สตรีผู้หนึ่งในกรุงเทพฯ เริ่มภาวนา ยังไม่เป็นดีพอ แต่รู้จักจิตของตนว่าอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้น เขารักลูกมากจนเห็นโทษของความเกิดและการมีครอบครัว ความรักลูกก็รู้จักว่ามันเป็นทุกข์แต่อดกลั้นไม่ได้ เขาจึงอยากเรียนถามว่า
ปุจฉา : ความรักและความโกรธ ทั้งๆ ที่รู้ตัวมันอยู่ แต่ทำไมมันจึงละไม่ได้
วิสัชนา :ความรักและความโกรธถ้ารู้มันก็ดีละซี่ กลัวแต่จะไม่รู้ตัวมันนั่นแหละ เมื่อมีความรักและความโกรธจะไปเพ่งแต่วัตถุภายนอก ไม่ได้เพ่งเข้ามาหาตัว เราจึงไม่หายรักและหายโกรธ วัตถุหรือบุคคลหรืออารมณ์นั้นๆ มิใช่ความรักหรือความโกรธอยู่ ณ ที่นั่น ที่นั่นเป็นแต่วัตถุอันหนึ่งเท่านั้น ใครจะรักหรือจะโกรธมัน มันก็อยู่อย่างนั้นของมัน ผู้รักหรือผู้โกรธแท้คือตัวใจของเรานี้ต่างหาก เหตุนั้นเมื่อจะดับความรักและความโกรธจึงดับที่ใจของเรานี้ เราไม่ต้องละความรักและความโกรธหรอก ถ้าเห็นความรักและความโกรธเกิดขึ้นที่ใจแล้วมันจะดับไปเอง แม้แต่อารมณ์ที่เกิดขึ้นเฉพาะตัวก็เช่นเดียวกัน
จาก : หนังสือปุจฉาวิสัชนาในประเทศพระราชนิโรธรังสีคัมภีรปัญญาวิศิษฏ์ (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)
ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี” http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=35963
รวมคำสอน “หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี” http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43000
ประมวลภาพ “หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี” วัดหินหมากเป้ง http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=38&t=42782