กฎแห่งกรรม : เจ็บป่วยบ่อย เพราะชอบฆ่าสัตว์
มาลาวชิโร
การฆ่าสัตว์เป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดมามีอายุสั้น
การเบียดเบียนสัตว์เป็นสาเหตุทำให้เกิดมามีโรคภัยไข้เจ็บมาก
สิ่งเหล่านี้เป็นกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ ที่หากผู้ใด ล่วงเกินลงไป
ย่อมได้รับผลเองโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องรอ ให้ศาลมาตัดสิน
กฎเกณฑ์ของธรรมชาติย่อมให้ผลเอง และเท่าเทียมกันกับทุกคน
ไม่มีคำว่าสองมาตรฐานอย่างแน่นอน ผู้ใดทำกรรมใดไว้ ผู้นั้นย่อมได้รับผลกรรมนั้น
ต่อไปนี้เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของหนุ่มผู้หลงผิด ชอบฆ่าสัตว์ เบียดเบียนสัตว์
เพราะความมัวเมาสนุกสนานของตน
จนเป็นเหตุให้ต้องประสบกับชะตากรรมอันน่าสะพรึงกลัว
และยากที่จะลืมเลือนไปตลอดชีวิต
นฤพน เป็นลูกชาวนา อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์
บ้านของเขามีป่าอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก เขาชอบเข้าป่าล่าสัตว์
อาวุธสำคัญที่นฤพนชอบเป็นชีวิตจิตใจ ก็คือปืน และเขาเป็นคนที่ยิงปืนแม่นมาก
ถึงขั้นที่ว่าสามารถยิงถูกหัวนกที่จับอยู่ปลายไม้ได้อย่างไม่พลาดในแต่ละวัน
ชายหนุ่มจึงเข้าป่าล่าสัตว์ แต่บางครั้งก็ไม่ได้ล่ามาทำอาหาร
แต่เพื่อฝึกซ้อมฝีมือยิงปืนเท่านั้นเอง
ความสุขของนฤพนจึงกลายเป็นความทุกข์ของสัตว์จำนวนมากในป่า
ทุกครั้งที่เขาเข้าป่า บรรดาสัตว์เล็กสัตว์น้อยเหมือนจะรู้ว่าเพชฌฆาตกำลังเดินเข้ามาหา
มันจะพากันวิ่งหนีทันที แม้แต่นกทั้งหลายก็บินหนีไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร
เพราะนั่นเป็นปกติธรรมดาของสัตว์ ทั้งหลายอยู่แล้ว
เมื่อรู้ว่าภัยมาถึงตัวก็ต้องรีบหาทางเอาตัวรอดไว้ก่อน
ถึงแม้ว่าสัตว์น้อยใหญ่จะพยายามหลบหลีกอย่างไร แต่ก็ไม่พ้นเงื้อมมือของนฤพนไปได้
เขาเป็นคนมีพรสวรรค์ ในการล่าสัตว์มาก ทุกครั้งที่แบกปืนเข้าป่า
จะต้องได้สัตว์กลับออกมา ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง
ทุกครั้งที่ชาวบ้านเห็นเขาแบกสัตว์ป่ากลับมา
ทุกคนก็จะยกย่องชมเชย ว่าเขาเป็นคนเก่ง
ที่สามารถล่าสัตว์ได้เยอะกว่าคนอื่น
นฤพนจึงหลงยินดีไปกับคำยกยอสรรเสริญนั้น
ทำให้เขายิ่งมีความขยันและฝึกฝนกลยุทธ์ต่างๆ ในการล่าสัตว์ให้ได้มากขึ้นทุกวัน
สัตว์ที่เขาล่ามาได้นั้น บางครั้งก็เอามาแจกจ่ายให้กับชาวบ้านได้ปรุงเป็นอาหารบ้าง
บางครั้งก็ชวนเพื่อนๆ วัยรุ่น มาร่วมวงกินเหล้าและกับแกล้มกันอย่างสนุกสนาน
นฤพนหลงผิดอยู่กับการกระทำความชั่วอย่างนั้นอยู่นานหลายปีทีเดียว
โดยที่เขาไม่เคยรู้เลยว่า
สิ่งที่ตนได้กระทำลงไปนั้นมันจะย้อนกลับมาหาตัวเองอย่างไร
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามีแต่ได้รับคำชมว่า เป็นคนเก่ง คนมีฝีมือ
การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตจึงเป็นสิ่งที่สร้างชื่อเสียงให้กับเขา
ด้วยความที่อวิชชาได้ปิดบังดวงตาของชายหนุ่มอย่าง แนบสนิทนี้
ทำให้เขาได้ทำกรรมจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตไว้มากมาย หากนับรวมๆแล้ว
สัตว์ที่ถูกเขาฆ่าคงไม่น้อยกว่าพันๆ ตัว
ไม่ว่าจะเป็นกระรอก กระต่าย นก งู และอีก สารพัด
เรียกว่าหากไปพบสัตว์ชนิดใดเข้า เขาก็จะยิงทันที
โดยไม่เคยคิดสงสารและไม่เคยคิดเลยว่า
สิ่งนั้นเป็นกรรม ที่จะย้อนกลับมาหาตัวเอง
ต่อมานฤพนถูกสลัดรักจากหญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้าน
ความอกหักทำให้เขาอยากหนีจากชีวิตที่เต็มไปด้วยความทุกข์
จึงขอแม่มาหางานทำที่กรุงเทพ
นั่นนับว่าเป็นครั้งแรกที่นฤพนได้วางมือจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
หลังจากนฤพนมาอยู่กรุงเทพฯได้สองปี ผลแห่งกรรมที่เขากระทำไว้
ก็เริ่มจะแสดงฤทธิ์ออกมาทีละเล็กละน้อย
เขาเริ่มเจ็บป่วยเป็นโน่นเป็นนี่อยู่ตลอดเวลา ไม่เคยหายสักที
เดี๋ยวก็ป่วยเป็นโรคนั้น ป่วยเป็นโรคนี้
ทำให้ต้องเข้ารับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นประจำ
ทุกครั้งที่นฤพนนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล
เขาจะนึกถึงกรรมชั่วที่ตนเคยกระทำไว้ตลอด
นึกถึงภาพแห่งความ เจ็บปวดทุกข์ทรมานของสัตว์ทั้งหลายเวลาถูกเขายิง
ภาพเหล่านี้ทำให้ชายหนุ่มน้ำตาไหล และรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจยิ่งขึ้น
ขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัว
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สัตว์เหล่านั้นจะมาทวงคืนสิ่งที่เขาทำกับพวกมัน
ทุกวินาทีของนฤพนจึงเต็มไปด้วยความหวาดผวา
กลัวว่ากรรมเหล่านั้นจะตามมาให้ผลกับเขาในชาตินี้
แต่สิ่งที่เขากลัวก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เพราะเป็น การกระทำที่เขาก่อขึ้นเอง
ย่อมให้ผลเองตามกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ
วันหนึ่ง..ในระหว่างที่เขาเดินออกไปจากโรงพยาบาลนั้น
เขารู้สึกหน้ามืดเหมือนกับว่าจะเป็นลม แต่เขาก็พยายามประคองตัวเดินต่อไป
แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ล้มลงจนร่างไปเสียบเข้ากับเหล็กชิ้นหนึ่ง
แถวบริเวณที่ก่อสร้างริมถนน แต่นับว่ายังโชคดีที่ยังไม่โดนหัวใจ!!
เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน
ชายหนุ่มนอนมองบาดแผลที่เกิดขึ้น ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่า การที่เขาล้มลงถูกเหล็กเสียบนั้น
ก็คงเป็นเพราะกรรมที่เขาเคยยิงสัตว์ไว้มากนั่นเอง ตัวแล้วตัวเล่าที่เขายิงที่ลำตัวของมัน
กรรมนั้นคงตามให้ผลแล้ว
ทุกครั้งที่นฤพนหลับตาลง ภาพกรรมเก่าที่เคยทำไว้ ก็มาปรากฎหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา
จิตใจของเขาไม่มีช่วงเวลาแห่งความสุขเลย กรรมชั่วนั้นช่างมีผลมากมายเสียจริงๆ
ชาตินี้เขาได้เผชิญกับกรรมชั่วของตนเองทั้งทางกายและทางใจ จึงประจักษ์ชัดแล้วว่า
กรรมชั่วนั้น หากใครหลงผิดไปทำแล้ว ย่อมได้รับผลเป็นความทุกข์อย่างแน่นอน
นฤพนได้ประสบกับความทุกข์ด้วยตนเองอย่างนั้นแล้ว
จึงตั้งใจที่จะทำความดีและอุทิศบุญกุศลไปให้กับเจ้ากรรมนายเวรเหล่านั้น
หลังจากเขาออกจากโรงพยาบาล ก็ได้ไปปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ๗ วัน
และทำบุญตักบาตรอย่างสม่ำเสมอ เพื่ออุทิศบุญกุศลให้กับเจ้ากรรม นายเวรที่เขาได้กระทำไว้
เพราะเขาชื่อว่า ผลบุญนี้ จะทำให้ผลแห่งกรรมชั่วของเขาเบาบางลงไปได้
ถึงแม้ว่าในปัจจุบัน นฤพนยังคงมีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียนอยู่บ้าง
แต่ก็ทำให้เขาสบายใจขึ้น ที่ได้ทำความดีอยู่ทุกวัน
เพื่อชดเชยกับความชั่วที่เขาสั่งสมมานานหลายปี
หากเขาไม่พบแสงแห่งธรรมเลย
ชีวิตของเขาคงจะพบกับความทุกข์ทรมานมากกว่านี้อีกหลายเท่า
ทุกวันนี้ยังมีผู้คนอีกจำนวนมากที่ตกอยู่ในความมืดของอวิชชา
ทั้งๆ ที่พระพุทธเจ้าได้จุดแสงสว่างแห่งธรรมขึ้นมาบนโลกนี้หลายพันปีแล้ว
คนที่ได้รับแสงสว่างแห่งธรรม ย่อมดำเนินชีวิตไปอย่างราบรื่น บนเส้นทางแห่งความสุข
ส่วนคนที่อยู่ในความมืด ย่อมดำเนินชีวิตไปบนคราบน้ำตา
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 119 ตุลาคม 2553 โดย มาลาวชิโร)
คัดลอกจาก...ASTVผู้จัดการออนไลน์
http://manager.co.th/Dhamma/viewnews.as ... 0000139365
อนุโมทนาสาธุกับทุกความคิดเห็นค่ะ