[๑๓๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพวกที่แสดงธรรมว่า อธรรม ฯลฯ
ที่แสดงสิ่งที่มิใช่วินัยว่า วินัย ฯลฯ ที่แสดงวินัยว่า มิใช่วินัย ฯลฯ ที่แสดง
พระดำรัสอันพระตถาคตมิได้ทรงภาษิต มิได้ตรัสไว้ว่า พระตถาคตทรงภาษิตไว้
ตรัสไว้ ฯลฯ ที่แสดงพระดำรัสอันพระตถาคตได้ทรงภาษิตไว้ ตรัสไว้ว่า พระ-
*ตถาคตมิได้ทรงภาษิตไว้ มิได้ตรัสไว้ ฯลฯ ที่แสดงกรรมอันพระตถาคตมิได้ทรง
สั่งสมว่า พระตถาคตทรงสั่งสม ฯลฯ ที่แสดงกรรมอันพระตถาคตได้ทรงสั่งสม
ไว้ว่า พระตถาคตมิได้ทรงสั่งสมไว้ ฯลฯ ที่แสดงสิ่งอันพระตถาคตมิได้ทรง
บัญญัติไว้ว่า พระตถาคตทรงบัญญัติไว้ ฯลฯ ที่แสดงสิ่งอันพระตถาคตทรงบัญญัติ
ไว้ว่า พระตถาคตมิได้ทรงบัญญัติไว้ ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็น
ประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะใช่ประโยชน์
เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบ
บาปใช่บุญเป็นอันมาก และย่อมยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธาน ฯ

จะพูดเป็นกลางๆนะ

ไม่คัดค้านสิ่งที่ท่านเช่นนั้นยึดถืออยู่ หรือคัดค้านสิ่งที่คุณลูกโป่งนำมา

แต่จะชวนให้ดูจุดหมายสูงสุดของคำสอนทางพุทธศาสนาว่า เรียน ปฏิบัติเพื่ออะไร

จุดหมายอยู่ตรงไหน

อ่านลิงค์นี้

http://dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=26256

นำมาให้ดูตรงนี้ก็ได้

"ภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษผู้เดินทางไกล พบห้วงน้ำใหญ่

ฝั่งข้างนี้ น่าหวาดระแวง น่ากลัวภัย

แต่ฝั่งข้างโน้น ปลอดโปร่ง ไม่มีภัย

ก็แล เรือหรือสะพานสำหรับข้ามไปฝั่งโน้นก็ไม่มี

บุรุษนั้น จึงดำริว่า ห้วงน้ำนี้ใหญ่ ฝั่งข้างนี้น่าหวาดระแวง...

ถ้ากระไร เราพึงเก็บรวมเอาหญ้า ท่อนไม้ กิ่งไม้และใบไม้ มาผูกเป็นแพแล้วอาศัยแพนั้น

พยายามเอาด้วยมือและเท้า พึงข้ามถึงฝั่งโน้นได้โดยสวัสดี”

"คราวนั้น เขาจึง...ผูกแพ ...ข้ามถึงฝั่งโน้นโดยสวัสดี

ครั้นเขาได้ข้ามไปขึ้นฝั่งข้างโน้นแล้ว ก็มีความดำริว่า แพนี้มีอุปการแก่เรามากแท้

เราอาศัยแพนี้...จึงข้ามมาถึงฝั่งนี้โดยสวัสดี

ถ้ากระไร เราควรยกแพนี้ขึ้นเทินบนศีรษะ หรือ แบกขึ้นบ่าไว้ ไปตามความปรารถนา

ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะเห็นเป็นอย่างไร ?

บุรุษนั้น ผู้กระทำอย่างนี้ จะชื่อว่าเป็นผู้กระทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้นหรือไม่ ”



(ภิกษุทั้งหลายตอบว่า ไม่ถูก.... จึงตรัสต่อไป ว่า)


“บุรุษนั้น ทำอย่างไร จึงจะชื่อว่าทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น

ในเรื่องนี้ บุรุษนั้น เมื่อได้ข้ามไปถึงฝั่งโน้นแล้ว มีความดำริว่า

แพนี้ มีอุปการะแก่เรามากแท้...ถ้ากระไร เราพึงยกแพนี้ขึ้นไว้บนบก


หรือผูกให้ลอยอยู่ในน้ำ แล้วจึงไปตามปรารถนา

บุรุษผู้นั้นกระทำอย่างนี้ จึงจะชื่อว่า เป็นผู้กระทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น นี้ฉันใด”

"ธรรม ก็อุปมาเหมือนแพ เราแสดงไว้เพื่อมุ่งหมายให้ใช้ข้ามไป มิใช่เพื่อให้ยึดถือไว้ ฉันนั้น

เมื่อเธอ ทั้งหลาย รู้ทั่วถึงธรรม อันมีอุปมาเหมือนแพ ที่เราแสดงแล้ว พึงละเสียแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย

จะป่วยกล่าวไปใยถึงอธรรมเล่า”


(ม.มู. 12/280/270)



“ภิกษุทั้งหลาย ทิฐิที่บริสุทธิ์ถึงอย่างนี้ ผุดผ่องถึงอย่างนี้

ถ้าเธอทั้งหลาย ยังยึดติดอยู่ เริงใจกระหยิ่มอยู่ เฝ้าถนอมอยู่ ยึดถือว่าเป็นของเราอยู่

เธอทั้งหลาย จะพึงรู้ทั่วถึงธรรมอันมีอุปมาเหมือนแพ ที่เราแสดงแล้ว เพื่อมุ่งหมายให้ใช้ข้ามไป

มิใช่เพื่อให้ยึดถือไว้ ได้ละหรือ”



(ม.มู. 12/445/479)

เมื่ออ่านพุทธพจน์ดังนั้นแล้ว

กรัชกายจะสรุปตามความเห็นส่วนตัว

การเรียนจากไหนก็ตาม หรือแม้แต่พระไตรปิฎกที่ท่านเช่นนั้นนำมา

การปฏิบัติรูปแบบอื่นใด ดังเช่นที่คุณลูกโป่งนำมา เป็นต้น

หากเรียนแล้วปฏิบัติแล้ว ไม่เป็นไปเพื่อจุดหมายเช่นพุทธพจน์นั้น

การเรียนนั้น การปฏิบัตินั้น ถือว่าเป็นหมัน ทั้งผู้เรียนและผู้ที่ปฏิบ้ติทุกรูปแบบ ทุกเล่มตำรา

ขอบคุณคุณกรัชกายอย่างยิ่งที่ช่วยอธิบายนะคะ

และขอโทษหากทำให้คุณเช่นนั้นขัดเคือง

ธรรมะสวัสดีค่ะ

ใครบ้างที่หมดลมหายใจแล้ว กำมือได้??