คุณแม่ชอบมีปัญหาหนี้สินตลอด ทั้งๆที่ส่งให้ท่านทุกๆเดือนตั้งแต่เรียนจบทำงานหาเงินมาได้
เงินที่ส่งให้ท่าน ใครๆก็บอกว่าเยอะเมื่อเทียบกับเงินเดือนที่ได้รับมาตลอด
ทุกครั้งที่ท่านมีปัญหา ก็ไปช่วยท่านใช้หนี้ บางครั้งไม่มีเงิน ก็โดนท่านโมโห ใส่อารมณ์ ต่อว่าให้เราเสียใจ
เวลาบอกว่าไม่มีเงินแล้วจริงๆ ท่านก็ไม่เชื่อ โทรมาให้ช่วยตลอด จนไม่สามารถทำงานได้ จนต้องหาเงินไปให้ท่านใช้หนี้ ท่านจึงไม่มายุ่ง แต่พอผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ท่านก็มาเอาอีก เป็นแบบนี้ซ้ำๆซากๆ ตลอด 5 ปี นับตั้งแต่เรียนจบทำงานมา ทะเลาะกับท่านก็เป็นทุกข์ใจถึงที่สุด ไม่อยากทะเลาะ พยายามควบคุมแล้ว แต่ท่านก็จะไม่ยอมเลิกรา แต่มักจะบอกว่า "แกเป็นลูกฉันนะ"
เคยสงสัยว่าท่านเอาเงินไปใช้อะไรหมด ความจรงิก็มาเผยทีละอย่างสองอย่าง
เล่นหวย / หน้าใหญ่ไปค้ำเงินกู้นอกระบบกับเพื่อน / เวลาเป็นหนี้แทนที่จะเป็นหนี้แค่เจ้าสองเจ้า ท่านก็อายเวลามาโดนทวงเลยมายืมเจ้านั้นมาโปะเจ้านี้ จากเดิมมีหนี้แค่รายสองราย กลายเป็น 6-7 ราย คือหมุนไง
พอหมุนไม่ทันก็โดนรุมทวง เป็นแบบนี้ตลอด พอโดนทวงก็โทรมาร้องไห้ วางสายไปไม่ถึง 5 นาที ก็โทรมาอีก ทุกครั้งที่โทรไม่เคยบอกขอเงิน แต่ขอให้ช่วย

เล่าอีก 20 ปีก็ไม่จบ เหนื่อย แค่นึกย้อนกลับก็เหนื่อย ปัจจุบัน มีหนี้สินท่วมหัว เลิกกะสามี เพราะเขาก็ทนไม่ไหวเพราะเขาก็โดนเหมือนเราแล้วเรายังเก็บกดไปใช้อารมณ์กับเขาบ่อยๆ จริงๆสามีเป็นคนดีมาก ปัจจุบันก็ยังติดต่อคุยกันเหมือนเพื่อน ทุกวันนี้ก็อนุโมทนาที่เขาออกไปจากชีวิตเราได้ เขาจะได้ไม่ต้องมาทุกข์กับชีวิตของเราแบบนี้อีก ซึ่งเราก็ยังพอเอาตัวรอด เพราะบุญยังดีที่มีงานประจำดีๆทำ ตอนนี้หนี้ก็ยังเยอะเหมือนเดิม แต่เป็นระเบียบมากขึ้น จากเมื่อก่อนโดนทวงหนี้ที่ไปหามาให้แม่จนประสาทเกือบหลอน
ถามว่าพอใช้ไหม ก็ไม่สุขสบายมาก แต่ก็ยังสะดวกใจขึ้นมาบ้าง

ตอนนี้แม่ยังวนเวียนกับเรื่องเดิมๆไม่เลิกราื เพียงแค่ตอนนี้เราในฐานะที่เป็นลูก ณ ตอนนี้ที่ไม่เหมือนเดิมหลังจากที่เลิกกับสามี ดิฉันเคยอยากฆ่าตัวตาย ตอนนั้นเสียใจมาก รู้สึกว่าทำไมคนที่เรารักถึงมาทำร้ายเราแบบนี้ แม่ก็ไม่เคยเข้าใจ บีบบังคับเราจนทำให้เราบ้านแตกสาแหรกขาด ส่วนสามี ก็ทนกับสภาพครอบครัวแบบนี้ไม่ได้ รู้สึกว่าการทุ่มเทมันไม่มีค่ามากๆในตอนนั้น และช่วงเวลานี้เองก็ได้เรียนรู้ว่าทุกข์ของจริงเป็นอย่างไร เมื่อก่อนเคยสงสัยว่าทำไมแค่ผิดหวังในความรักถึงต้องฆ่าตัวตาย สำหรับดิฉันมันไม่ใช่ผิดหวังความรักแค่ฉันท์ชู้สาว แต่มันผิดหวังกับความรักต่อบุพการี เอ่อ..เพิ่งรู้ว่ามันเจ็บเจียนตายเป็นแบบนี้นี่เอง

แต่ก็นั้นแหละ ....บุญเก่าส่งมาให้เดินทางสว่าง จะทุกข์กี่ครา ก็มีวัดเป็นบ้าน มีเสียงธรรมะเป็นคำปลอบโยน ก็เลยฝึกฝน อดทนต่อความทุกข์มาได้จนถึงทุกวันนี้...ทุกครั้งที่ได้ฟังพระเทส เราจะตั้งใจฟังมาก เพราะนั้นคือเสียงสวรรค์ ได้ฝึกนั่งสมาธิภาวนา ฝึกอุเบกขา การมองที่ต้นเหตุ ทั้งตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาที่ "ตั้งใจ" จากเมื่อก่อนปฏิบัติไปตามโอกาสเพยงเท่านั้น ซึ่งแม้มันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
แต่เมื่อบวกความตั้งใจแล้ว ผลลัพธ์ที่สัมผัสได้มากที่สุด ณ ตอนนี้ คือ การปล่อยวาง และ การใช้สติทุกครั้ง....

วันนี้คุณแม่ท่านก็โทรมาด้วยอาการเหมือนฉุนเฉียวอะไรบางอย่างเช่นเดิม เราเองก็พอรู้ว่าคงมีอะไรไม่ได้ดั่งใจท่านบ้างแล้วล่ะ ก็เข้าใจท่าน แต่เราไม่ได้เอาตัวไปกระโดดเข้าหากองทุกข์ด้วย ตอนนี้ทำเพียงแค่มองดูทุกข์ และใช้สติให้มากๆ ก็เลยไม่ค่อยมีน้ำตาเหมือนเมื่อก่อน เอาให้ปัญหามันกระจ่างกว่านี้ เราก็ค่อยมาพิจารณาแก้

ตอนนี้จึงดีขึ้น อย่างน้อยก็จะไม่เดินกลับไปทำอะไรที่ไม่ถูกต้องในทางสายเก่าอีกแล้ว
และไม่เคยคิดโกรธท่านเลย ทุกวันนี้พยายามสวดมนต์ตั้งจิตอธิฐานให้ท่านมีความสุขมากๆ
และก็ขอให้ท่านหมดทุกข์หมดโศกกับปัญหาที่มันเป็นวังวนแห่งความทุกข์นี้เสียที
และเคยทบทวนบนพื้นฐานของความจริงแล้ว เพราะครอบครัวดิฉันเป็นแบบนี้ ดิฉันมีความรู้สึกว่า ดิฉันอาจจะไม่เหมาะกับชีวิตคู่ เลยคิดว่าถ้าเป็นไปได้ อยากจะขออยู่ครองตัวเป็นโสดอยู่กับท่านไปอย่างนี้ดีกว่า ไม่อยากเอาใครมาเดือดร้อนด้วย เพราะยังไงท่านก็เป็นแม่เรา ไม่ใช่แม่ของใครคนอื่น

***********
จากที่ดิฉันเล่ามา เพื่อนๆคิดว่า การที่ดิฉันเข้าใจว่า แม่ของดิฉันนอกจากจะเป็นพระอรหันต์ในบ้าน เป็นบุพการีที่เราต้องกตัญ กตเวทีแล้ว ท่านยังเป็น "เจ้ากรรม นายเวร" ของดิฉันด้วยใช่ไหมค่ะ

แม่ เป็น พระอรหันต์ในบ้าน เป็น พระพรหมในบ้าน

เป็นความคิดที่ดี คุณคิดถูกแล้วค่ะ
และคิดถูกที่หันเข้าหาแสงสว่าง โดยทางธรรม
ดูแลท่านให้ดีนะคะ ต่อไปข้างหน้าชีวิตคุณจะดีขึ้นค่ะ

อย่าไปอยากรู้เลยค่ะว่าท่านเป็น "เจ้ากรรมนายเวร" หรือเปล่า

มีคำพูดของฝรั่งเขาพูดกัน

เขาว่า
พ่อแม่เลือกลูกของตนไม่ได้ฉันใด
ลูกก็เลือกพ่อแม่ของตนไม่ได้ ฉันนั้น

ภาษิตไทยเขาว่า "เลี้ยงลูกนั้น เลี้ยงได้แต่ตัว"


ถ้าคุณลูกจะพยามเปลี่ยนคุณแม่ อันนี้คงยาก
และคิดว่าคงทำมามากแล้ว และไม่ได้ผลอะไร

คุณลูกเปลี่ยนตัวคุณลูกเองดีกว่า
หันมาทำความเข้าใจใหม่ว่า ความกตัญญูที่เหมาะที่ควร ที่ฉลาด ทำยังไง
ใช่สิ่งที่ทำๆกันอยู่หรือเปล่า

พระพุทธเจ้าท่านว่า การตอบแทนพ่อแม่ที่ดีที่สุดคือการให้ธรรมะกับพ่อแกับแม่
ท่านว่าแบกพ่อแม่ใส่บ่า เลี่ยงเอาไว้บนบ่า ไม่ให้ลำบากอะไรเลย
เลี้ยงไว้นานเท่าไหร่ก็ยังไม่สู้การพาพ่อแม่เข้าสู้เส้นทางธรรม

แต่ก่อนจะให้ธรรมะใคร ก็ควรจะมีธรรมะเสียก่อน
แล้วค่อยสอนเขา

สรุปกลับมาที่ตัวเราอยู่ดี
แก้ไขตัวเองก่อน ให้ดีก่อน ให้แจ้งในธรรมก่อน
แล้วจัดการคนอื่นทีหลัง (คนอื่นในที่นี้คือรวมถึงพ่อแม่ด้วย)

พ่อแม่ คือผู้ให้กำเนิดให้ชีวิตแก่เรา

ชุบเลี้ยงให้เราโตขึ้นมาได้

หากพวกเราไม่มีท่าน คงไม่ได้มาเป็นตัวเป็นตนอย่างทุกวันนี้

อย่าคิดว่าท่านเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราเลยครับ

ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เกิดความหม่นหมอง และไม่สบายใจเปล่า ๆ

แค่คุณทำตามหน้าที่ของลูกที่ดี กตัญญูรู้คุณ ผมว่าน่าจะเป็นหนหางที่ดีที่สุดมากกว่านะ

คุณทำถูกแล้วค่ะที่แก้ปัญหาให้ใจตัวเองด้วยการหันเข้าหาธรรม เมื่อใจเย็น มีสติ คุณจะคิดอะไรๆออกอีกมากค่ะสำหรับการแก้ปัญหาชีวิต

เรื่องของคุณแม่คุณ ท่านเป็นเจ้ากรรมนายเวรค่ะ เรื่องนี้จริง แต่ในปัจจุบัน ท่านเป็นแม่ คุณทำหน้าที่ของลูกนั่นแหละค่ะดีที่สุดแล้ว การที่แม่คุณเป็นเช่นนี้ เพราะกรรมเก่า จุฬาภินันท์ว่าท่านเองก็อยากจะหมดหนี้นะคะ แต่เพราะนิสัยใจกว้างและไว้ใจคน ทำให้ท่านต้องประสบปัญหาแบบนี้ คุณต้องหาวิธีให้ท่านแล้วล่ะค่ะ เช่น สรา้งระเบียบในการใช้เงินให้ท่าน

ท่านพูดว่า ท่านเป็นแม่คุณ คุณสามารถพูดได้ค่ะ ว่า หนูเป็นลูกแม่ การกันกน้าเข้าหากันเพื่อแก้ปัญหาน่าจะดีกว่า ให้กับให้ แม่ให้หนู หนูให้แม่ แบบนี้น่าจะลงตัวที่สุดค่ะ

อย่างไรก็ตาม อดทนนะคะ แม่ก็ยังเป็นอรหันต์ของลูกค่ะ ลูกแนะนำแม่ได้ค่ะ ไม่ได้เรียกว่าสั่งสอน

กรรมก็คือความคิด
ไม่รุ้ใช่หรือเปล่านะ
แต่ถ้าเราไม่คิดในด้านลบ ๆ อะ
มันก็จบ...

อนุโมทนาสาธุคะ
เห็นด้วยกับคุณหลวงจีนงมงายนะคะ
เพราะขันติ และสติ ตลอดจนการควบคุมอารมณ์ ให้มาก อย่าไปต่อปากต่อคำเลยคะ
พ่อแม่คือผู้มีพระคุณ ดิฉันเองครอบครัวยากจนคุณพ่อจะเป็นคนปากร้ายตลอดแต่ก็ไม่กล้าขัดท่าน
เมื่อท่านอารมณ์เสียก็มักจะอยู่ห่างๆ ไว้ก่อนเป็นดีคะ แต่ก็มีบ้างที่โดนหางเลขอยู่บ่อยๆ ท่านเสียไปหลายปีแล้วดิฉันยังคิดถึงท่านอยู่เลยคะ คิดถึงมากด้วยเพราะการที่ท่านอารมณ์เสียนั้นก็เพราะบางครั้งเราทำไม่ถูกใจท่านนั่นเอง ก็ยากที่จะเดาใจนะคะ เข้าหาธรรมะนั้นดีที่สุดเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจได้เป็นอย่างดีเชื่อว่าความดีของคุณไม่ไปไหนหรอกคะ จะกลับมาตอบสนองแน่นอน ขอเอาใจช่วยนะคะ

ทุกสิ่งอย่างไม่ว่าเหตุปัจจัยใดก็ตาม จะเป็นกรรม คู่กรรม ใช้กรรม มันซ้อนๆกันอยู่ปรับเวียนเปลี่ยนไปมาอยู่ตลอด ในสิ่งที่คุณว่าเรื่องราวที่ผ่านมา มันทุกข์ยากลำบากนั้น หากไม่มีปรากฏการณ์แบบนี้ที่เป็นการไม่ได้ดั่งใจ ดั่งตั้ง ดั่งต้องของคุณนี้ ไม่รู้ว่าคุณอาจจะไปอยู่ต่อไหนในโลกของคุณไปแล้ว และไม่มีโอกาสได้เข้าศึกษาธรรม มาบำเพ็ญกุศล หากจะว่าไปแล้วการมองว่ามันดีมันก็ดี แต่จะให้ดีกว่าคือยิ่งกว่าการมอง ยิ่งกว่าทิฐิตัวเอง คือ แล้วๆไป ไม่อะไรกับอะไร ไม่ให้ค่า ความเห็นความหมาย ไม่ตอกย้ำเรื่องราวและสรรพสิ่งว่าเป็นอะไร ที่เดิมแท้ก็เป็นอย่างนั้นอยู่เองแล้ว จะได้จบเป็น เลิกเป็น แล้วไปเป็น ดับเย็นเป็น ไม่สร้างเหตุ เป็น เพื่อต่อไปจะได้ไม่มีไฟ คือไฟในไม่เอาออก ไฟนอกไม่เอาเข้า


ขอเชิญศึกษาธรรมบรรลุฉลับพลัน จบโลก จบธรรม จบกรรม การปฏิบัติ โดยหลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต วัดร่มโพธิธรรม จ.เลย ที่บอร์ดสนทนาทั่วไปขอรับ หรือ http://www.rombodhidharma.com/
ขอให้ท่านมีส่วนในความ ไม่ติด ไม่ขัด ไม่ข้อง ไม่คา แจ่มแจ้งในสัจธรรม ลุล่วงพ้นทุกข์ ตามองค์พุทธะ พระอรหันต์ พระโพธิสัตว์ หลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต นั่นเทอญ

ขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ

หลังจากที่โพสกระทู้ ก็ได้ใช้เวลาทบทวนความคิดอะไรหลายๆอย่าง
สรุปว่า อยู่ที่ตัวเรา
ตั้งใจว่าจะไม่ทะเลาะกับแม่แล้วค่ะ อุตส่าห์ฝึกตนมาจนป่านนี้ ไม่อยากมาตายน้ำตื้น
ก็หวังว่า ทุกๆอย่างจะดีขึ้น ทุกวันนี้ก็หวังเพียงให้ท่านมีความสุขมากๆเท่านั้นค่ะ
จะประคองสติและจิตใจ ต่อสู้กับปัญหาทุกๆอย่างให้มันผ่านพ้นไปให้ได้ค่ะ


ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ

...ขอเป็นกำลังใจให้กับการมุ่งมั่นทำความดีของpanatsonเจ้าค่ะ...
...ข้าพเจ้าเคยได้ฟังธรรมเรื่องหลักกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด...
...ทุกคนเคยเกิดมาเป็นต่างๆนานา...และไม่เคยมีใครไม่เคยเกิดเป็นญาติกัน...
...เคยเป็นพ่อเป็นแม่เป็นพี่เป็นน้องกันมา...สลับสับเปลี่ยนกันแล้วแต่กรรมที่ทำจัดสรร...

...ข้าพเจ้าขออนุญาตคาดเดาว่าคุณแม่คงไม่ได้ปฏิบัติธรรมและยังเข้าไม่ถึงธรรมะ...
...ถ้าเป็นไปได้ควรพยายามชักชวนท่านเข้าสู่ทางธรรม...ซึ่งเป็นหนทางดับกองทุกข์ในใจ...
...เพราะดูเหมือนว่าเราผู้เป็นลูกปล่อยให้ท่านเพลิดเพลินสร้างอกุศลไปตามกิเลสของท่าน...
...ดึงท่านกลับมาได้นับว่าเป็นกุศลมหาศาล...บุญใดก็ไม่เท่าดึงบุพการีเข้าสู่ทางธรรมเจ้าค่ะ...