หลวงปู่คำสุข ญาณสุโข
วัดป่าซับคำกอง จ.เพชรบูรณ์


ในพรรษาที่ ๒๘ พ.ศ. ๒๕๒๔ "หลวงปู่คำสุข ญาณสุโข"
อยู่จำพรรษาที่วัดป่ากลางโนนภู่ อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร หลวงปู่เล่าว่า

เมื่อพูดถึงการสวดเป็นภาษามคธบาลี "การสวดปาติโมกข์"
ก็ถือว่าหินอย่างที่สุดแล้วในบรรดาการสวดทั้งหลาย
ต้องเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์และความพยายามอย่างมากในการสวด
ใช้เสียงให้ถูกอักขระฐานกรณ์แห่งภาษาบาลี
อันเป็นต้นแบบต้นฉบับที่พระกรรมฐานสายป่าถือเคร่ง จะมักง่ายไม่ได้
ต้องฝึกให้ชำนาญ คือ ต้องเป็นผู้ทรงจำ ช่ำชองและคล่องปาก
ทั้ง ๓ ประการนี้ไปด้วยกัน จึงจะนับว่าเป็น "ผู้ชำนาญในการสวด" แท้

"หลวงปู่คำสุข" เองก็เป็นอีกรูปหนึ่งที่สามารถสวดปาติโมกข์ได้
แต่ด้วยอายุมากแล้ว "สัญญา" ความจำก็เป็นหนึ่งในขันธ์ห้าที่ต้องเสื่อมตามกาลเวลา
หลวงปู่ได้เล่าถึงเทคนิคและความพยายามในการท่องปาติโมกข์ให้เป็นคติว่า

"ท่องปาติโมกข์ที่วัดป่ากลางโนนภู่ เริ่มต้นท่องที่นั่นพรรษาที่ ๒๘ จำไม่ลืม
ท่องอยู่สองปีจึงจะจบ เพราะว่าท่องๆ หยุดๆ ก็เลยไม่จบสักที
ใจมันบอกกับตัวเองว่า ปาติโมกข์ก็อยู่กับเรา จะไปท่องทำไม แท้จริงแล้วมันขี้เกียจ
มันหลอกตัวเอง ต้องอาศัยสัจจะจึงจะท่องจบ ตั้งเอาไว้ท่องวันละสามชั่วโมงสี่ชั่วโมง
วันละวรรควันละคำก็ยังดี ตอนเช้าตีสามตีสี่ตื่นขึ้นมาทวนของเก่าที่ท่องได้แล้ว
นอนท่องมันจำได้ง่ายแต่ลืมเร็ว เดินจงกรมท่องมันจำได้ยากแต่ลืมช้า ติดใจ
ฝึกท่องใหม่ๆ ให้ว่าช้าๆ เมื่อท่องได้แล้วมันจะเร็วเอง"

หลังจากที่ท่องจบแล้วขึ้นสวดตลอดพรรษา ปีนั้นพระหนุ่มแทบไม่ได้สวดเลย



ที่มา : เรื่องเล่าจากประวัติหลวงปู่
เชิญอ่าน “ประวัติและปฏิปทาของหลวงปู่” ได้ที่
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=48734

:: รวมคำสอน “หลวงปู่คำสุข ญาณสุโข”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=50466