ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี เพราะเรื่องมันยาวมาก คารังคาซังมานานนับปี
ตอนนี้ผม เรียนอยู่ในคณะ/มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ ในกรุงเทพฯ ซึ่งไม่ใช่เป็นคณะที่ผมอยากเข้าเลย ซักนิดเดียว มหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ผมหวัง

ผมเลยอยากจะซิ่วครับ (ซิ่วคือ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบหนึ่ง) เพราะสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้มหาวิทยาลัยที่ผมต้องการนั้น มันมาจาก ก่อนหน้าวันสอบ 7-8 วัน มีคนยกพวกมา กระทืบผม และขู่ฆ่าผมด้วยหากผมแจ้งความ ทำไมให้ผมเสียสติ ไปเลยครับ กลัวทุกอย่าง ไม่กล้าออกจากบ้าน หนังสือหนังหาความรู้ที่เคยอ่านสั่งสมมาเป็นปีๆ หายไปหมด ก็เลยไม่ได้ไปสอบ ทำให้ผมไม่ได้ในมหาวิทยาลัยที่ผมหวังเอาไว้

ทุกครั้งที่ผมจะอ่าหนนังสือ หรือคิดถึงว่าทำมไตัวเองต้องมาเรียนในมหาวิทยาลัยที่ตัวเองไม่อยากเรียนผมจะแค้นพวกเขาเหล่านั้นขึ้นมา ถึงกับตะโกนด่าทอ ออกมาเลย หลายครั้งผมเกือบจะหยิบมีด บุกไปหาพวกที่เึคยมากระทืบผม แทงมันซะให้ตายให้หายแค้นที่มันมาทำลายชีวิตผม แต่ก็ไม่ได้ทำ
เหตุการณ์นี้มันยังจี้ หัวใจผมอยู่ทุกครั้ง พอจะอ่าหนังสือสอบอีกรอบ ผมก็จะนึกถึงว่าำทไมต้องมา อ่านอีกรอบด้วย ก็จะนึกถึงพวกมันขึ้นมาอีก แล้วก็แค้น ด่า จนเสียสมาธิไม่ได้อ่านหนังสือสอบ ผมจะทำอย่างไรดีครับ?

ผมขออะไรทุกคนอย่างนึงครับ อย่าแนะนำว่า ให้ผมพอใจในสิ่งที่ตนมี เรียนมหาวิทยาลัยนี้ไปเถอะ อะไรประมาณนี้นะครับ เพราะที่ๆผมเรียนอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด มันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย

คำแนะนำต่อไปนี้อาจจะไม่ใช่คำแนะนำที่ดีที่สุด แต่อาจจะเป็นแค่การพูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นส่วนตัวว่าถ้าพี่เป็นน้อง พี่จะทำอย่างไร เท่าที่อ่านมาคงต้องแยกเป็น 2 ประเด็น คือ 1.เรื่องความแค้นส่วนตัวที่มีกลุ่มคนมาทำร้ายเรา 2.เรื่องเรียน เริ่มกันที่เรืี่องแรก ถ้าบอกว่าให้หายแค้น ก็คงจะทำได้ยากสำหรับคนที่ยังมีกิเลสเหมือนเราๆทั่วไป เอาเป็นว่าแผ่เมตตาให้พวกเขาบ่อยๆละกัน ความแค้นจะได้ลดน้อยลง และ/หรือคิดด้วยว่าใครทำอย่างไรย่อมได้ผลอย่างนั้น ถ้าคิดว่าเขาทำไม่ดีกับเรา เขาก็จะได้รับผลกรรมนั้นเอง หรือเราอาจเคยทำกรรมไว้กับเขาก็ได้ งั้นก็ถือว่าเราได้ชดใช้กรรมให้เขาแล้ว ไม่ต้องลดตัวลงไปทำกรรมร่วมกับเขาอีกโดยการถือมีดไปแทงเขา ระลึกไว้เสมอว่าใครทำยังไงก็ได้แบบนั้นแหละ อย่างน้อยพวกเขาก็ได้รับบาปแน่นอนเพราะทำร้ายคนอื่น พี่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันพูดง่ายแต่ทำยาก แต่พยายามหน่อยนะ เอาเรืี่องที่ 2 ถ้าเป็นพี่ก็คงซิ่ว เพราะเราเรียนแค่ 4 ปี แต่อนาคตที่ต้องไปทำงานทั้งชีวิต(ถ้าทำงานตรงกับที่เรียน)เราต้องใช้ความรู้ 4 ปีนี้แหละ ถ้าไม่ชอบก็ตั้งใจอ่านหนังสือไปเข้ามหาวิทยาลัยและคณะที่คาดหวังเถอะ คนลองเรียนแล้วไม่ชอบก็ซิ่วไปเรียนคณะที่ใช่มีตั้งเยอะแยะ ไม่แปลก งั้นน้องคิดว่าทนเรียนแค่ 4 ปี แต่ทั้งชีวิตต้องไปทำงานในสายอาชีพที่เราไม่ชอบมันก็ไม่ใช่ไง พี่อวยคณะหน่อยนะ ส่วนมหาวิทยาลัยต้องคิดเอง อยากพูดกลางๆ ไม่งั้นจะเหมือนไปแบ่งสถาบันกันจนเกินไป มีส่วนก็จริง แต่สำคัญที่สุดคือตัวเราเอง สรุป เลิกเสียเวลากับคนที่ทำบาปกับเรา เอาเวลาไปอ่านหนังสือเพื่อเป้าหมายของเราดีกว่า ถึงแม้จะไม่ได้ตามคาดหวัง แต่ถ้าเราทำเต็มที่แล้วก็ไม่ต้องเสียใจ เป็นลูกผู้ชายก็ต้องกล้ายอมรับและเผชิญหน้ากับความจริง ถ้าเวลานั้นยังไม่มาถึงก็สู้ให้เต็มที่ เป้าหมายมีไว้พุ่งชน สู้ๆ

สวัสดีค่ะ
สิ่งแรกก็อยากจะบอกว่า ให้ไปซิ่ว คือลูกสาวของดิิฉันนะคะ ดิฉันบอกเค้าไว้เลยว่ามีเวลาให้ซิ่ว 3 ปี
จนกว่าจะได้ในคณะที่ต้องการ หากไม่ได้จริงๆ แล้วก็เอาคณะที่ชอบรองลงมาเป็นอาชีพ
ทำมาหารับประทานไปค่ะ

การจะไปซิ่วนั้น ต้องเตรียมพร้อมให้หนักกว่าเดิม ถ้าคุณมัวเสียเวลากับเรื่องที่เคยทำให้คุณเคยเสียเวลา
ไปแล้วนั้น ในครั้งแรกนั้นที่คุณกำลังไปสอบ คุณโดนเค้ารุมกระตืบ ดิฉันว่าใช่คะคุณโดนพวกเค้ากระทืบ
แต่นับแต่นี้ไปนั้น หากคุณนำเรื่องในอดีตที่โดนรุมกระตืบมาคิดแล้วทำให้คุณไม่มีสมาธิดูหนังสือไปซิ่ว
ดิฉันอยากจะบอกว่า ณ เวลานี้นั้นไม่มีใครรุมกระตืบคุณแล้วนะคะ แต่คุณกระตืบตัวคุณเองแล้วค่ะ
คุณคิดเอง เจ็บเอง คุณทำร้ายตัวเอง ใช่มั้ยคะ ถามว่ามีประโยชน์มั้ยให้ใจรู้สึกอยู่แบบนี้ไม่จบไม่สิ้น
เวลารู้สึกแบบนี้แล้ว ถามว่ามีสมาธิในการดูหนังสือหรือไม่ แล้วจิตใจเร้าร่อนกระวนกระวายอยากแก้
แค้นนั้น หากคุณหยิบอาวุธไปแก้แค้นคนพวกนั้น ถามว่ามันคุ้มมั้ย กับอนาคตข้างหน้า หากคุณทำลง
ไป ไปแก้แค้นคุณทำคนพวกนั้นได้ คุณสะใจแค่แป๊บเดียวนะคะ แต่หลังจากนั้น ดิฉันพูดได้คำเดียวว่า
จบค่ะ อนาคตคุณจะพลิกผันทันที เรื่องขึ้นโรงขึ้นศาล เรื่องคดี ประวัติต้องขึ้นเป็นเหมือนblacklist
คุณไปทำงานที่ไหน แค่กรอกใบสมัครคุณก็ต้องพบกับความมึนแล้ว ตอนกรอกประวัติในใบสมัคร
บางอาชีพนั้นเค้าสอบประวัติด้วยนะคะ

นึกถึงอนาคตไว้ค่ะ ถนอมตัวเองไว้เพื่ออนาคตตัวเองนะคะ
หากจะคิดอะไรก็ให้คิดเป็น เหตุ เป็น ผล ขอให้มีศรัทธาในคำสั่งสอนพระพุทธองค์
หากว่าในอดีตชาติที่ผ่านมานั้นคุณไม่เคยทำร้ายใคร มาชาตินี้คุณก็จะไม่โดนทำร้ายนะคะ สิ่งที่เป็นไป
ในชาตินี้นั้น ส่วนใหญ่มาจากการกระทำของเราในชาติที่ผ่านมา(ก่อนชาตินี้ค่ะ) ขอให้คิดสงสารคนที่
เค้ามาทำร้ายคุณดีกว่าค่ะ เพราะเค้าก็ต้องได้รับเหมือนอย่างคุณได้รับ ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้าและเก็บ
สะสมไว้คอยรอจังหวะให้ผลอีก จนกว่าจะหมดไปค่ะ คนกลุ่มนี้ที่มาทำร้ายคุณนั้น เค้าก็จะเป็นแบบคุณ
เองแหล่ะค่ะ เค้าต้องได้รับเหมือนคุณได้รับ ให้กฏแห่งกรรมจัดการเถอะนะคะ คุณไม่ต้องไปยุ่งค่ะ
หากมีจังหวะเหมาะๆ จะเห็นในชาตินี้ก็อาจจะเป็นไปได้นะคะ เวลาพวกเค้ารับกรรม คุณเห็นแล้วอาจจะสงสารพวกเค้าก็ได้ค่ะ

การคิดแค้นซ้ำไปซ้ำมานั้น คุณทำร้ายตนเองค่ะ รักและสงสารตนเองก่อน เลิกคิดแค้นได้แล้วค่ะ
หยุดทำร้ายตนเอง หยุดเสียเวลา แล้วมาทำอนาคตให้ได้ดังใจดีกว่านะคะ

หากคุณอยากจะชนะคนอื่นได้ในการซิ่วครั้งนี้ คุณต้องชนะใจตนเองก่อนค่ะ
ก่อนอ่านหนังสือเตรียมสอบนะคะ ให้ทำสมาธิสัก 10 นาที นะคะ แล้วจะดีขึ้นค่ะ นั่งท่าไหนก็ได้ให้หลังตรงไว้หน่อยก็ดีค่ะ เวลานั่งสมาธิแป๊บเดียวค่ะ 10 นาทีแล้ว เวลามันจะผ่านไปเร็วมากค่ะ ไม่เสียเวลาหรอกนะคะ แค่ 10 นาทีเองค่ะ

ขอเป็นกำลังในการซิ่วนะคะ สู้ๆ ค่ะ

คิดในมุมกลับกันนะ...ถ้าวันนั้นไม่มีคนมารุมกระทืบน้อง..เหตุการณ์ในชีวิตปกติราบเรียบน้องได้สอบ
และคิดว่าตัวเองจะสอบผ่านไหม?...สมมตินะว่า น้องสอบไม่ผ่าน...ต้องมานั่งอ่านหนังสือใหม่เพื่อกลับไปสอบอีกรอบ...คราวนี้น้องจะแค้นใคร..จะโกรธใครดี?...
...ก็เข้าใจนะว่าเกิด "อุบัติเหตุ" ทำให้ไปสอบไม่ได้ ..แต่ที่ยกตัวอย่างไม่อยากให้นำสิ่งนี้มาเป็นเหตุ
เพียงเหตุเดียว...มันไม่ได้ประโยชน์อะไร ...ให้พิจารณาปัจจัยแวดล้อมด้วย...
...ก็อย่าเพิ่งท้อนะ..ชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละไม่สมหวังก็ผิดหวัง..ไม่สำเร็จก็ล้มเหลว..อุปสรรคของชีวิตเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ทุกคนต้องประสบพบเจอในชีวิต..แต่ขอเพียงแค่ยังมีความมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยวที่จะไปให้ถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้...ต่อให้ต้องล้มสักกี่ครั้ง..ก็จะฮึดลุกขึ้นสู้...สักวันความสำเร็จต้องเป็นของเรา..
..น้องลองไปศึกษาดู ประวัติของบุคคลตัวอย่างที่เค้าประสบความสำเร็จในชีวิตครอบครัวหรืออาชีพการงาน..เบื้องหลังเขาเหล่านั้นผ่านอะไรกันมาบ้าง..ถนนสายนี้รับรองว่าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแน่นอน!

ปล.ในวิชาชีพที่ปลีกวิเวกทำอยู่ก็ต้องสอบ ..วิชานึงกว่าจะผ่านบางทีสอบเกือบสิบครั้ง..ไม่มีข้ออ้าง

ใดๆจากผลที่สอบไม่ผ่าน..คิดแค่ว่าเรายังทำเหตุและปัจจัยไม่สมบูรณ์...ต้องพยายามต่อไป

เรื่องที่คุณเล่ามา จริง หรือ ไม่จริง ไม่อาจรู้ได้ กลัวตาย จนไม่กล้าแจ้งความ แล้วเก็บมาคิด
ตอนนี้รู้หรือยังว่า "ความคิด" การคิด " การระลึกนึกถึง" เป็นทุกข์ เรื่องที่คิด เรื่องที่ ระลึกนึกถึง คือ เหตุให้เกิดทุกข์
ความคิด การคิด การระลึกนึกถึง ก่อให้เกิด โลภ โกรธ หลง คุณคิด แค้น ก็คือ จิตใจของคุณ มีทั้งความโลภ โกรธ หลง ทั้ง ๓ อย่าง ครบถ้วน บริบูรณ์ เป็นเรื่อง ธรรมดาของมนุษย์ขอรับ
คุณก็รู้อยู่ว่า คิด แล้ว แค้น แล้วคุณจะคิดทำไม คุณโง่ หรือ ฉลาด ขอรับ คุณคิดแค้น แล้วได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน ขอรับ ก็ได้แค่ความคิด ถ้าคุณไปทำร้ายผู้อื่นเป็นการระบายความแค้นตามความคิดของคุณ แล้วคุณจะได้อะไรตอบแทนขอรับ คุณก็ได้ ความทุกข์กาย ทุกข์ใจตอบแทน ก็เท่านั้น ไม่ได้อะไรเลย ได้แค่ความคิด อารมณ์ ความรู้สึก การระลึกนึกถึง คุณเอาความคิดแค้นของคุณ ไปคิดให้ตัวคุณเกิดความเจริญก้าวหน้าไม่ดีกว่าหรือขอรับ
คุณคิดแล้ว เกิดความสบายใจ กับคิดแล้ว เกิดความแค้น ไม่สบายใจ คุณก็ลองใช้ความคิดดูซิว่า คุณจะเลือกคิดแบบไหน จะคิดแล้วสบายใจ หรือจะคิดให้เกิดความแค้น
ศาสนา เข้าไม่ถึงจิตใจของคุณ และไม่ใช่เพียงคุณคนเดียวดอกนะยังมีบุคคลอย่างคุณอีกเป็นหลายพันล้านคน บางคนเรียนจบระดับ ปริญญาเอก มันยังบอกว่า ทำไปแล้ว คิดไปแล้ว ไม่ได้อะไรก็ช่างมัน จะทำ จะคิดซะอย่าง นั่นแสดงว่า ศาสนา เข้าไม่ถึงจิตใจของพวกเขา ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี ถ้าศาสนาเข้าไม่ถึงจิตใจ ไปคิดเอาเองเถอะขอรับ

ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น หากยังย่ำอยู่กับที่ ก็เหมือนคนเดินอยู่ในวงกลม วนเวียนอยู่แบบนั้น
นึกถึงอนาคตของการทำงานของเรา และตั้งเป้าหมายไว้ อย่าเอาสิ่งที่เกิดขึ้นมาเป็นข้ออ้าง
หรือเหตุผล จนคุณไม่สามารถทำอะไรได้ แล้วคุณจะผ่านมันได้ค่ะ สู้ๆๆนะค๊าาา ไม่มีอะไรที่
สายเกินไปหากเราจะทำจริงๆ

คุณน้องชอบอะไร อยากเรียนคณะอะไรล่ะค่ะ พี่หญิงจะได้แนะนำถูก
หากคุณน้องปิดบัง ไม่อยากเปิดเผยตรงส่วนนี้ พี่หญิงและคนอื่นๆก็
แนะนำคุณน้องไม่ถูกหรอกนะคะ

ส่วนเรื่องเพื่อน ให้อภัยเขาไปเถอะค่ะ หรือถ้าไม้ยอมให้อภัยก็
เอาปืนไปยิงเขาให้ตายให้หมดเลย ตายทั้งตระกูลเลยก็ได้ค่ะ
คุณน้องจะได้ติดคุกตลอดชีวิต หรือถ้าโชคดีก็อาจโดนประหาร
ชีวิตเลยก็ได้ คุณน้องก็โตแล้ว น่าจะมีหัวคิด อย่างไหนดีที่สุด
คุณน้องก็เลือกเอานะคะ อยากจะจองเวรให้ทุกข์ไปตลอดชีวิต
หรือจะให้อภัยแล้วใจเป็นสุขก็เลือกเอาเถอะนะ

ไม่แน่นะ ไอ้สิ่งที่น้องไม่ชอบเรียน วันนึงมันอาจจะมีประโยชน์
กับคุณน้องมากเลยก็ได้นะคะ