หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
ดังนั้นแหละพูดถึงความเคารพนี่น่ะทุกคนก็พึงเข้าใจให้มันลึกซึ้งเข้าไป ไม่ใช่เพียงแค่กราบไหว้สักการบูชาด้วยดอกธูปเทียนเท่านี้นะ ไอ้คำว่า “ความเคารพ” นี่น่ะ ได้แก่ การที่เราเคารพต่อธรรมต่อวินัย ไม่ล่วง เช่นพระวินัยอย่างนี้เราไม่ล่วงเกินอย่างนี้นะ เมื่อศึกษารู้แล้วเรื่องนี้พระองค์เจ้าทรงห้ามอย่างนี้เราก็ไม่ทำไม่พูด อย่างนี้แหละจึงเรียก “เคารพต่อพระวินัย” ทีนี้ถ้าหากว่าได้พลั้งเผลอทำลงไปก็สารภาพผิดต่อภิกษุรูปใดรูปหนึ่งแล้วปฏิญาณว่าจะสำรวมระวังต่อไป ที่ท่านเรียกว่า “แสดงอาบัติ”
หั่นนิ “เคารพต่อธรรม” บาดนิ เคารพต่อธรรมก็ “เคารพต่อความพากเพียรพยายาม” นั่นแหละ ไม่นั่งๆ นอนๆ อยู่เฉยๆ เรียกว่าเป็นผู้มีสติปลุกตนให้ตื่นอยู่เสมอ ให้ทำความเพียร สำรวมระวังจิตใจของตนอย่าให้มันออกนอกลู่นอกทาง อย่าให้มันฟุ้งซ่านไปในอารมณ์ที่น่ารักน่าชังต่างๆ พยายามประคองจิตใจของตนให้ตั้งมั่นอยู่ภายใน ตั้งมั่นต่อบุญต่อคุณ ตั้งมั่นต่อความรู้ความเห็น จริงแจ้งอะไรตนได้ฝึกจิตใจให้เกิดความรู้ความเห็นตามเป็นจริงในสังขารนามรูปอย่างไร เราก็พยายามรักษาความรู้ความเห็นนั้นไว้ ไม่ประมาท ไม่ปล่อยให้ความรู้ความเห็นอันนั้นมันลบเลือนไป นี่เรียกว่า “เคารพต่อพระธรรม” นะให้พากันเข้าใจ
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม”
:: ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689