ปฎิบัติธรรมมาได้ระยะหนึ่งครับ ได้ตามเรียนรู้กายเรียนรู้ใจมา รู้สึกเบื่อๆกับความไม่มีอะไรของโลกนี้
เวลาว่างๆหลังเลิกเรียนชอบอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่อยากยุ่งกับใคร มีสติกับตัวเองอยู่เรื่อยๆ บางวันก็จะสวดมนต์ที่วัดใกล้ๆมหาลัย รู้สึกมีความสุขแบบไม่ยึดกับอะไร รู้สึกว่าคุยกับเพื่อนไปก็งั้นๆไม่มีสาระประโยชน์อะไร นอกจากฟุ้งซ่านเปล่าๆ

แต่ตั้งใจเรียนหนังสือเพราะเป็นหน้าที่เราตอนนี้

แต่คุณแม่ผมไม่เข้าใจ มีคำพูดคำนึงที่ทำให้ผมเสียใจและท้อแท้มากคือ แม่บอกว่าผมเพี้ยน อย่าไป

สนใจธรรมะมาก ยังอยู่กับโลกอยู่ ยังเป็นเด็กอยู่

ลูกสาวขอบวช ส่วนใหญ่พ่อแม่ไม่ค่อยยอมกันง่ายๆเลย

นี่จีบแม่ไว้แล้วว่าถ้าม๊โอกาสจะไปวัดใกล้ๆบ้านนี่(วัดที่ท่านคุ้นเคยดี) ก็เห็นว่า ยอมแล้วค่ะ