ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี เพราะเรื่องมันยาวมาก คารังคาซังมานานนับปี
ตอนนี้ผม เรียนอยู่ในคณะ/มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ ในกรุงเทพ ซึ่งไม่ใช่เป็นคณะที่ผมอยากเข้าเลย ซักนิดเดียว มหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ผมหวัง

ผมเลยอยากจะซิ่วครับ (ซิ่วคือ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบหนึ่ง) เพราะสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้มหาวิทยาลัยที่ผมต้องการนั้น มันมาจาก ก่อนหน้าวันสอบ 7-8วัน มีคนยกพวกมา กระทืบผม และขู่ฆ่าผมด้วยหากผมแจ้งความ ทำไมให้ผมเสียสติ ไปเลยครับ กลัวทุกอย่าง ไม่กล้าออกจากบ้าน หนังสือหนังหาความรู้ที่เคยอ่านสั่งสมมาเป็นปีๆ หายไปหมด ก็เลยไม่ได้ไปสอบ ทำให้ผมไม่ได้ในมหาวิทยาลัยที่ผมหวังเอาไว้

ทุกครั้งที่ผมจะอ่าหนนังสือ หรือคิดถึงว่าทำมไตัวเองต้องมาเรียนในมหาวิทยาลัยที่ตัวเองไม่อยากเรียนผมจะแค้นพวกเขาเหล่านั้นขึ้นมา ถึงกับตะโกนด่าทอ ออกมาเลย หลายครั้งผมเกือบจะหยิบมีด บุกไปหาพวกที่เึคยมากระทืบผม แทงมันซะให้ตายให้หายแค้นที่มันมาทำลายชีวิตผม แต่ก็ไม่ได้ทำ
เหตุการณ์นี้มันยังจี้ หัวใจผมอยู่ทุกครั้ง พอจะอ่าหนังสือสอบอีกรอบ ผมก็จะนึกถึงว่าำทไมต้องมา อ่านอีกรอบด้วย ก็จะนึกถึงพวกมันขึ้นมาอีก แล้วก็แค้น ด่า จนเสียสมาธิไม่ได้อ่านหนังสือสอบ
ผมจะทำอย่างไรดีครับ?

ผมขออะไรทุกคนอย่างนึงครับ อย่าแนะนำว่า ให้ผมพอใจในสิ่งที่ตนมี เรียนมหาวิทยาลัยนี้ไปเถอะ อะไรประมาณนี้นะครับ เพราะที่ๆผมเรียนอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด มันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย

ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี เพราะเรื่องมันยาวมาก คารังคาซังมานานนับปี
ตอนนี้ผม เรียนอยู่ในคณะ/มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ ในกรุงเทพฯ ซึ่งไม่ใช่เป็นคณะที่ผมอยากเข้าเลย ซักนิดเดียว มหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ผมหวัง

ผมเลยอยากจะซิ่วครับ (ซิ่วคือ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบหนึ่ง) เพราะสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้มหาวิทยาลัยที่ผมต้องการนั้น มันมาจาก ก่อนหน้าวันสอบ 7-8 วัน มีคนยกพวกมา กระทืบผม และขู่ฆ่าผมด้วยหากผมแจ้งความ ทำไมให้ผมเสียสติ ไปเลยครับ กลัวทุกอย่าง ไม่กล้าออกจากบ้าน หนังสือหนังหาความรู้ที่เคยอ่านสั่งสมมาเป็นปีๆ หายไปหมด ก็เลยไม่ได้ไปสอบ ทำให้ผมไม่ได้ในมหาวิทยาลัยที่ผมหวังเอาไว้

ทุกครั้งที่ผมจะอ่าหนนังสือ หรือคิดถึงว่าทำมไตัวเองต้องมาเรียนในมหาวิทยาลัยที่ตัวเองไม่อยากเรียนผมจะแค้นพวกเขาเหล่านั้นขึ้นมา ถึงกับตะโกนด่าทอ ออกมาเลย หลายครั้งผมเกือบจะหยิบมีด บุกไปหาพวกที่เึคยมากระทืบผม แทงมันซะให้ตายให้หายแค้นที่มันมาทำลายชีวิตผม แต่ก็ไม่ได้ทำ
เหตุการณ์นี้มันยังจี้ หัวใจผมอยู่ทุกครั้ง พอจะอ่าหนังสือสอบอีกรอบ ผมก็จะนึกถึงว่าำทไมต้องมา อ่านอีกรอบด้วย ก็จะนึกถึงพวกมันขึ้นมาอีก แล้วก็แค้น ด่า จนเสียสมาธิไม่ได้อ่านหนังสือสอบ ผมจะทำอย่างไรดีครับ?
ผมขออะไรทุกคนอย่างนึงครับ อย่าแนะนำว่า ให้ผมพอใจในสิ่งที่ตนมี เรียนมหาวิทยาลัยนี้ไปเถอะ อะไรประมาณนี้นะครับ เพราะที่ๆผมเรียนอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด มันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย

ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี เพราะเรื่องมันยาวมาก คารังคาซังมานานนับปี
ตอนนี้ผม เรียนอยู่ในคณะ/มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ ในกรุงเทพฯ ซึ่งไม่ใช่เป็นคณะที่ผมอยากเข้าเลย ซักนิดเดียว มหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ผมหวัง

ผมเลยอยากจะซิ่วครับ (ซิ่วคือ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบหนึ่ง) เพราะสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้มหาวิทยาลัยที่ผมต้องการนั้น มันมาจาก ก่อนหน้าวันสอบ 7-8 วัน มีคนยกพวกมา กระทืบผม และขู่ฆ่าผมด้วยหากผมแจ้งความ ทำไมให้ผมเสียสติ ไปเลยครับ กลัวทุกอย่าง ไม่กล้าออกจากบ้าน หนังสือหนังหาความรู้ที่เคยอ่านสั่งสมมาเป็นปีๆ หายไปหมด ก็เลยไม่ได้ไปสอบ ทำให้ผมไม่ได้ในมหาวิทยาลัยที่ผมหวังเอาไว้

ทุกครั้งที่ผมจะอ่าหนนังสือ หรือคิดถึงว่าทำมไตัวเองต้องมาเรียนในมหาวิทยาลัยที่ตัวเองไม่อยากเรียนผมจะแค้นพวกเขาเหล่านั้นขึ้นมา ถึงกับตะโกนด่าทอ ออกมาเลย หลายครั้งผมเกือบจะหยิบมีด บุกไปหาพวกที่เึคยมากระทืบผม แทงมันซะให้ตายให้หายแค้นที่มันมาทำลายชีวิตผม แต่ก็ไม่ได้ทำ
เหตุการณ์นี้มันยังจี้ หัวใจผมอยู่ทุกครั้ง พอจะอ่าหนังสือสอบอีกรอบ ผมก็จะนึกถึงว่าำทไมต้องมา อ่านอีกรอบด้วย ก็จะนึกถึงพวกมันขึ้นมาอีก แล้วก็แค้น ด่า จนเสียสมาธิไม่ได้อ่านหนังสือสอบ ผมจะทำอย่างไรดีครับ?

ผมขออะไรทุกคนอย่างนึงครับ อย่าแนะนำว่า ให้ผมพอใจในสิ่งที่ตนมี เรียนมหาวิทยาลัยนี้ไปเถอะ อะไรประมาณนี้นะครับ เพราะที่ๆผมเรียนอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด มันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย

ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี เพราะเรื่องมันยาวมาก คารังคาซังมานานนับปี
ตอนนี้ผม เรียนอยู่ในคณะ/มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ ในกรุงเทพฯ ซึ่งไม่ใช่เป็นคณะที่ผมอยากเข้าเลย ซักนิดเดียว มหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ผมหวัง

ผมเลยอยากจะซิ่วครับ (ซิ่วคือ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบหนึ่ง) เพราะสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้มหาวิทยาลัยที่ผมต้องการนั้น มันมาจาก ก่อนหน้าวันสอบ 7-8 วัน มีคนยกพวกมา กระทืบผม และขู่ฆ่าผมด้วยหากผมแจ้งความ ทำไมให้ผมเสียสติ ไปเลยครับ กลัวทุกอย่าง ไม่กล้าออกจากบ้าน หนังสือหนังหาความรู้ที่เคยอ่านสั่งสมมาเป็นปีๆ หายไปหมด ก็เลยไม่ได้ไปสอบ ทำให้ผมไม่ได้ในมหาวิทยาลัยที่ผมหวังเอาไว้

ทุกครั้งที่ผมจะอ่าหนนังสือ หรือคิดถึงว่าทำมไตัวเองต้องมาเรียนในมหาวิทยาลัยที่ตัวเองไม่อยากเรียนผมจะแค้นพวกเขาเหล่านั้นขึ้นมา ถึงกับตะโกนด่าทอ ออกมาเลย หลายครั้งผมเกือบจะหยิบมีด บุกไปหาพวกที่เึคยมากระทืบผม แทงมันซะให้ตายให้หายแค้นที่มันมาทำลายชีวิตผม แต่ก็ไม่ได้ทำ
เหตุการณ์นี้มันยังจี้ หัวใจผมอยู่ทุกครั้ง พอจะอ่าหนังสือสอบอีกรอบ ผมก็จะนึกถึงว่าำทไมต้องมา อ่านอีกรอบด้วย ก็จะนึกถึงพวกมันขึ้นมาอีก แล้วก็แค้น ด่า จนเสียสมาธิไม่ได้อ่านหนังสือสอบ ผมจะทำอย่างไรดีครับ?

ผมขออะไรทุกคนอย่างนึงครับ อย่าแนะนำว่า ให้ผมพอใจในสิ่งที่ตนมี เรียนมหาวิทยาลัยนี้ไปเถอะ อะไรประมาณนี้นะครับ เพราะที่ๆผมเรียนอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด มันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย