...............อภิณ๎หปัจจเวกขณปาฐะ

(หันทะ มะยัง อะภิณ๎หะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส)

ชะราธัมโมม๎หิ ชะรัง อะนะตีโต (หญิงสวด ตีตา),

เรามีความแก่เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้,

พ๎ยาธิธัมโมม๎หิ พ๎ยาธิง อะนะตีโต (หญิงสวด ตีตา),

เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้,

มะระณะธัมโมม๎หิ มะระณัง อะนะตีโต (หญิงสวด ตีตา),

เรามีความตายเป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้,

สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว,

เราจะละเว้นเป็นต่างๆ, คือว่าเราจะต้องพลัดพราก
จากของรักของเจริญใจทั้งหลายทั้งปวง,

กัมมัสสะโกม๎หิ กัมมะทายาโท กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ กัมมะปะฏิสะระโณ,

เรามีกรรมเป็นของๆ ตน มีกรรมเป็นผู้ให้ผล, มีกรรมเป็นแดนเกิด,
มีกรรมเป็นผู้ติดตาม, มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย,

ยัง กัมมัง กะริสสามิ กัล๎ยาณัง วา ปาปะกัง วา, ตัสสะ ทายาโท ภะวิสสามิ,

เราทำกรรมอันใดไว้ เป็นบุญหรือเป็นบาป เราจะเป็นทายาท,
คือว่าจะต้องได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป,

อิตถิยา วา,........หญิงก็ดี,.............. ปุริเสนะ วา,..........ชายก็ดี,

คะหัฏเฐนะ วา,...คฤหัสถ์ก็ดี,........... ปัพพะชิเตนะ วา,..บรรพชิตก็ดี,

เอวัง อัมเหหิ อะภิณ๎หัง ปัจจะเวกขิตัพพัง,

เราทั้งหลายควรพิจารณาอย่างนี้เนืองๆ ทุกวันคืน,

อะนิจจา วะตะ สังขารา,.....สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ,

อุปปาทะวะยะธัมมิโน,.......เกิดขึ้นแล้วย่อมเสื่อมสิ้นไปเป็นธรรมดา,

อุปปัชชิต๎วา นิรุชฌันติ,.....ครั้นเกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป,

เตสัง วูปะสะโม สุโข,.........ความเข้าไปดับซึ่งสังขารทั้งหลายเหล่านั้นเป็นสุข,

สัพเพ สัตตา,.....สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง,..มะรันติ จะ,.......ย่อมตายด้วย,

มะริงสุ จะ,.........ตายแล้วด้วย,.......... มะริสสะเร,........จักตายด้วย,

ตะเวถาหัง มะริสสามิ,.........เราจักตายอย่างนั้นด้วย,

นัตถิ เม เอตถะ สังสะโย,.....ความสงสัยในเรื่องตายนั้นไม่มีแก่เราเลย.




...คัดลอกเนื้อหามาจาก...
หนังสือสวดมนต์-ไหว้พระ-สาธยายธรรม (แปล)
ธรรมานุสรณ์แด่พระอาจารย์สุโข กตปุญโญ
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=28&t=20792