จ.อ่างทอง นอกจากจะลือเลื่อง เรื่องสองพระนอน และสมเด็จโตองค์ใหญ่แล้ว การได้ได้สำรวจเมืองอ่างทองหลายอาทิตย์ติดๆกันในช่วงวสันตฤดูที่เขียวชอุ่มไปด้วยนาข้าวสุดลิบหูลิบตา และต้นตาลสูงเด่นทอดขนานไปตามสองข้างถนน ฉันยังได้เพลินใจกับการไหว้พระทำบุญถ่ายภาพตามวัดต่างๆในจังหวัดอ่างทองนับเป็นสิบๆวัด ซึ่งสร้างความประทับใจและอิ่มเอมใจอย่างไม่รู้เลือนทีเดียว

จังหวัดอ่างทองนอกจากจะเป็นอู่ข้าวอู่น้ำหล่อเลี้ยงชีวิตคนในประเทศแล้ว วิถีชีวิตของชาวอ่างทองที่มีความเคารพรักในพระพุทธศาสนายังน่าเลื่อมใส น่าศรัทธาและน่าเอาเป็นแบบอย่าง.. หลักฐานซึ่งปรากฏว่าชาวอ่างทองเป็นผู้มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนามาก เห็นได้จากศาสนสถานต่างๆมากมายที่อยู่ในจังหวัดนั้นเอง ล้วนสวยงามปราณีต แปลกตา บ้างก็เรียกว่าอลังการได้เลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าบางสถานอาจจะเก่าแก่คร่ำคร่า แต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่ และสะท้อนออกมาเป็นภาพ ยังปรากฏเด่นชัดซึ่งความงาม และจินตนาการถึงภาพในอดีตของพุทธสถานเหล่านั้นได้อย่างไม่ยากนัก

วันนี้ขอนำท่านไปชมพระเจดีย์ทรงแปลก..รูปละหม้ายคล้ายประภาคาร ที่เชื่อกันเป็นเป็นสัญลักษณ์เข้าสู่เมืองอ่างทองโบราณของผู้ที่สัญจรทางน้ำค่ะ

พระเจดีย์นี้ ประดิษฐานอยู่ภายในวัดปลดสัตว์ ต.บ้านแห อ.เมือง จังหวัดอ่างทอง
พระเจดีย์นี้มีรูปทรงแปลก คือ มีลักษณะสูงคล้ายหอ สูง ๗ ชั้น ก่อด้วยอิฐ เรียก ทรงอาคารเรือนยอด เป็นที่ประดิษฐสถาน เจดีย์ทรงลังกา หนึ่งเดียวในภูมิภาค แต่ละชั้นมีช่องหน้าต่าง คาดว่าสมัยก่อนคงจะมีทางขึ้นเพื่อไปสู่ด้านบนประเจดีย์ได้ ปัจจุบันไม่พบทางขึ้นแต่อย่างใด คาดว่าถูกโปกปูนปิดทางเข้าไปแล้ว เพื่อความปลอดภัยและรักษาพระเจดีย์ซึ่งคาดว่ามีอายุเก่าแก่


*** ในทางสถาปัตยกรรมไทยแล้วอาคารที่เป็นเรือนยอดหรือมีเครื่องยอดนั้นถือ เป็นอาคารที่มีฐานานุศักดิ์สูงสุด ไม่ว่าจะเป็นอาคารทางศาสนาหรืออาคารที่เกี่ยวเนื่องกับสถาบันพระมหากษัตริย์ ***

พระเจดีย์นี้ ไม่ปรากฏว่าสร้างโดยผู้ใด แต่คาดว่าน่าจะสร้างในสมัยล้นเกล้ารัชกาล ที่ ๕ ถูกคาดคะเนว่าเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของการเข้าสู่เมืองอ่างทองโบราณ ในการสัญจรทางน้ำ ซึ่งมีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงเนื่องจากลักษณะคล้ายประภาคาร

คำว่า“ประภาคาร”เรียกว่า “เรือนตะเกียง” หรือ “กระโจมไฟ” ก็ได้มีความหมายเช่นเดียวกัน ถือว่าเป็นอาคารประเภทหนึ่งที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อีกทั้งมีหน้าที่ใช้สอยค่อนข้างจำกัด มีประโยชน์เฉพาะทางการเดินเรือเท่านั้น

ชาวเรือถือกันว่า "ประภาคาร" เปรียบเสมือน "ดวงประทีปแห่งท้องทะเล" ประภาคาร หมายถึง เครื่องหมาย ช่วยการเดินเรือที่มีความสำคัญมาก โดยใช้แสงไฟแสดงที่หมาย ในการนำเรือเข้าร่องน้ำ อ่าว เขตท่าเรือ หรือ เตือนตำบลที่ ที่เรือจะวิ่งเข้าหากองหิน ที่ตื้น และสิ่งกีดขวาง ที่เป็นอันตรายต่อการเดินเรือ ดังนั้น ไฟดวงนี้จะดับไม่ได้ จึงต้องมีเจ้าหน้าที่ ควบคุมดูแลอยู่ ตลอดเวลา

[size=85[url]](http://home.kku.ac.th/pracho/802428/skd ... thouse.htm)[/[/url]size]

วัดปลดสัตว์อาจไม่ใช่วัดที่มีกิจกรรมการทำบุญมากเหมือนกับวัดอื่นๆ แต่เน้นเพียงความสงบเรียบง่าย เนื่องจากเป็นวัดธรรมยุติ

ท่านใดผ่านไปทาง ต.บ้านแห อ.เมือง จ.อ่างทอง แนะนำให้เข้าไปสักการะเจดีย์ทรงอาคารเรือนยอด หนึ่งเดียวในภูมิภาค ที่ผู้เขียนจินตภาพว่าละม้ายคล้ายคลึงกับประภาคารแห่งนี้ เล่ากันว่าเป็นเจดีย์ประจำผุ้เกิดปีจออีกแห่งนอกจากพระเกศแก้วมณี จังหวัดเชียงใหม่ ไม่ทราบว่าจริงเท็จประการใด เนื่องจากเอกสารที่เผยแผ่เกี่ยวกับประวัติพระเจดีย์องค์นี้ มีเผยแผ่ไว้น้อยมาก

หากเป็นจริงคงจะเป็นความโชคดีของชาวภาคกลาง ที่มีปูชนียสถานศักดิ์สิทธิ์สำคัญ และไม่ต้องเดินทางไปไกล ถึงเชียงใหม่บ้านเฮา!!!

ชาวเรือเปรียบประภาคารเหมิอนดวงประทีปแห่งท้องทะเล แต่ชาวพุทธเปรียบพระเจดีย์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นดวงประทีปแห่งโลกหล้าควรค่าแก่การสักการะ

ผู้ใดเหล่าใดเที่ยวจาริกไปยังเจดีย์ กราบสักการะบูชาพระเจดีย์ ด้วยจิตเลื่อมใส ในคุณอันไม่มีประมาณของพระพุทธศาสนา เมื่อทำกาลกิริยาไปย่อมเข้าถึงสุขคติโลกสวรรค์.



เนื้อหา : น้อมเศียรเกล้า
ภาพพระเจดีย์วัดปลดสัตว์ : น้อมเศียรเกล้า
ขอบพระคุณภาพประภาคารจากอินเตอร์เน็ต

รูปสวยจังเลยค่ะ...สาธุนะคะนำภาพสวยๆมาฝากกันเสมอ

วัดปลดสัตว์ เป็นวัดธรรมยุต วัดแรกในจังหวัดอ่างทอง บูรณปฏิสังขรณ์ให้มีพระสงฆ์จำพรรษา ประมาณ พ.ศ.๒๔๐๐ ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา พ.ศ.๒๔๒๗ ตรงกับปีที่ รัชกาลที่ ๕ ครองราช ฯ เสมอ รัชกาลที่ ๔ (๑๘ ปี) และในปีนี้ มีพระอารามที่ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเพิ่ม คือวัดราชบพิธสถิตมหาสีมาราม วัดเสนาสนาราม ทั้งสองพระอารามนี้ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเพิ่ม และวัดปลดสัตว์ ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา ในปีนี้ด้วย ซึ่งวัดทั้ง ๓ วัดนี้ล้วนเป็นวัดในคณะธรรมยุตทั้งสิ้น
สำหรับถูปาคารเจดีย์นั้น สร้างในคราวเดียวกับ การสร้างอุโบสถ สันนิษฐานว่า ประมาณต้นรัชกาลที่ ๕ โดยขุนธรรมการ (ทองคำ) เป็นคนกรุงเทพ ชักชวนชาวบ้านแหและหมู่บ้านใกล้เคียง ก่อสร้างขึ้น และนำข้อวัตรปฏิบัติของวัดโสมนัสวิหาร และวัดราชบพิธ มาอบรมกุลบุตร ในสมัยนั้น