เมื่อวานไปบวชีพรามณ์มา แล้วไปเททองหล่อพระประธานมา วัดที่เคยไปกับสามี ในใจนึกว่าหาเจอเขาจะทำอย่างไร ดีหน่อยที่ไม่เหนเขา ส่วนเพื่อนเขามากับครอบครัว อืมแต่ก่อนเราก็เคยไปเป็นครอบครัว แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ต้องทำใจ สวดมนต์ตั้งแต่ห้าโมงเย็นจนถึงสว่างอีกวัน คิดว่าไม่มีเขาเราก็อยู่ได้ มีความสุข คิดว่าเราตายจากกัน ดีเสียอีกมันทำให้เรามีเวลามากขึ้น ได้มีดอกาสทำสิ่งดีๆ ในชีวิตทั้งการบวชและการได้มีโอกาสหล่อพระ ซึ่งหากอยู่กับเขาฉันคงไม่มีโอกาสนี้เพราะห่วงบ้าน ห่วงงาน คิดว่าจะเก็บเสื้อผ้าที่กองไว้สักที น้องกับแม่ถามว่าคิดว่าจะไม่กลับแล้วใช่ไหม น้องพูดคำหนึ่งแทงใจมาก แต่ก่อนคิดว่าเขาจะมาง้อเลยไม่เก็บ แต่เขากลับไม่สนใจมาง้อซะนี้ อืมมันจริงที่น้องพูดนะ เราเองก็ต้องพยายามทำใจให้ได้ ต้องทำใจว่าดีแล้วที่เขาได้มอบโอกาสให้เราสะสมบุญบารมีเพื่อชาติหน้าจะได้พบเจอแต่สิ่งดีๆ แผ่เมตตาให้เขาด้วยใหห้เขามีความสุข

วันนี้ปัญหาเกิดอีกแล้ว รถที่ตกลงจะขาย คนซื้อก็ไม่ผ่านเกณฑ์ โอ๊ยปวดหัว อะไรหนักหนาหนอ พยายามปลงว่าทุกอย่างย่อมเป็นไป แต่ก็ยังเศร้าอยู่ดี คิดแต่ว่าทำไมหนอปัญหาถึงรุมเราจังเลย

เย็นไปรับลูกแอบหวังว่าเขาจะมาหาลุกบ้างเพราะเขาหายไปนานแล้ว แต่ผิดหวังเขาไม่มา เสียใจแต่ไม่มากเพราะคิดแล้วว่าเขาไม่ต้องการเรากับลูกแล้ว เราต้องยอมรับความจริง ต้องทำให้ตัวเองมีความสุขกับการอยู่คนเดียว เรายังมีคนที่รักเราอยู่ แค่เขาไม่รักเราคนเดียวเอง ต้องอยุ่ให้ได้ บอกใจตัวเองอย่างนี้ ดีแล้วที่เขาไม่แครืเรา เขาไม่ต้องการเรา เพราะมันทำให้เรามีเวลาสะสมความดีจากการทำบุญ การบวชชีพรามณ์เพราะหากเราอยู่กับเขาเราคงไม่มีโอกาสนี้ เขาตัดเรากับลูกจริงแล้วหละ ทำใจบอกตัวเองได้แค่คำเดียว

เมื่อเช้าไปส่งลูกที่ ร.ร. ลูกงอแง ครูเลยบอกว่ากร้องไห้ทุกวัน ตั้งแต่วันที่ที่พ่อเขามาหา ทุกวันช่วงบ่ายเขาจะมองที่โรงอาหารของ ร.รครูว่าเขาน่าจะรอพ่อ อืม เศร้านะ น้ำตาไหล อืมไม่รู้จะบอกอย่างไรรีบเดินหนีกลัวน้ำตาไหล สงสารลูก ส่วนเขาจะรู้ไหมว่าเขาทำร้ายเด็กคนหนึ่งที่รักเขามาก แต่ลูกชายไม่ร้องไห้ให้เราเห็นนะ มีแต่ปลอบใจเราว่าแม่อย่าร้องไห้ แต่ลูกเองกับเศร้าเด็กแค่สี่ขวบเอง ยังหวังให้พ่อเลิกเจ้าชู้ตามคำอธิษฐานของเขา เราต้องเข้มแข็ง เราต้องสู้ เราต้องอยู่ให้ได้ เพื่อลูกๆๆๆๆ เขาหายไปนานเกือบสองอาทิตย์แว เขาคงมีความสุข คงตัดเรากับลูกแล้ว สงสารลูกมากทำไมเรื่องอย่างนี้ต้องเกิดขึ้นกับเรากับลูกเพราะคำว่าไม่พอของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเหรอ ต้องทำร้ายความรักบริสุทธิ์ของเด็ก คนหนึ่ง เขาจะรู้บ้างไหม จะสำนึกบ้างไหม อยากให้เขามาได้ยินสิ่งที่ฉันได้ยินจากปากเด้กสี่ขวบคนหนึ่งที่เขาพูดว่ารักพ่อ อยากให้พ่อเลิกเจ้าชู้ อยากให้ครอบครัวเราอยู่ด้วยกัน เขาจะรู้สึกเหมือนฉันบ้างไหม
คำพูดเล้กๆ จากเด็กคนหนึ่งจะทำให้เขาคิดได้ไหม แต่คงไม่ ลูกจ้ารู้ไหมแม่อยากบอกว่าแม่ไอยากให้ครอบครัวเราเป็นอย่างนี้เลย แต่พ่อไม่พอและพ่อไม่ต้องการเราแล้ว ได้แต่กอดลูกร้องไห้ รู้สึกแย่มากๆๆ แต่ต้องเข้มแข็งไม่ร้องไห้ให้ลูกเห็น ฉันบอกลูกว่าแม่จะอยู่ข้างลุกตอดไป แม่รักหนูนะ รักมากลูกกอดเราแล้วบอกว่าผมก็รักแม่ แม่ยิ้มสิ น้ำตาร่วงคะ ทั้งที่บอกตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ให้ลุกเห็น แย่จัง

เที่ยงออกไปกินข้าวข้างนอกกับเพื่อน กลัวเจอเขาเหมือนกัน แต่ก็ทำใจ ไปกินไอติมที่สเวนเซนต์นั่งรอใจก็แอบคิดไปถึงว่าเขาเคยพาหญิงเขามากิน คิดได้ก้เศร้า แต่ก็บอกใจว่าอดีตคืออดีต เขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว เขาคงมีความสุขแล้ว (เพราะหากเขาทุกข์เขาคงมาหาเราแล้วหละ) ตอนนี้เขาสุขเรากับลูกก็โดนเขาตัดออกจากใจแล้ว

คุณโง่งมงายคะ ไม่มีประโยชน์เลยที่คุณจะมาคร่ำครวญอยู่อย่างนี้ จะยิ่งทำให้คุณแย่ลงนะ ลองกลับไปอ่านความเห็นและข้อแนะนำต่างของเพื่อนๆในลาน อีกครั้งนะคะ ถ้าคุณไม่ช่วยตัวเองใครก็ช่วยคุณไม่ได้ ขอโทษจริงๆที่แสดงความคิดเห็นแบบนี้ แต่จริงใจนะคะ

ขอบคุณคะแม่ผู้อดทน พยายามแล้ว แต่ทุกอย่างกลับตอกย้ำให้ฉันคิด ทุกคนคงเบื่อฉันเพราะว่าฉันทำใจไม่ได้สักที ทุกอย่างอยู่ที่ใจฉันอย่างที่ทุกคนบอก แต่ใจฉันทำไม่มันชอบตอกย้ำตัวเองเสมอ หรือเพราะว่าตัวฉันไม่รักดี หลงใฝ่ฝันกำลังคนที่หมดใจแล้ว พยายามทำตัวให้ยุ่ง กำลังคิดจะไปเรียนทำอะไรสักอย่างกับ ร.ร.สอนตอนเย็น แต่ก็ห่วงลูก ไม่งั้นฉันคงแย่หากไม่หาอะไรทำ

...ความรัก..ความใคร่
ที่บังเกิดขึ้นในใจของชายหญิง
...เป็นกิเลสอารมณ์อันยิ่งใหญ่....
และทรงพลังสุดจะประมาณได้...
....เพราะอารมณ์แห่งความรัก..
อันเป็นโลกียวิสัย ...เป็นพลังที่ธรรมชาติ
...กำหนดให้แก่สัตว์โลก...เพื่อสืบทอดสายพันธ์..
ต่อเนื่องกันไปตราบกาลนาน...
...ในอารมณ์แห่งความรัก..คล้ายมีความสุขยั่งยืน
เป็นนิรันดร์..ไม่เสื่อมคลาย และ..
..คล้ายมีความทุกข์ยั่งยืน..เป็นนิรันดร์ ...
ไม่เสื่อมคลาย..สุขและทุกข์คลุกเคล้า
ผสมผสานกันอยู่ในรักนั้น..แต่จะมีใครเล่า
..ที่หยั่งรู้ว่า "สัจจะแห่งความรัก" ไม่เคย
เป็นนิรันดร์..มันเกิดขึ้น...ทรงอยู่..
และก็เสื่อมสลายไปในที่สุด..เป็นเช่นนั้นเอง..

คัดลอกบางตอนจาก หนังสือ เสียดายตายแล้วไม่พ้นกรรม
ของ หลวงพ่อจรัล ธิตะธัมโม

คุณโง่งมงายคะ ดิชั้นไม่เบื่อคุณหรอกค่ะ ตรงกันข้ามอยากจะช่วยดึงคุณขึ้นมามากกว่า แตคุณก็ต้องร่วมมือด้วย ดิชั้นเข้าใจความรู้สึกคุณเพราะผ่านมาก่อน เราต้องลุกขึ้นให้เร็ว อย่ามัวจมปลักอยู่กับวันคืนเก่าๆ ที่ไม่มีวันจะหวลกลับมา เราต้องอยู่กับความจริงในปัจจุบันซึ่งคุณอาจจะมองว่าช่างโหดร้ายเกินที่คุณจะรับไหว แต่เชื่อเถอะมันไม่เลวร้ายอย่างที่คุณคิดหรอก คนอื่นที่เค้าแย่กว่าเรายังผ่านได้เลย
อดทน กัดฟันสู้ ยอมรับความจริง

ไม่ต้องไปอยากรู้ความเป็นไปของเค้ากับใครทั้งนั้น เราอยู่ของเราหาอะไรทำให้เพลินๆ จะได้ไม่ต้องไปคิดถึงเค้า คิดถึงแต่ลูกว่าจะทำยังไงจะเลี้ยงดูให้เค้าเป็นคนดีมีศีลธรรม จะส่งเสริมการศึกษาให้ลูกอย่างไรบ้าง ทำยังไงให้ลูกมีความสุข ถ้าคุณสุข ลูกคุณก็สุข ถ้าคุณทุกข์ ลูกคุณก็ทุกข์ เอาใจช่วยให้คุณผ่านไปให้ได้

มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ ตัวเองก็เพิ่งเจอมาเหมือนกัน วันแรกรู้มีน้ำตาเท่าไร ร้องทั้งวันทั้งคืน นอนไม่หลับ กินไม่ได้ ร้องให้มันอิ่มไปเลย อาทิตย์แรกใช้ชีวิตไปวันๆ หลังจากนั้น คิดว่าเราไม่ใช่เป็นคนสร้างปัญหา ทำไมคนที่เป็นทุกข์ต้องเป็นเรา ต้องมีความสุขของเรา จะมานั่งเสียดายมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งทำไม เราต้องรักตัวเองก่อน หันมาออกกำลังกาย วิ่งบ้างปั่นจักรยานบ้าง ทุกวันก็มีบ้างอารมณ์เศร้า
เสียใจ ก็ต้องสลัดทิ้งไป เรามาสู้ด้วย ทุกวันเป็นวันของเราค่ะ แต่เราไม่มีลูก

สิ่งที่ช่วยได้เยอะ คือ ฟังเทศนาธรรมของท่านพุทธทาส เกี่ยวกับจิตว่าง การดับทุกข์

สาธุค่ะคุณกล้วยหอม ถูกต้องเลย เก่งมากเลยค่ะ มาเป็นกำลังใจให้กันและกันนะคะ

คุณโง่งมงายเห็นไม๊คะ ไม่ใช่คุณคนเดียวที่เจอเรื่องแบบนี้ เค้ายังผ่านได้เลย ขึ้นอยู่กับตัวเราเองนั่นแหละค่ะ


ปล. ดิชั้นไม่อยากเรียกคุณว่าโง่งมงาย ลองคิดชื่อใหม่ที่สร้างกำลังใจกันดีไม๊คะ ลองคิดดูนะ

.....เข้ามาเยี่ยม ให้กำลังใจค่ะ......
ผงเข้าตาตนเอง....ย่อมยากที่เขี่ย....แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...
หาก..เรา..ชัดเจนในตนเอง...รู้ว่า มีผงเข้าตา และ จำเป็นต้องจัดการเอาออก ...และไม่มีใคร..เราต้องทำเอง เราก็จะหาวิธีการที่จะจัดการเอาออกจนได้..เพราะสัญชาติญาณของคน...เราจะรักตนเอง....ไม่ต้องการเจ็บปวด..ไม่อยากทุกข์..ต้องการสุข....

ฉันก็มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย...โดยไม่ทันตั้งตัว เตรียมใจ เพราะว่า อยู่กันดี ๆ ๆ ไม่มีวี่แว่วอะไรเลย..ก็ยังช็อค...และ...ทราบค่ะว่ามันก็ยากเหมือนกันที่จะดูแลจิตใจ.......
...แต่ถึงอย่างไร ก็ตาม.............

ดิฉันเชื่อมั่นว่า.....เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้...เพราะเรามีคุณค่าในตนเอง..เป็นที่รักที่ต้องการ..เป็นที่พึ่งให้กับใคร..ต่อใคร...อีกหลาย ๆ ๆ คน และ โดยเฉพาะ..ตัวของเราเอง......


ไม่แปลก หรอกค่ะที่...ความรู้สึกของเรา.จะกลับไปกลับมา เพราะเราเป็นคน มีอารมณ์.ความรู้สึก ความต้องการ ซึ่งเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา.....บางขณะจิต ก็เข้มแข็ง...จัดการตัดขาด ไม่เอา ไม่สน...มีสิ่งกระตุ้น..รู้สึกผิด เหงา อยากคืนดี ให้อภัย....สับสน...อลหม่าน...ภายใน ถกเถียง ตบตีกันอยู่ในหัวอกหัวใจ จน ตึงไปหมด...

ให้เวลาตนเอง ใจเย็น ๆ ยอมรับ....ว่ามันเกิดขึ้นจริง....อะไร...ทางไหนที่เราเลือกแล้วจะดีที่สุด เหมาะสมที่สุดกับเรา ...และตัดสินใจเลือก..พอเลือก..ก็จัดการตามแบบฉบับของเรา..หากจะเกิดผลกระทบใด ๆ ๆก็ต้องยอมรับ...การตัดสินใจของเรา....

เหมือนฉันที่ สับสน ...ระหว่างให้อภัย....ตัดขาด.....สุดท้ายเลือกที่จะตัดขาด.....ทั้ง ๆที่มีคนเชียร์ให้อภัยเพราะว่าเขาดีมากๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรผิดพลาด....แต่เราชัดเจนในตนเองว่า เราจะไม่มีความสุขหากเลือก..ให้อภัย..เศร้า เสียใจ...ใจหาย...ก็ต้อง...ผ่านให้ได้...สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ค่ะ

ถูกต้องที่สุดค่ะ คุณกล้วยไม้ม่วง
ต้องแก้ที่ใจเราเองไม่ว่าทุกข์หรือสุข ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนใช้ได้ตลอดคำนี้

ขอบคุณทุกคนคะ ที่เข้ามาให้กำลังใจคะ

คุณดอกจำปีคะ ฉันจะส่งข้อความหาคุณไปพิมพ์แล้วไม่รู้จะส่งอย่างไรคะ ช่วยบอกหน่อยคะ