อ้างอิงมาจากคำพูดของ ดร.แม่ชีทศพร เทวาพิทักษ์ธรรม

"อย่างแม่ชีสวดมนต์ผิดมา 20 ปี
ที่ว่าสวดมนต์ผิดเพราะว่าแม่ชีไม่สมาทานศีลก่อน
ยังไม่มีศีลเลยแล้วบทสวดมนต์บทไหนจะมาคุ้มครองเรา
แต่บทสวดมนต์ที่สวดไปยังไม่โมฆะนะ
ถ้าสมาทานศีล อานิสงส์ของศีลเต็มร้อยเลย"

สำหรับท่านที่มีประสบการณ์สวดมนต์มาก่อน คิดยังไงกับเรื่องนี้คะ
คือเรากลัวว่าถ้าสมาทานศีลแล้วรักษาไม่ได้ จะบาปไปใหญ่น่ะค่ะ

การสมาทานศีล คือ การตั้งเจตนาไว้ว่า จะรักษาศีล คือ ตั้งใจที่จะเว้นขาดจากบาปอันหยาบช้า
ความหมายของ สมาทาน คือ ตั้งใจถือเอาโดยชอบ ตั้งใจรับไว้ให้ดี...คือรับสัจจะว่าจะไม่กระทำการล่วงบาปนั่นเอง
เช่น ข้าพเจ้าขอสมาทาน(ตั้งใจถือเอาโดยชอบ) ซึ่งสิกขาบทข้องดเว้นจาการปาณาติบาต เป็นต้น
หากบุคคลผู้สมาทานศีล แต่ก็ไม่อาจงดเว้นจากรรมชั่ว 5 อย่างนั้น ก็ชื่อว่า ไม่มีศีลในขณะสมาทาน แม้การกล่าวสมาทานนั้นก็เพียงแต่กล่าวไปอย่างนั้นๆเอง จะชื่อว่ามีศีลเพราะเหตุจากการกล่าวสมทาก็หาไม่ แต่เมื่อประสบอารมณ์เฉพาะหน้าที่จะยั่วยุให้เสียศีล ก็พึงเห็นว่า หากบุคคลผู้สมาทานศีลไว้แล้ว ก็เกิดระลึกได้เพราะเหตุแห่งการสมาทานนั่นเอง กระทำหิริโอตตัปปะให้เกิดภายในตน แล้วก็เว้นเสียจากบาปอย่างนั้นทีเดียว ตรงนี้ ชื่อว่า ศีลเกิดแล้ว เกิดเพราะการเว้น โดยอาศัยปัจจัยเจตนาที่ปรารถจะเว้นก่อนหน้านั้นเองเข้าอุปถัมภ์
บางคนแม้ไม่มีการกล่าวสมาทาน ก็สามารถมีหิริโอตตัปปะเกิดแม้ในยามคับขัน ที่ประสบเหตุการณ์บีบคั้นให้เสียศีล ก็ยังเว้นได้ ก็ชื่อว่า ศีลเกิดแล้วเช่นกันเพราะมีวิรัติ คือ การเว้นนั่นเอง ดังนั้น ศีลจึงชื่อว่า เป็นปรมัตถธรรม ในขณะที่มีการเว้นเฉพาะหน้า
ส่วนสิกขาบทที่พวกเรากล่าวสมาทานนั้น ยังเป็นบัญญัติที่นำมากล่าว ยังไม่แน่ว่าจะมีศีลเกิดหรือไม่
แต่ว่า ในอัธยาศัยของพวกเรา แม้การสมาทานสิกขาบทด้วยศรัทธาเชื่อเรื่องกรรม เรื่องผลของกรรม ก็นับว่ามีอุปการะมากต่อจิตใจ เพราะจิตใจอย่างนั้นย่อมสั่งสมหิริโอตตัปปะได้มาก อันจะเป็นปัจจัยให้พาตนให้รอดพ้นต่อการล่วงศีลได้ในเวลาต่อๆมา
แต่เพราะขาดความเข้าใจ ขาดศรัทธา สักแต่ว่ากล่าวไปลอยๆ อย่างนี้ หาประโยชน์ไม่ได้ เพราะก็ยังคงประพฤติผิดศีลได้เนืองๆโดยหาได้ปรารภในสัจจะที่ตนได้เคยกระทำ การสมาทานศีลสิกขาบทไว้ ดังนั้น พึงตั้งใจมั่นในขณะที่สมาทานพร้อมๆกำกับดูแลจิตใจไม่ให้เข้าไปเกี่ยวข้องกับ เรื่องที่จะเป็นปัจจัยให้เสียศีล หรือแม้คราวใดเกิดพบประสบขึ้นมา ก็ให้หวนระลึกถึงสิกขาบทที่ตนสมาทานไว้แล้วนั่นแล ชื่อว่า การสมาทานนั้นเป็นประโยชน์และเป็นศีลอันเกิดจากการสมาทาน

เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณ dd

การจะปฏิบัติให้ถูกต้องครบถ้วน นี่ยากจังนะคะ
เดี๋ยวก็กังวลว่าจะต้องทำอย่างนั้นทำอย่างนี้
ยิ่งศึกษา ยิ่งมีอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด
หลายๆครั้งก็ทำให้ตัวเองสับสน
แล้วความกังวลสับสนมันก็มาทำให้เราขาดสมาธิ
ขาดความเชื่อมั่นไปได้มากเหมือนกัน

ไม่พึงกังวลครับ ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น ค่อยๆ ฝึกไปครับ นี่คือการฝึกครับ

สวดๆ ไปเต๊อะ เดี๋ยวก็ถูกเอง ไม่มีอะไรมากหรอก...

เห็นด้วยครับ มันจะดีขึ้นเลื่อย ๆ ครับ