สวัสดีค่ะ คุณจขกท
ต้องออกตัวว่ายังไม่ได้เป็นผู้รู้ ....เป็นเพียงผู้ที่กำลังศึกษาและเริ่มออกเดินทางยังไม่ถึงจุดหมายสูงสุดของพุทธศาสนา......
องค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า “กฺมมฺนา วตฺตติโลโก สัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม”
“เจตนา คือกรรม” กรรมจำแนกสัตว์ให้ประณีตดีเลวแตกต่างกัน
คุณจขกท ลองอ่านดูที่เราเคยตอบเพื่อนๆ ไว้คัดลอกมาให้ใหม่อาจจะทำให้พอเข้าใจเรื่องกรรมได้บ้าง
กรรมเป็นเรื่องของความเป็นไปตามเหตุปัจจัย หลักเหตุปัจจัยในพุทธศาสนาก็
คือหลักปฏิจจสมุปบาทและกรรมก็เป็นส่วนหนึ่งในหลักปฏิจจสมุปบาทนั้น
ในทางพุทธศาสนา สอนว่า "กรรม" คือการกระทำ การกระทำที่มีเจตนาประกอบ
สามารถกระทำผ่านทาง กาย วาจา และใจ กรรมดีเรียกว่ากุศลกรรม
กรรมชั่วเรียกว่าอกุศลกรรม ดังนั้นผู้ใดทำเหตุเช่นไรย่อมได้รับผลเช่นนั้น
ผลย่อมถูกตรงเช่น ปลูกมะม่วง ย่อมได้รับผลมะม่วงตอบแทน
เรากินข้าว ผลที่ได้รับก็คือความอิ่ม ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนผลที่ได้รับก็คือจบการศึกษา
การกระทำผ่านทาง กาย วาจา และใจ ของเราเกิดอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ตื่นนอน
จนกระทั่งหลับ สิ่งที่เกิดเมื่อวานก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว กรรมจึงแบ่ง
ออกได้เป็น 3 กาลคือ
1.กรรมในอดีต คือการกระทำที่ผ่านมาแล้วไม่ว่าจะเป็นเมื่อ 5 ชั่วโมงที่ผ่านมา เมื่อวาน
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เดือนที่แล้ว ปีที่แล้ว....จนถึงชาติที่แล้ว การกระทำที่ทำไปแล้ว
มันย่อมต้องมีผล มันเกิดขึ้นมาแล้วมันเป็นเหตุ เราปฏิเสธไม่ได้ข้อสำคัญอยู่ที่ว่าเรา
ควรได้ประโยชน์จากอดีตอย่างไร ให้มองในแง่ที่จะเป็นบทเรียนแก่ตนเอง
และรู้จักการพิจารณาไตร่ตรองมองเห็นเหตุและผลที่เกิดกับตนเองเกี่ยวข้องกับการกระทำ
ของตัวเราอย่างไร ไม่มัวโทษผู้อื่นอยู่เรื่อย และไม่มัวรอรับแต่ผลของกรรมเก่า ท้อแท้ใจและทอดธุระ
2.กรรมในปัจจุบัน คือการกระทำที่เป็นปัจจุบันขณะ เกิดขึ้นเป็นขณะ ๆ เพื่อตอบสนองต่อ
เหตุปัจจัยที่เข้ามากระทบหู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ดังนั้นพุทธศาสนาจึงเน้นที่ “กรรมในปัจจุบัน”
ที่เราสามารถจะแก้ไข กรรม และพัฒนากรรมที่ดีให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป เช่น สอบครั้งที่แล้ว
ไม่ได้อ่านหนังสือผลก็คือสอบตก ดังนั้นสอบครั้งใหม่เราก็ต้องอ่านหนังสือ
หรือเพื่อน ๆ ไม่ชอบคบหาสมาคมกับเราเป็นผลให้ต้องอยู่คนเดียวเป็นอาจิณ
หรือมีแฟนกี่คน ๆ เป็นต้องเลิกรากันเสียทุกทีไป อันนี้ก็ต้องพิจารณาหาเหตุผลว่าเรา
มีหลักในการเลือกคบคนอย่างไร แยกแยะออกหรือไม่ว่าคนดีเป็นอย่างไร คนพาลเป็นอย่างไร
และตัวเราเองมีข้อบกพร่องอย่างไร เป็นต้น
ซึ่งหลักนี้ถือเป็นการพัฒนาตนนั่นเอง ท่านสอนให้พัฒนาตนและแก้ไขที่ตนเอง ทำปัจจุบันให้ถูกตรง
3.กรรมในอนาคต ก็คือการกระทำที่เราทำในปัจจุบันก็จะไปกลายเป็นผลที่จะได้รับ
ในอนาคตนั่นเองเมื่อทำปัจจุบันได้ถูกตรงผลที่จะได้รับในอนาคตก็ย่อมถูกตรงเช่นกัน
ทัศนคติต่อกรรม
1.ทัศนคติต่อตนเอง คือเราจะต้องมีความรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง
เมื่อยอมรับส่วนที่ผิดแล้วจะต้องคิดแก้ไขปรับปรุงตนเองให้ถูกต้องดีงามยิ่งขึ้นไปอีก
2.ทัศนคติต่อผู้อื่น คือการวางอุเบกขา(วางใจเป็นกลางเพื่อดำรงความเป็นธรรม
และรักษาความยุติธรรมไว้) เพราะเขาได้รับผลจากการกระทำของเขา และที่ขาดไม่ได้
คือมีเมตตาและกรุณา เมื่อเขาได้รับทุกข์โทษตามควรแก่กรรมของเขาแล้วเราจะช่วยเหลือ
เขาให้พ้นจากความทุกข์และพบความสุขความเจริญต่อไปได้อย่างไร ไม่ใช่สักแต่ว่า
วางอุเบกขาอย่างเดียว มนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่ต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกัน พึ่งพาอาศัยกัน
พระพุทธองค์ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ก็เมื่อบุคคลมายึดเอากรรมที่ทำไว้ในปางก่อนเป็นสาระ
ฉันทะก็ดี ความพยายามก็ดีว่าสิ่งนี้ควรทำ สิ่งนี้ไม่ควรทำ ก็ย่อมไม่มี”
อ้างอิง:เป็นโสดก็สบายแต่บางเวลาก็เหงาอยากมีครอบครัวเพราะใครๆก็บอกให้เรารีบมีอายุเยอะแล้วแก่ตัวไปไม่มีใครดูแล
อันนี้ก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูดกัน แต่จริงในแง่สมมุติ ตามสิ่งที่ชาวโลกเขาเห็นพ้องต้องกัน ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง..แต่เมื่อเวลาผ่านไปเหตุปัจจัยเปลี่ยนมันก็อาจไม่เป็นจริงอย่างนั้นก็ได้....ดังนั้นสิ่งสมมุติจึงไม่ใช่ความจริงแท้หรือสัจธรรม....
เห็นหลายๆ ครอบครัวมีบุตรก็เพราะคาดหวังว่าจะเอาไว้พึ่งพายามตนแก่เฒ่า แต่ในที่สุดผลก็ปรากฏว่าความจริงบุตรของตนพึ่งพาอาศัยไม่ได้มีแต่จะต้องเป็นภาระให้ตนเลี้ยงดูสร้างแต่ปัญหาให้ไม่รู้จักจบสิ้น...สร้างความผิดหวังและเสียใจแก่ผู้เป็นบิดา
มารดาเป็นยิ่งนักเพราะเขาไม่ได้เป็นไปตามสิ่งสมมุติที่ชาวโลกเห็นพ้องว่าลูกมีหน้าที่ต้องเลี้ยงดูบิดามารดาตอบแทนยามแก่เฒ่า...
แต่เขาเป็นไปตามเหตุปัจจัยเป็นไปตามกรรมสัมพันธ์ระหว่างบุตรและบิดามารดา...
ดังนั้นเราจึงต้องมองความจริงของสิ่งสมมุติให้ทะลุเข้าไปถึงสัจธรรมคือความจริงแท้ของสรรพสิ่ง....จะทำให้เราเข้าใจชีวิตมากขึ้นและวางใจได้ถูกตรงตามธรรม....ชีวิตก็จะทุกข์น้อยลง
องค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสว่า การครองเรือน มีสุขน้อย มีทุกข์มาก...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ความรักไม่เคยให้ความสมหวังกับผู้ใด...เพราะความไม่รู้จักคำว่า”พอ”ของมนุษย์นั่นเอง
