เคยมาปรึกษาไปแล้วค่ะ ตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ (แม่จะสึกพระ หรือ แม่มีพระมาติดพัน)

ผ่านไป ปีกว่าเขาก็สึกออกมาอยู่กับแม่ของฉันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ทุกข์เหลือเกิน กับเวลาที่ผ่านมา ทะเลาะ ระหองระแหงกันมาตลอด แต่ดิฉันก็พยายามผ่อนเบาตลอดเวลา สงสารแม่มาก พอสิ้นปีที่แล้ว แม่บอก แม่ตัดสินใจแล้ว เขาจะสึกมาอยู่กับแม่ กับไม่รู้สึกอะไรมาก (ทุกข์ที่ผ่านมาอาจจะเป็นทุกข์ที่หวังว่าแม่จะกลับมา) และวันนี้แม่ก็มาจะพาหลานไปเล่นด้วย เราบอกไม่ให้ไปไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนนั้น แม่บอกงั้นเราก็ตัดขาดกัน แล้วแม่ก็ร้องไห้ แต่ฉันกับรู้สึกเฉยๆ งงค่ะ

พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงตรัสว่า คนเราในโลกนี้
ที่ไม่เคยเกิดมาเป็น แม่ลูกกัน นั้นเห็นเป็นจะไม่มี
หมายความว่า บางภพบางชาติ แม่เคยเป็นลูก

่ส่วนลูกก็เคยเป็นแม่ บางภพบางชาติเช่นปัจจุบัน
การที่เราเอาเหตุเอาผล ความถูกต้อง ไปบอกแม่
ก็เหมือนกับเรากำลังสั่งสอน แม่ที่วันนี้เป็นเหมือน
เด็กที่ไม่ฟังอะไร แม่เองก็ถือความเป็นแม่ อยาก
ให้ลูกยอมรับในสิ่งที่แม่รักแม่ชอบ

ก็เหมือนกับเด็กที่พยายาม ขอให้ผู้ใหญ่ยอมตามใจ
ยอมตามความต้องการของเธอใช่ไหมครับ

มีนิทานเล่าให้ฟัง แต่ก่อนมีหนุ่มหล่อคนหนึ่งปากหวาน
หน้าตาดีเข้าไปจีบ ไปรักชอบกับลูกสาวสวยของครอบครัวหนึ่ง
อาศัยอยู่ใกล้วัด เด็กสาวคนนั้นชอบเข้าวัดฟังธรรม ปฏิบัติธรรม
สม่ำเสมอ ใจของเธอคิดไว้ว่าอยากจะบวชปฏิบัติธรรม จนกว่าชีวิตจะหาไม่

แต่ก็เพราะยังไม่สิ้นกิเลสตัณหา สุดท้ายก็ใจอ่อน
ยอมจำนนต่อความรัก ทั้งที่ตั้งจิตปรารถนาจะครอง
ชีวิตรักษาพรหมจรรย์ ไม่คิดมีครอบครัว

อีกมุมหนึ่ีงแม่เฒ่าของฝ่ายชายหนุ่ม อดีตชาติเคยเป็น
ศัตรูจองเวรกับลูกสะใภ้ มีความอิจฉาริษยาเกลียด
ขี้หน้าไม่ถูกชะตามาแต่ไหนแต่ไรโดยไม่มีสาเหตุ

ไม่เิปิดใจยอมรับในตัวลูกสะใภ้ เห็นแต่ข้อเสีย
ชอบเอาแต่จับผิดนานๆ เข้าลูกสะใภ้ก็อดรนทนแม่ผัวไม่ไหว
ส่วนดีมีแค่ไหน แม่ผัวก็ไม่เคยมองแยแสสักนิดเดียว

(แท้จริงเพราะเป็นคู่เวร เคยตำหนิติเตียนกันและกันไว้
อาฆาตผูกใจว่าจะไม่ขอพบเจอ ก็กลับเจอ จะได้ยินแต่
ข้อเสียแง่เลว ของกันและกัน เ็ป็นวจีทุจริต)

จึงตัดสินใจชักชวนให้ผัว ย้ายไปอยู่กับตนที่อื่นความรู้
ไปถึงแม่ผัว ทำให้เกลียดลูกสะใภ้เข้าไส้ สาปแช่งติเตียน
ลูกสะใภ้ซึ่งชาตินี้นั้นปฏิบัติธรรม ประพฤติธรรมมีบุญสั่งสม
เอาไว้ ชอบให้ทาน รักษาศีลมาหลายภพชาติ

ฝ่ายชายหนุ่มก็ ถูกรักถูกตัณหาบังตา เลือกเมียรักเมีย
มากกว่าแม่ เธอมีน้ำเย็นเข้าลูบ ปลุกปลอบใจให้คลาย
ร้อน ออดอ้อนไม่เป็นรองใคร ลูกกับแม่เริ่มทะเลาะเบาะแว้ง
เกิดความตึงเครียดจนสมานฉันท์กันต่อไปอีกไม่ได้
เพราะโทสะเป็นเหตุทำให้ ยอมไม่เป็นเย็นไม่ได้ ยึดมั่น
ถือมั่นเอาไว้ ตวาดไล่ตัดขาดทุกคน ไม่ยอมให้อภัย
ผูกใจเจ็บโกรธลูกชาย เกลียดลูกสะใภ้จนวันตาย...



ตัวหญิงสาวเธอ ตั้งปรารถนาจะบวชประพฤติพรหมจรรย์
ตลอดชีวิต ถ้าเธอไม่กลับใจทีหลัง เธอจะเกิดเป็นชาย
แล้วไ้ด้บวชในพุทธศาสนา มีโอกาสช่วยเหลือ มีเสน่ห์
เพราะให้ทานกับคนไว้มาก เป็นนาบุญด้วยกุศลเจตนา
หากมีเศษกรรมตามมา ก็จะต้องชดใช้ซึ่งกรรม ถ้าไม่เจอ
ก็บวชอยู่จนตราบสิ้นชีวิต...


ตัวลูกชาย ย่อหย่อนชอบกามคุณ รักสุขพอใจชีวิตมากกว่า
หาทางพ้นทุกข์ อดีตเพราะรักโลภโกรธหลงมาก ทำให้บาง
ชาติสมหวังเร็วเมื่อเจอ บางชาติผิดหวังเมื่อไม่พบ ถึงพบก็
เป็นรักๆ เลิกๆ ถึงพบที่สุดก็พลัดพราก หนีไม่พ้นความอาลัย
อาวร แม้เฝ้ารอคอยคนรักที่สามารถเข้าอกเข้าใจ สุดท้ายก็
พลัดพรากจาก วนๆ เวียนๆ ในสังสารวัฏฏ์นานแสนนาน...


ฝ่ายแม่เฒ่ากอดทุกข์ไปในเวลาตาย จิตสุดท้ายไม่สบายไปเกิด
ในอบายเพราะมักด่ามักโกรธ พ้นนรกไปเป็นเปรต ได้บุญจาก
ลูกชายลูกสะใภ้ที่ อุทิศถวายแด่พระสงฆ์ผู้เจริญ ทำให้พ้นวิบาก
ไปเกิดเป็นเทพธิดา มีญาณวิเศษจดจำระลึกนึกถึงความรัก
ที่ลูกชายมี สายใจเยื้อใยยังไม่ขาดต่อผู้เป็นลูก แต่ยังรังเกียจบุญ

ลูกสะใภ้อิจฉาไม่พอใจแม้ไปเป็นเทพธิดา เอาเถอะทราบซึ้งใจ
อธิษฐานขอเกิดเป็นแม่ลูกกันกับลูกชายในทุกภพทุกชาติไป..
วนเวียนมีทั้งสุขและทุกข์ แม้บางคราวสุข ไม่พบเจออุปสรรคชีวิตใดๆ
บางคราวพบเจอศัตรูชีวิตเก่าจากหนหลัง ก็หมดทางคิดจนปัญญา...

วนเวียนวุ่นวาย เพราะตัณหาอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นตัวเดียว...

เป็นเพียงนิทาน นิทาน และนิทาน....

อดีตภิกษุกับบุพพการีผู้เป็นแม่ให้กำเนิด กรณีของอดีตภิกษุเป็นผู้เคยเรียนรู้ศึกษาพระธรรมวินัยมากน้อยอย่างไรแล้วแต่กรณี ลาสิกขาออกมาด้วยเหตุผลอย่างไร เหตุผลของการลาสิกขาจะเป็นข้อบ่งชี้ถึงลักษณะของวาสนาของผู้นั้น ถึงธรรมก็อยู่กับธรรม ไม่ถึงธรรมก็อยู่อย่างปุถุชนทั่วไป ส่วนบุพพการีผู้เป็นแม่ เป็นผู้มีคุณมาก ด้วยความเป็นอย่างที่ว่ามานี้ ก็ถือว่า อายุคงจะเริ่มมากขึ้นทุกที ความเหงา ความกลัวจึงอาจมาครอบงำเป็นนิจ จึงอาจที่จะต้องการหาผู้ใดผู้หนึ่งมาร่วมเติมบรรเทาส่วนที่เข้ามานั้นตามจิตที่เคยบรรเทา ดังนั้นแล้ว อดีตภิกษุก็ดี บุพพการีผู้เป็นแม่ก็ดี หากเป็นผู้มีสัมมาทิฏฐิ ดำเนินประกอบการงานด้วยสัมมาชีพ รักเมตตาต่อกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกันทั้งในเวลาสุขในเวลาทุกข์ อันนั้นก็ย่อมเป็นการดำเนินชีวิตที่ไม่เลวของทั้งสองท่านแล้ว หากเป็นเช่นนี้ ก็ยอมเถิด...อนึ่ง บุพพการีผู้เป็นแม่จะตัดสินด่าว่าอย่างไร ก็ยอมเถิด แต่อย่าขาดความกตัญญูรู้คุณของท่านแม้จนวันตาย