต ๓ ตอน กฎแห่งความสุข" ของคุณฐิตินาถ ณ พัทลุง
...
"ใช่! ชีวิตเรามันก็เป็นอย่างนี้ เราพูด คุย บอกลาคนที่เรารัก โดยไม่ได้หยุดคิดว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้คุย ได้เห็นเขาอีก
ตอนที่อยู่กับเขา เราอาจกำลังพูดโทรศัพท์ คิดเรื่องงาน เล่นอินเทอร์เนต หรือปล่อยใจล่องลอยไป ไม่ได้ยินทั้งสิ่งที่เขาพูด ไม่รับรู้ความคิด ความเหน็ดเหนื่อย ความกังวล ทั้งที่เขาพูดและไม่พูดออกมา
เราใช้ชีวิตราวกับว่า ทุกอย่างจะคงอยู่ดีดีอย่างนี้ตลอดไป
แต่ชีวิตจะส่งของขวัญมาหยุด มาเตือนเราเสมอ
ก่อนที่จะเป็นลมล้มพับไป ภาพสุดท้ายที่ฉันได้เห็น คือ เด็กผู้ชายตัวเล็กนิดเดียว ซึ่งได้ยินเหมือนกันว่า เขาได้สูญเสียพ่อไป เด็กเล็กๆ คนนั้นยืดตัวขึ้นสูงที่สุด แล้วกอดแม่ไว้ ลูบที่แก้มแม่ เช็ดน้ำตาให้แม่เบาๆ เหมือนเวลาที่เราปลอบโยนเด็กเล็กๆ ที่เรารัก
วินาทีนั้น ฉันรู้เลยว่าเราต้องอยู่ให้ได้อย่างดีที่สุดเพื่อคนตัวเล็กๆ คนนี้ที่รักเรา เป็นห่วงเรา คิดถึงความรู้สึกของเราก่อนตัวเขาเอง
ฉันพบว่า เรามีความทุกข์เพราะเราหมกมุ่นกับตัวเอง เหมือนคนที่วิ่งเอาหัวชนกำแพงซ้ำแล้วซ้ำอีก คิดแต่ว่า ทำไม ทำไม สิ่งเหล่านี้ถึงเกิดขึ้นกับฉัน เราลืมไปว่า ในเวลาที่เราทุกข์ คนที่รักเราทุกข์มากกว่าเป็นไหนๆ ยิ่งเราทุกข์หนักทุกข์นาน คนที่เรารักและรักเราก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเราไม่รู้กี่เท่า
ฉันพบว่า ความพลัดพรากสูญเสีย มาเพื่อช่วยให้เราละเอียด ประณีตกับชีวิต มีชีวิตอยู่ที่นี่ ขณะนี้ หยุดหมกมุ่นกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว อนาคตที่ยังมาไม่ถึง หยุดถามว่าทำไม ทำไม ปฏิเสธสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า
เพราะจนกว่าเราสามารถอยู่ที่นี่ เพื่อตัวเราเองได้ เราจึงสามารถอยู่ที่นี่ ตรงนี้ เพื่อเขา รัก ดูแลเขา ได้อย่างสมบูรณ์
กลับมาอยู่ที่นี่ ตรงนี้ เพื่อตัวเราเอง เพื่อคนที่เรารัก และรักเรา
...
เมื่อไรที่เลิกหมกมุ่นกับตัวเองและมองทุกสิ่งเป็นธรรมดา เมื่อนั้นเราจะพบความสุข เป็นกำลังใจให้นะคะ
