เปรตเลี้ยงควาย

คนเราเมื่อตายไปแล้วจะไปเกิดทันที ส่วนจะไปเกิดที่ไหนนั้น แล้วแต่กรรมที่เขาสร้างทำ
กรรมชั่วจะนำให้ไปเกิดในทุคติ คือที่ที่ปราศจากความเจริญงอกงาม ได้แก่เกิดเป็นสัตว์นรก,
เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน, เกิดเป็นเปรต, เกิดเป็นอสุรกาย

กรรมดีจะนำไปเกิดในสุคติ คือที่ที่มีแต่ความเจริญรุ่งเรื่องได้แก่ เกิดเป็นมนุษย์, เกิดเป็นเทวดา,
เกิดเป็นพรหม

กรรมพ้นจากดีจากชั่ว คือทำกรรมดีถึงขนาดสิ้นกิเลสตัณหา สำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว ก็ไม่ต้องกลับมาอีก

ชีวิตมีทางดีให้เลือกเสมอ แต่คนไม่ค่อยเลือกไปเลือกทางชั่ว จึงมีแต่ทุกข์ตลอดกาลนาน เหมือนอย่าง
นายจันทร์ คนสกลนคร ที่ไม่เคยสนใจบุญทาน วัดไม่เข้า พระเจ้าไม่ไหว้ ครั้นตายไปจึงไปเกิดในอบายภูมิ
หรือทุคติโดยเกิดเป็นเปรต อดอยากปากแห้ง ไม่มีอาหารจะกิน

พระอาจารย์บุญพินที่บ้านดงเชียงเครือ อำเภอวาริชภูมิ จังหวัดสกลนคร ได้ไปนั่งภาวนาอยู่ในป่าช้า
ราวห้าทุ่ม จิตสงบ มีฝูงเทพบุตรเทพธิดาจำนวนมากมาขอรับพระไตรสรณคมน์และศีล 5 และฟังธรรม
เมื่อเสร็จแล้วเหล่าเทพยดาทั้งหลายก็กลับไปหมดแล้ว ยังเหลือเปรตตกค้างอยู่ตนหนึ่ง ยืนสะพายถุงย่าม
ใบหนึ่ง มีผ้าแพรผืนหนึ่งเคียนเอว มีมีดเล่มหนึ่งกับเชอกเก่าคร่ำคร่า ท่าทางเหมือนคนเลี้ยงควาย
พระอาจารย์จึงถามว่า “ทำไมไม่กลับบ้านกับเขา”
เขาก็ตอบว่า “จะไปเลี้ยงควาย”
แล้วล้วงมือลงไปในย่ามเอาห่อข้าวขึ้นมา พอเปิดออกเห็นมีราขึ้นเต็มห่อข้าวนั้น

พระอาจารย์จึงถามว่า “ทำไมข้าวจึงขึ้นรา”
เขาตอบว่า “ของตัวมีอย่างไรก็กินอย่างนั้น”


พอรุ่งขึ้นไปบิณฑบาต จึงได้ถามโยมว่า “โยม..เมื่อคืนอาตมานั่งภาวนาอยู่ มีฝูงเทวดาทั้งหลายมาขอรับพระไตรสรณคมน์และศีล 5 และฟังธรรม เสร็จแล้วก็กลับไป แต่มีเปรตตนหนึ่งเป็นคนเลี้ยงควาย รูปร่างไม่สูงไม่ต่ำพอดี ๆถือมีดเล่มหนึ่ง ถุงย่ามใบหนึ่งเสื้อผ้าเก่า ๆ ขาดๆ โยมเคยรู้จักไหม”

“อ๋อ..เขาคือ นายจันทร์ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ วัดไม่เข้า พระเจ้าไม่นบ (ไหว้) ทาน ศีล ภาวนาไม่มี นักปราชญ์ป่าวร้องเชิญชวนว่าท่านเอ๊ย..เราจะได้ประสบพบปะเนื้อนาบุญของโลกคือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แต่ละกัปแต่ละกัลป์นั้นก็เป็นของยาก เมื่อเราได้มาประสบพบปะแล้วก็เป็นลาภอย่างยิ่ง อย่าเพิ่งติดกิจธุระการงานใดเลย เพราะติดแล้วตายแล้วก็ไม่ได้อะไรหรอก มาบำเพ็ญ ทาน ศีล ภาวนา ตามพระสงฆ์องค์เจ้ากันเถิด”

“นั้นแหละ.เขาก็ไม่ยินดี อยู่กับสองคนกับน้องสาว เลี้ยงวัวเลี้ยงควายไปตามประสา พอตายแล้ววัวควายก็ตกเป็นของคนอื่นไปหมดเสียสิ้น
“นั้นแหละโยม…เดี๋ยวนี้เขาเป็นเปรตไปแล้ว ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เขาเสีย”


ทำบุญอุทิศให้เขาอยู่อย่างนั้น 28 วัน พอถึงวันที่ 28 นั่งภาวนาจิตสงบแล้ว ก็ถามกับเทวดาว่า
“โยม..นายจันทร์ เขาพ้นจากำเนิดเป็นเปรตหรือยัง และเขาได้รับส่วนบุญบ้างไหม”
“ไม่ได้รับหรอกท่าน”
“เพราะเหตุใดจึงไม่ได้รับ”
“เพราะใจของเขานั้นปิดหมด”
“อะไรปิด”
“กิเลสวัฏ-กรรมวัฏ-วิบากวัฏ นั่นแหละคือกระแสของวัฏสงสารปิดบังดวงจิตไว้ ดวงจิตนั้นมืดมิด ไม่มีสติปัญญา เพราะไม่ได้สะสมไว้ซึ่ง พุทโธ ธัมโม สังโฆ ทาน ศีล ภาวนา ตั้งแต่ชาติที่เป็นมนุษย์ ฉะนั้นถึงจะอุทศส่วนบุญให้ก็ไม่เข้า

เปรียบเหมือนกับหม้อที่คว่ำอยู่ เราเทน้ำลงไปมันก็ไม่เข้า น้ำมันก็ไหลผ่านไป อันนี้ฉันใด ใจที่ไม่มีแร่พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ฝังที่ใจและศีลธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าก็ไม่มีในหัวใจ มีแต่ความโลภ โกรธหลงและความชั่วช้าครอบงำจิตใจ มีกระแสของอบายอยู่เต็มหัวใจ ฉะนั้นอุทิศให้เท่าไหร่เขาก็ไม่รับ

เปรียบเหมือนกับวิทยุที่เครื่องมันเสียแล้ว ถึงเขาจะปล่อยคลื่นเสียงมาจากอุดรธานี ขอนแก่น หรือกรุงเทพฯ มันก็ไม่เข้า เพราะเครื่องมันเสียแล้ว อันนี้ฉันใด ใจของบุคคลและสัตว์เมื่อเสียแล้วก็เป็นอย่างนั้น


ที่มา : "พระปัจเจกพุทธเจ้า" รุจน์ มัณฑิรา