มีเรื่องเล่าสมัยเด็กมาเล่าสู่กันฟังนะคะ

ใครรู้จักไข่เยี่ยวม้าบ้างคะ ดิฉันคิดว่าคน 99% ในที่นี้รู้จัก

สมัยเด็กๆเคยคิดเล่นๆกันบ้างหรือเปล่าว่ามันทำมาจากอะไร ทำยังไง
ตอนเด็กๆ 5 ขวบมั้งคะ ดิฉันเห็นสีมันสวยดี อยากกิน แต่ผู้ใหญ่ทักว่า
"กินเป็นเหรอไข่เยี่ยวม้า" เราก็คิดไปว่า "ง่ะ เยี่ยวม้า คนกินเยี่ยวม้า ยี๊"
คือคิดไปว่าเขาเอาเยี่ยวม้ามาทำ เลยไม่กล้ากิน จนถึงเดี๋ยวนี้ยังไม่รู้เลย
ว่าเขาทำยังไง มีใครรู้บ้างเอ่ย มาเล่าให้พี่หญิงฟังบ้างนะคะ

คุยสบายๆสไตร์หญิงไทย คุยแบบไหนดีล่ะจ๊ะ ตั้งกระทู้อย่างนี้มาก็ดีเหมือนกันน่ะ
มีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง
บางครั้ง การคุยเรื่องสัพเพเหระก็ดีไปแบบหนึ่ง คลายสมองดี

อ้อ!พี่เต้ มีเรื่องเล่าให้ฟังเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องลาภปากน่ะ คือทุกๆวัน
ก็เอาของไปให้หมากิน ตรงนั้นก็มีต้นไม้ใหญ่ๆเป็นแถวเลย ซึ่งวันนี้
ก็ทำปกติเหมือนทุกๆวัน พอเอาอาหาร ไปวางไว้ใต้โคนต้นไม้ ทีล่ะต้น (จะได้ไม่ต้องแย่งกัน)
ก็เห็นผลไม้ ที่เมืองไทยจะเรียก (ลูกเสาวรส)
ตกอยู่ตามใต้ต้นไม้ทุกต้น ที่เอาอาหารไปวาง


ใจเราก็คิดว่า "เอ๊ะ!ใครเอา ลูกไป๋เซียงก่อ(ภาษาจีน) มาทิ้งน่ะ ยังดีๆอยู่เลย
สีแดงยังสดอยู่เลย" แต่เราก็ไม่คิดจะเก็บมาหรอกน่ะ

แปลกใจ ก็เลยแหงนหน้าขึ้นไปมองบนต้นไม้ (เอาอาหารไปให้หมาหลายเดือนแล้ว
แต่ไม่เคย แหงนหน้าขึ้นไปมองบนต้นไม้)

พอแหงนหน้าขึ้นไปมอง โอ้!โห๋ ต้นเสาวรสเลื้อยอยู่บนต้นไม้
ต้นสวยๆ ลูกใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย สีแดงๆสุกแล้ว พอมองไปที่ฝั่งตรงข้าม
โอ้!โห๋ ขนุนลูกใหญ่ๆอีก สวยด้วย ไม่มีอะไรไปเจาะเลย
โทรบอกให้เพื่อน เอาถุง-เอามีด เอาไม้ ไปเกี่ยวลูกเสาวรสเลย
นี่หล่ะค่ะ ที่เค้าบอกว่า ให้ลาภปากกับผู้อื่นบ่อยๆ ตัวของผู้ให้ก็ได้สิ่งนั้นกลับมาเช่นกัน

แปลกน่ะ เราไปที่ตรงนั้นตั้งนานล่ะ แต่ไม่เคยสังเกตุอะไรเลย
คือพอเอาไปวาง คุยๆกัยพวกหมา แล้วก็กลับ ไม่ยักจะรู้ว่า
ที่ตรงพวกหมาอยู่ เป็นแหล่งผลไม้
ดูความซื่อบื้อ ของเราเถอะ ( ภาษาจีนเรียก เหิ๋นฉุ่น )

...จงวางใจในชีวิต...
...ยิ้มรับกับสิ่งดี ๆ ที่เข้ามา...

มารอฟังด้่วยคนค่า ทำไม่เป็นเหมือนกัน

ฮานาโกะจังทำเป็นแต่ไข่เค็ม ไข่ดาว ไข่เจียว ไข่ตุ๋น ไข่ต้ม


คิดถึงเรื่องอาหารการกินสมัยนี้ ยุคซูเปอร์มาร์เก็ตเนอะ
อยากกินอะไรก็เดินเข้าซูเปอร์เอา
เจอสารพัดผัก ไม่สังเกตจริงๆก็คงไม่ทันสังเกตเลยว่า ผักไหนมีผลผลิตมากตอนฤดูกาลไหน
เพราะเราไม่ต้องถนอมอาหารเองอีกแล้ว เลยไม่ได้สนใจว่า ฤดูกาลไหนผักอะไรราคาถูก อิอิ
จะว่าไป สมัยนี้ฤดูกาลก็ยังเปลี่ยนไปเยอะเลยยย


ไข่เยี่ยวม้าทอดกรอบ ผัดกระเพราะก็อร่อยดีค่ะ
ฮานาโกะจังก็ชอบนะ แต่ไม่ค่อยได้กินนักหรอก อิอิ

ตกลงมีใครทำเป็นไหมคะ รออยู่

ดีจังค่ะคุณเต้ เสาวรสสมัยนี้หาทานยากนะคะ มีประโยชน์มากด้วย

หญิงก็ทำทานกับพวกสัตว์บ่อยๆ อย่างเมื่อสองวันก่อนก็ไปเจอกระแต
หล่นลงมาจากต้นไม้ ตัวยังเล็กอยู่เลยค่ะ พอเจอดิฉันก็กลัวใหญ่เลย
เพราะน้องกระแตขายังไม่ค่อยแข็งแรง ดิฉันก็อยากจะเอาไปปล่อย
ตรงต้นไม้ให้กระแตวิ่งขึ้นไปหาแม่ แต่จะใช้มือจับก็กลัวโดนกัด ฟันงี้
แหลมเชียว ดิฉันเลยกางร่มแล้วก็ช้อนตัวไว้ได้ เลยเอาไปปล่อยโคน
ต้นไม้ใหญ่ตรงที่หล่นลงมานั่นแหล่ะค่ะ วิ่งหายไปอย่างไวเลยค่ะ

ว่างๆมีอะไรก็มาคุยกันนะคะ คุยอะไรก็ได้ค่ะ ห้องนี้ฟรีสไตร์ คุยสบายๆค่ะ

สวัสดียามเย็นค่ะคุณฮันน่าโก๊ะ(อ่านแบบนี้ถูกมั้ยคะ ) ผักปลา อะไรสมัยนี้
มันก็หาทานง่าย สะดวกดีอยู่หรอกนะคะ แต่ถ้าเป็นไปได้ดิฉันก็อยากจะปลูกทานเอง
มากกว่า เพราะผักที่ขายๆกันมักเร่งปลูก ใส่ยา สารพิษเยอะแยะเลยค่ะ จำใจซื้อมา
กิน เพราะไม่มีที่ปลูก ทั้งหมู ทั้งปลา สมัยนี้เลี้ยงด้วยสารเร่งทั้งนั้น ดวงไม่ดีอาจมี
สารกันบูดแถมมาอีกก็มี

เชื่อมั้ยคะ ดิฉันเคยซื้อแอปเปิ้ลที่เขาขายเป็นแพ็คมา เอามาวางที่หัวเตียง
คือตอนนั้นนอนไม่หลับค่ะ กลิ่นของแอปเปิ้ลจะทำให้ผ่อนคลาย แต่ว่าวาง
ไว้ 1 เดือนเต็ม แอปเปิ้ลไม่เน่า ไม่เหี่ยว และไม่ฝ่อเลยสักนิดเดียว ผิวแอป
เปิ้ลยังแข็ง และเต่งตึงเหมือนสดใหม่เลยล่ะค่ะ สงสัยใสสารอะไรลงไปแน่
ถ้าเป็นแอปเปิ้ลธรรมดาอาทิตย์เดียวก็เน่าแล้ว อันตรายค่ะของกินสมัยนี้
น่ากลัว

อ่อ คนมักเข้าใจผิดระหว่างกระรอกและกระแต
เรามักเห็นกระแตบ่อยๆที่ใต่ตามสายไปตามต้นไม้ในกรุงเทพ แต่เรามักเรียกผิด
คิดว่าเป็นกระรอก จริงๆกระรอกและกระแตลักษณะคล้ายกันค่ะ ก็มีต่างกันบาง
แห่ง แต่ลักษณะเด่นที่สังเกตง่ายที่สุดคือหาง หางของกระแตนั้นจะตรง บางครั้ง
เราอาจจะเห็นกระแตม้วนหางแต่พอมันยืดออก หางก็จะตรงค่ะ ส่วนกระรอกนั้น
หางจะขมวดตรงปลายหาง ยืดยังไงก็ไม่ตรงค่ะ ปลายหางจะเป็นพุ่มๆและม้วน
อยู่ตลอดเวลา

หุหุ...เอกอนเห็นตัวลักษณะนี้ หางเป็นพวง ๆ ก็เรียกกระรอกหมดเรย ...

....

น่ารักดี...

ที่บ้านสวน...เริ่มมีกระรอก ตัวฟู ๆ ขาว ๆ เข้ามาอยู่มากขึ้น ...
แต่ก่อนก็ดูเหมือนเขาจะระวังตัวมาก...ไม่เข้ามาใกล้บริเวณที่มีคน...
แต่พักหลัง ๆ ... สงสัยพวกเขาคงเห็นคนไม่ทำอะไร
เขาก็เลยดูจะเข้ามาใกล้มากขึ้น และ ทำตัวอ้อยอิ่งกันมากขึ้น...
...
นึกแล้วก็เป็นห่วง
กลัวพวกเขาจะไปทำอ้อยอิ่งกับคนอื่น...ที่เขาชอบเล่นหนังกระติ๊ก...

ที่บ้านจะเป็นตัวลักษณะนี้น่ะ...

ชอบ...น่ารัก...อยากให้มีเยอะ ๆ
ที่บ้านปลูกผลไม้เยอะ ... ปลอดสารพิษ ...
ส่วนใหญ่ก็จะไม่ค่อยได้กินหรอก ...
จะปล่อยให้นก กับพวกเขานี่ล่ะได้คอยมาอาศัยอยู่กินกัน ...

คุณเอกอนค่ะ ที่คุณเอกอนบอกว่า ไม่กล้ากินปูที่เป็นๆ
ใช่ปูดำหรือปล่าวค่ะ



เราจะเล่าเรื่องของปูดำให้ฟังค่ะ เราเคยดู CD เกี่ยวกับธรรมของประเทศจีน
เรื่องเกี่ยวกับปูดำนี่หล่ะค่ะ ส่วนตัวแล้ว เราคิดว่าคงไม่ใช่อุบาย หรืออะไรหลอกค่ะ
คิดว่าคงเป็นเรื่องจริงมากกว่า


มีผู้หญิงคนหนึ่ง บ้านเค้าอยู่ใกล้ๆทะเล มีอยู่วันหนึ่ง เค้าเดินเล่นที่ริมทะเล
ผู้หญิงคนนี้ ก็เจอปูทะเลสีดำตัวผู้ ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ก็จับมันกลับบ้าน
เอาไปทำอาหาร ทีนี้วิญญานของปูทะเล ก็แค้นผู้หญิงคนนี้
ที่มาฆ่าเค้า ก็สิงอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้เลย ( คือทานเนื้อของเค้าไป )

เค้าก็สิงอยู่ในร่างนั้นแหล่ะ ผู้หญิงคนนี้ ก็เปลี่ยนจากเดินเป็นคลาน
เวลาคลาน ก็เหมือนปูน่ะ คลานไม่ตรงทาง แม่ของผู้หญิง
ก็ไปเล่าให้แม่ชี ที่เคร่งในการปฎิบัติธรรมฟังว่ าลูกของเค้าไม่เดิน เปลี่ยนเป็นคลาน
ให้แม่ชีไปช่วยดูให้หน่อย

แม่ชีก็ไปดู ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร ผู้หญิงคนนี้ถึงเป็นอย่างนี้
แม่ชี 3 รูป (ภาษาจีน เหนียนซี) ก็สวดมนต์กวนซืออิมพูซ่า
ผู้หญิงคนนี้คลานๆอยู่ ก็เกิดอาการกลัว แม่ชีอีกรูปหนึ่ง ก็ก็ถือรูป ออมิโธโพ
ไปใกล้ๆ ผู้หญิงคนนี้ก็คลานไปที่มุมของบ้าน แล้วตัวสั่น
บอกว่า " อย่าสวดเค้ากลัว "
แม่ชีก็บอกว่า " ถ้ากลัวให้บอกมาว่าเป็นใคร "

วิญญานที่อยู่ในร่างก็ไม่ยอมบอก สวดมนต์อย่างไงก็ไม่ยอมบอก แม่ชีก็กลับไปวัด
พออีกวันหนึ่ง แม่ชีก็มาอีก ตอนที่แม่ชียังไม่สวดมนต์ เค้าไม่กลัวแม่ชีนะ
เค้าก็คลานไปมา พอแม่ชีสวดมนต์เค้ากลัว

ทีนี้แม่ชีบอกว่า ให้เค้าออกไปจากร่างของผู้หญิงคนนี้ซะ
ไม่งั้นแม่ชีจะสวดมนต์บท.......(ตรงนี้เราฟังไม่ชัดค่ะว่าบทสวดมนต์อะไร)

วิญญานที่อยู่ในร่างผู้หญิง ก็บอกว่า " อย่าสวด ๆ ๆ ๆ เค้ากลัว "
แม่ชีก็บอก " ถ้ากลัวก็ออกไปสิ จะมาอยู่ในร่างคนอื่นเค้าทำไม "
วิญญานของปูก็บอก "เค้าไม่ไป เค้าชอบผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของเค้าแล้ว
ถ้าเค้าจะไป เค้าต้องพาผู้หญิงคนนี้ไปด้วย "
แม่ชีก็ถามว่า " เธอเป็นใคร "

วิญญานปูดำก็เล่าให้แม่ชีฟังว่า " เค้าเป็นปูดำอยู่บนสวรรค์ทีนี้ เค้าตกลงมาจากสวรรค์
ผู้หญิงคนนี้เจอ แล้วฆ่าเค้า ทีนี้เค้าจะกลับไปสวรรค์ เค้าก็กลับไปไม่ได้
เค้าก็เลยแค้น วิญญานของเค้า ก็เลยอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้ เพราะผู้หญิงคนนี้
กินเนื้อของเค้าเข้าไปด้วย พอเค้าอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้แล้ว
เค้าเกิดความรู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้ เค้าก็เลยได้ผู้หญิงคนนี้เป็นเมีย
เค้าบอก เค้าจะอยู่กลับผู้หญิงคนนี้ "

แม่ชีก็หันไปถามแม่ของผู้หญิง ซึ่งแม่ของผูหญิงก็ยอมรับ แต่แม่ชีบอกว่า
" ยังๆๆวิญญนปู ต้องออกไปจากร่างผู้หญิงคนนี้ "

แต่วิญญานของปูดำ เค้าก็บอกว่าเค้าไม่ไป แม่ชีก็สวดมนต์ วิญญานปูดำก็กลัวมากๆ
เค้าก็บอกว่า " เค้ากลับขึ้นไปบนสวรรค์ไม่ได้แล้ว ต้องให้จ้าวสมุทรเป็นผู้ส่งเค้ากลับไป "

แม่ชีก็ถามจ้าวสมุทรชื่ออะไร วิญญานปูก็บอกชื่อ แม่ชีก็เขียนชื่อจ้าวสมุทรใส่กระดาษ
แล้วก็สวดมนต์ เพื่อติดต่อให้จ้าวสมุทรมารับวิญญานปูดำไปสู่สวรรค์
แต่ในขณะที่แม่ชีสวดมนต์ เพื่ออัญเชิญจ้าวสมุทรมา
วิญญานปูที่อยู่ในร่างผู้หญิง เค้าไม่กลัวอะไร เค้านอนหมอบอยู่เฉยๆ
พอแม่ชีสวดไปได้ซักพักหนึ่ง แม่ชีก็เผากระดาษที่เขียนชื่อของเจ้าสมุทร
แต่แม่ชีก็ยังสวดอยู่

พอซักพัก ผู้หญิงที่อยู่ในลักษณะคลาน ก็ล้มสลบลงไป
แม่ชีก็บอกว่า " วิญญานปูดำออกไปแล้ว "
แต่แม่ชียังสวดมนต์ส่งวิญญานปูดำต่ออีกซักพักหนึ่ง
อ่านแล้ว มีความคิดเห็นว่าอย่างไรบ้างค่ะ

ไม่ใช่ไม่กล้ากิน...ของชอบเรยล่ะ...ฝุดฝุด...
...
แต่เอกอนมองเห็นว่า การซื้อขายทำกิน...มันทำกันตอนที่เขายังเป็น ๆ อยู่
ก็เลยละเว้นที่จะกินพวกเขา...
ไม่ใช่แต่ปู ... อาหารที่ทำจากปลาช่อน ปลาดุก เอกอนก็ละ...

ละ คือ ไม่ซื้อขายพวกเขา...
นอกเสียจากจะซื้อไปปล่อย...
แม้แต่ซื้อซากเขา ก็จะไม่ซื้อ เพราะ
เมื่อเราซื้อ แผงก็ว่าง เมื่อแผงว่างก็จะต้องมีซากใหม่มาแทนที
และการไปร้านอาหารก็จะไม่สั่งทำอาหารที่ทำจากเนื้อพวกเขามากิน...
แต่ถ้าคนอื่นสั่งมา...ก็กินได้...
...
อย่างยำปลาดุกฟู...เชื่อมั๊ยตั้งแต่เกิดมาจนเฒ่า...เอกอนยังไม่เคยซื้อกินเรย...
แต่เวลามีวงปาร์ตี้...ถ้ามีคนซื้อมาแจม...ก็กินได้...อร่อยด้วย...แต่ก็จะไม่ชอบ...
ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กน่ะ...
...
ซึ่งตั้งแต่เด็กจนเฒ่า...เอกอนก็จะไม่เคยโดนหมากัด...แมลงสัตว์(มีพิษ)กัดต่อย...จะไม่เคยโดนเรย
การเจ็บป่วยที่รุนแรง ร้ายแรง...เวรภัยไม่เข้ามากร้ำกราย...
มีเจ็บบ้างก็เป็นเรื่องเล็กน้อย...
ความรู้สึกของเอกอน...ที่ยังคงมีชีวิตที่ค่อนข้างอยู่เย็นเป็นสุขมาได้จนทุกวันนี้...
คือรู้สึกว่าเป็นเพราะ...ผลกรรมที่เรามีใจละเว้นไม่เบียดเบียนสัตว์...น่ะ
...

คือเอกอนกล้ากินนะ...แต่ไม่กล้าคิดที่จะกิน...
เพราะแค่คิดอยากกิน...ก็ราวกับว่าเราคิดเบียดเบียนเขาแล้วน่ะ...
เมื่อไม่กล้าคิดที่จะกิน ไม่กล้าคิดที่จะเบียดเบียน...ก็อดกิน...แค่นั่นล่ะ
คือไม่วิ่งเข้าไปหา
แต่ถ้ามีมาให้กิน...ก็กินได้...น่ะ...