ถอดความจากวีดีโอ(บางส่วนตอนต้น)

เหตุของชรามรณะ
ภพ=การรับรู้อารมณ์
ภพ เป็นเหตุของชาติ
ชาติ เป็นเหตุของชรามรณะ

กายคตาสติ เอาจิตมาตั้งอยู่กับกายจะเข้านิพพานได้
กายคตาสติ คือ
- อานาปานสติ
- การเคลื่อนไหวอริยาบท
- การที่พิจารณาอสุภะ คิดอยู่ในกาย
- การที่รู้ตามการเคลื่อนไหว
- การที่เข้าชาญ 1-2-3-4 ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกายคตาสติ
และตรงนี้จะเป็นเหตุให้ได้มรรคผลนิพพาน

เพราะฉะนั้น อานาปานสติ คือ ลมหายใจเข้าออกของเรา
เป็นกายอันหนึ่งในกายทั้งหลาย
แค่เอาจิตมารู้อยู่กับกายก็ชื่อว่าเป็นกายคตาสติ
ชื่อว่าเธอเพียรเผากิเลส
ชื่อว่าเธอมีสัมปะชัญญะ มีสติ
ชื่อว่าเธอกำลังเอาความพอใจ ไม่พอใจในโลกออกได้แล้ว

แค่รู้ลมหายใจอย่างเดียว
จะทำให้สติปัฎฐานทั้ง 4 บริบูรณ์
และจะทำให้โพชงค์ทั้ง 7 บริบูรณ์
และจะทำให้วิชาวิมุตติบริบูรณ์ได้...

การเอาชนะความตายคือชรามรณะ ต้องเข้าไปดับที่เหตุ
เหตุของชรามรณะ มีเพราะอะไร มีเพราะ ชาติคือการเกิด

ถ้าชาติไม่มีโดยประการทั้งปวง แก่และตายจะมีได้มั๊ย ตอบไม่ได้
ชาติการเกิด ใครเป็นคนสร้าง ตอบ จิตเป็นคนสร้าง
จิตจะไปสร้างภพ แล้วติดตามมาด้วยชาติ
จิตสร้างภพคือการไปรับรู้อารมณ์ แต่ละครั้งภพเกิดแล้ว

ภพ = การรับรู้อารมณ์
ภพ เป็นเหตุของชาติ
ชาติ เป็นเหตุของชรามรณะ

จิตจะไปรู้อยู่ 4 ธาตุ คือ
รู้รูป กายเรา เช่น ลมหายใจ
รู้สัญญา เช่น ไปคิดอดีต
รู้สังขาร ไปปรุงแต่งอนาคตบ้าง
รู้เวทนา คือ สุข ทุกข์ เฉยๆ บ้าง
จิตจะวนอยู่แค่ 4 ธาตุนี้ วนไปเกิด วนไปรับรู้นั่นเอง
การรับรู้คือการเข้าไปตั้งอาศัย หรือการไปสร้างภพ นั่นเอง
จิตรับรู้อารมณ์หนึ่งปุ๊ปภพเกิดแล้ว
และถ้ารู้ต่อเรียกว่าชาติเกิดขึ้น

พระองค์เปรียบเหมือนเมล็ดพืช
เมล็ดพืชตกลงไปในผืนนา ชื่อว่า มีภพ
และถ้าเมล็ดพืชงอกขึ้นมา เรียกว่า มีชาติ
งอกเพราะอะไร งอกเพราะนันทิราคะ ซึ่งเปรียบเหมือนน้ำ
น้ำรดเมล็ดพืชไป ทำให้เมล็ดพืชงอกมา
ก็คือจิตมีนันทิราคะ เพลิน พอใจในอารมณ์นั้น จึงทำให้มีชาติ การเกิดขึ้นมา

เพราะฉะนั้น
เมื่อจิตเข้าไปรับรู้ปั๊ป และมีการเพลินพอใจต่อไป เรียกว่าชาติมีขึ้น
เพราะฉะนั้น ภพกับชาติจะเป็นแบบนี้ นะ
จิตเข้าไปรู้อารมณ์ปั๊ปภพเกิดขึ้น รู้ต่อเป็นชาติ
และจะจบด้วยชรามรณะ
...ชรามรณะก็มีเพราะเหตุมีชาติ
และชาติมีเพราะเหตุมีภพ
ลักษณะอย่างนี้เรียกว่าการสาวหาเหตุด้วยหลักปฎิจจสมุปบาท
ว่าก่อนธรรมชาตินี้มี ธรรมชาติอะไรมี

เพราะฉะนั้น วิญญาณสร้างการเกิดใน 4 ธาตุนี้อยู่ตลอดเวลาเลย
เกิด-ดับ-เกิด-ไปรู้-ดับ-ไปรู้-ดับ วนไป วนมาอย่างนี้
พระองค์จึงให้เรา เอาจิตมารู้ลม หรือรู้รูปกายเข้าไว้ กายหรือลม

จากนั้นแล้ว ละการเกิดใน 3 ขันธ์ที่เหลือ
คืออย่าไปคิดอดีต อย่าไปคิดอนาคต อย่าไปสุขทุกข์
รับรู้มาแล้วรีบวางให้ไวที่สุด รู้มาปั๊ป รีบวาง ให้จิตตั้งมั่นอยู่ที่เดียว

นี้เท่ากับโยมกำลังลดการเกิดอีก 3 ขันธ์
วิญญาณเข้าไปสร้างการเกิดใน 4 ขันธ์ อยู่ตลอดเวลา
โยมลดการเกิด 3 ขันธ์ให้ได้ ยังเหลืออยู่ขันธ์เดียว
และถ้าโยมทำอย่างนี้ตลอดทั้งชีวิต จนกระทั่งกายนี้แตกทำลาย
พอกายนี้แตกทำลายปั๊ป วิญญาณหาที่เกาะไม่ได้
ก็จะหลุดพ้นไป เพราะไม่สามารถปรุงแต่งรูปและนาม 3 ตัว ขึ้นมาได้

โยมฝึกการทิ้งการเกิดในนามธรรม ตลอดทั้งชีวิต
เกาะกับรูปอย่างเดียวให้มากที่สุด
พอรูปแตกทำลายปุ๊ป วิญญาณจะไม่มีที่ตั้งอาศัย
จิตก็จะหลุดพ้นเพราะไม่สามารถปรุงแต่งรูปนามขึ้นมาได้

นี่หลักการ..เป็นอย่างนี้
พระองค์จึงให้ตั้งจิตอยู่กับกายเข้าไว้ให้มาก
การเกิดน้อยที่สุด
จนกระทั่งกายมันพังปั้ง จิตจะไม่มีที่เกิดไม่มีที่เกาะ ...
...