เรียนถามท่านผู้รู้ช่วยไขให้ด้วยค่ะ

อยากทราบว่า จะพูดหรือทำอย่างไรดีกับคนที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวผิด แต่ยังมองเห็นกงจักรเป็นดอกบัว ยังดื้อดึง ดื้อเงียบ ตะแบงและแกล้งนิ่งเฉย ฝืนทำต่อไป โดยไม่แคร์คนรอบข้างและสังคม

คนเช่นนี้เป็นคนขวางโลก นึกว่าข้าแน่ ข้าเจ๋ง ประมาณนั้นรึป่าวคะ จะมีกฎแห่งกรรมข้อใดพอจะเปรียบเทียบเวรกรรมของคนเช่นนี้ได้บ้างคะ

ขอบคุณค่ะ

Before trying to find explanation of other people 's faults, focus on your own faults.

I, myself, am doing it everyday.

ผู้ที่เดินไม่เคยก้มมองพื้นดิน ย่อมจะพบกับ ก้อนอิฐ ก้อนหิน หนาม เศษแก้ว หลุมลึก มากด้วย ฉันนั้น

อยู่อย่างไม่รู้จัก บาปบุญคุณโทษ วิบากต่างๆจะมาถึงเขาเอง ตามเหตุปัจจัยนั้นมาถึง หากยังไม่ตื่นมากมหน้ามองพื้นดิน วิบากนั้นก็ยิ่ง หนักตามเหตุปัจจัย ที่เขา กระทำเอง

เราอย่าเอาเขา มาทุกข์ร้อน เป็นพอ

ครับ

มีหลายแบบนะครับ ลองวิเคราะห์ดูว่าคนๆนั้นดื้อเพราะเหตุใด

1 เขาไม่รู้ว่าผิด เพราะนั่นคือกรอบความรู้ของเขา ฉะนั้นเขาจึงคิดว่าเขาถูก ด้วยการตัดสินใจแบบนั้น
เสมือนเราไปดูถูกคนจนไม่ได้ ทำไมถึงตัดสินใจแบบนั้น ก็เพราะกรอบความรู้เขาและนั่นน่าจะเป็นทางเลือกที่เขาคิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับเขา

ดังนั้น ดื้อแบบวิชชาก็คือมีความรู้บ้าง กับดื้อแบบอวิชชา คือดื้อด้วย ไม่รู้ด้วยก็จะไปสุดโต่งมากสำหรับการตัดสินใจผิดๆ

2เขารู้ว่าผิดแต่ก็ทำ
-1 เขาเป็นพวกไม่ชอบการบังคับให้ทำ เขาชอบคิดวิธีแบบเขาเอง แม้จะรู้ว่าวิธีที่ถูกอยู่ตรงหน้าก็ไม่ทำเป็นได้ทั้งคนทำงานระดับสูงดื้อรั้น กับเด็กใหม่ชอบทำอะไรเสี่ยงๆ
-2คนมีฟอร์มครับ ถ้าทำตามจะกลืนน้ำลายตัวเอง จะเสียเครดิตเพราะฉันเป็นหัวหน้า รู้น้อยกว่าลูกน้อง ฉันเป็นผู้ชาย ฉันเป็นพ่อ อัตตาทั้งนั้น

ซึ่งถ้ามีความดื้อระดับนี้ ยิ่งเราด่า ยิ่งไม่ทำตาม ยิ่งเตลิด เรายิ่งแก้ มันยิ่งแย่
การแก้ปัญหาคือ อย่าบอกว่าเขาผิด อย่าบอกว่าเขาจะต้องทำอะไร แค่เราพูดๆไปทางเลือกให้ฟัง ทำแบบนี้ได้ผลแบบนี้ ทำแบบนี้ให้ผลแบบนี้ ให้เขาตรองเอง ให้ทำเอง ไม่ต้องสั่งเขา

หรือแม้แต่เมื่อเขาไม่เชื่อฟัง แล้วอยู่ๆกลับมาทำตามเราแนะนำ ก็ไม่ต้องไปย้ำว่า นี่คือความเห็นเรา
คำแนะนำเรา เพราะเขาจะรู้สึกเหมือนโดนทวงบุญคุณ คนหยิ่งในฟอร์มไม่ชอบครับ เผลอๆหากเขากำลังจะกลับตัว เราไปพูดบ่นๆด่าๆนิดหน่อย ก็เตลิดอีก

ให้คำแนะนำเหมือนไม่ได้ให้ จะเหมาะมากครับ

คำพูดของคุณ Nothing โดนใจเข้าอย่างจังเลยค่ะ

มองไปรอบตัวดิฉันดูจะมีคนแบบนี้เยอะซะด้วยสิคะ ทราบค่ะว่าสันดานใครก็สันดานมัน (ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ) เปลี่ยนแปลงกันยาก หลายคนรู้ทั้งรู้ว่าทำผิด แต่เพราะอีโก้สูง รึไม่ก็ยังไม่เคยเห็นโลงศพ จึงยังไม่หลั่งน้ำตา ดิฉันเลยได้แต่ปลงอนิจจังว่า ก็ดี....คนเช่นนี้ต้องให้ได้เจอเข้ากับตัวเอง จึงจะรู้สึก เข้าทำนองว่า เราหัวเราะทีหลังดังกว่า เอาเป็นว่า จะคอยดูต่อไปค่ะ คนเราทำเวรทำกรรมกับใครไว้ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ต่อให้ตักเตือนยังไง ถ้ายังเป็นบัวจมน้ำอยู่ ก็ยังคงไม่โผล่ขึ้นมารับแสงสว่างอยู่วันยังค่ำ

คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ สุดแล้วแต่มโนธรรมและจิตใต้สำนึกของแต่ละคนแล้วล่ะค่ะ ได้แต่สอนลูกหลานว่าอย่าได้ผิดศีล ๕ เห็นสังคมเสื่อมทรามลงทุกวันแล้วหวั่นถึงอนาคตประเทศชาติค่ะ

ขอขอบคุณทุกๆความเห็นนะคะ

ชอบคำพูดของคุณจังค่ะ เชื่อว่าทุกคนมีจิตสำนึก แต่จิตสำนึกนั้น ขึ้นอยู่กับว่า นึกขึ้นได้ หรือนึกขึ้นได้แต่ก็ทำ อันหลังนี้จะเป็นประเภท ดื้อด้านที่จะทำใช้มั้ยเจ้าค่ะ

อนุโมทนาสาธุกับทุกๆ คำตอบคะ คนสมัยนี้อีโก้สูงมีมากเสียด้วยคะ

สัปปุริสธรรม 7 คือหลักธรรมของคนดีหรือหลักธรรมของสัตตบุรุษ 7 ประการ ได้แก่ รู้จักเหตุ รู้จักผล รู้จักตน รู้จักประมาณ รู้จักกาล รู้จักปฏิบัติ และรู้จักบุคคล

1. รู้จักเหตุหรือธัมมัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักเหตุ รู้จักวิเคราะห์หาสาเหตุของสิ่งต่าง ๆ

2. รู้จักผลหรืออัตถัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักผลที่จะเกิดขึ้นจากการ กระทำ

3. รู้จักตนหรืออัตตัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักตน ทั้งในด้านความรู้ คุณธรรม และความ สามารถ

4. รู้จักประมาณหรือมัตตัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักประมาณ รู้จักหลักของความพอดี การดำเนินชีวิต พอเหมาะพอควร

5. รู้จักกาลเวลาหรือกาลัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักกาลเวลา รู้จักเวลาไหนควรทำ อะไร แล้วปฏิบัติให้เหมาะสมกับเวลานั้น ๆ

6. รู้จักปฏิบัติหรือปริสัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักปฏิบัติ การปรับตน และแก้ไขตน ให้เหมาะสมกับสภาพของกลุ่มและชุมชน

7. รู้จักบุคคลหรือบุคคลัญญุตา หมายถึง ความเป็นผู้รู้จักปฏิบัติตนให้เหมาะสมกับบุคคล ซึ่งมีความแตกต่างกันการที่บุคคลใดนำเอาหลักสัปปุริสธรรม 7 มาใช้ในการดำเนินชีวิต จะช่วยให้ ชีวิตพบกับความสุขในชีวิตได้

♡(✿◠‿◠✿)♡ กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน ขอให้ท่้านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครองนะเจ้าค่ะ ♡(✿◠‿◠✿)♡

เตือนเขาจักที่เตือนได้ครับว่าอย่างไรดี อย่างไรไม่ดี อย่างไรบุญ อย่างไรบาป

ถ้าเราทำจนสุดความสามารถแล้วให้วางอุเบกขาครับ เพราะไม่งั้นจิตใจเราจะกังวลที่เขาจนหมองมัวไปเสียเปล่าครับ เพราะวันหนึ่งเขาก็ต้องรู้เองว่าบุญ-บาป มีจริงๆครับ

คนที่รู้ตัวว่าผิด แต่ยังฝืนทำนั้น แย่ยิ่งกว่า คนที่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นผิดแล้วทำลงไป
ถ้ารู้ว่าสิ่งนั้นผิดแล้วยังทำลงไป มีโทษหนักกว่า คนที่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นผิดแล้วทำลงไปอีกค่ะ

ทางโลกกับทางธรรมไม่เหมือนกันนะ
ในทางโลกนั้นรู้ว่าผิดกฎหมายแต่ก็ยังฝืนทำ ถือว่าเป็นความจงใจทำ
มีความผิดมากขึ้นกว่าผู้ที่ไม่รู้กฎหมาย แต่สำหรับผู้ที่ไม่รู้กฎหมายทำไป
เพราะรู้เท่าไม่ถึงกาล คือไม่มีความจงใจทำ โทษหนักก็เป็นเบา

แต่ถ้าเป็นทางธรรม คนที่ไม่รู้ว่าผิดนั่นแหละมีโทษมากกว่าคนที่รู้
เช่น ว่าเด็กเห็นถ่านไฟก้อนแดงๆ เด็กไม่รู้ว่ามันร้อนเด็กจะจับอย่างเต็มที่
ก็จะร้อนเป็นอย่างมาก แต่ทว่าคนที่รู้จักว่าถ่านไฟร้อน ถึงเวลาที่จำเป็นจะต้องจับ
เขาก็จับแบบโหย่งๆแล้วรีบปล่อยมือ ความร้อนมีแต่ก็ร้อนไม่มาก

อย่างที่ลุงอธิบายนี้คือคนที่มีความเข้าใจ เชื่อในเรื่องกรรม ก็ทำไม่เต็มที่ จับแบบโหย่งๆ
แต่คนที่ไม่เชื่อในเรื่องกรรม ก็ทำทำไปตามปกติ มีทั้งทิฏฐิมานะ อุปาทานยึคในความคิดของตน
อย่างที่อธิบายไว้แล้วนั้น หนูเคยอ่านเจอหนังสือเค้าอธิบายไว้
หนูจะยกตัวอย่าง อย่างพระท่านรู้พระวินัย อะไรไม่ควรทำ แต่ท่านก็ทำผิดฉันเหล้าฉันข้าวเย็นทุกวัน
อย่างนี้ท่านฉันแค่ครึ่งจาน หรือฉันนเหล้าแค่ครึ่งขวด โทษมันจะเบาขึ้นมั้ยลุง

เอาไว้หนูเจอหนังสือที่อธิบายเมื่อไหร่จะนำมาอ้างอิงให้เป็นเรื่องเป็นราว
น่าจะเป็นหนังสือที่บ้าน แต่จำไม่ได้ว่าหน้าไหนเล่มไหน ปัญหามันอยู่ตรงนี้แหล่ะลุง

คุณลุงหมานค่ะ ความเห็นของดิฉันเหมือนกับคุณ SOAMUSA ค่ะ และก็ไม่เข้าใจว่า คนที่รู้ตัวว่าผิดแล้วฝืนทำ จะมีโทษน้อยกว่า คนที่ไม่รู้แล้วทำ ได้อย่างไร

ถ้าพูดกันถึงสามัญสำนึกของคน คนที่รู้ย่อมต้องผิดมากกว่าคนไม่รู้อยู่แล้ว ใช่ไหมคะ

ขออภัยหากต้องขอให้ช่วยอธิบายเพิ่มเติมเพื่อไขข้อข้องใจด้วยเถิดนะคะ