หลวงปู่หล้า เขมปัตโต
-------------------------------------------
จากประวัติของหลวงปู่หล้า เขมปัตโต ท่านได้เล่าถึงบุพกรรม
จากการจุดไฟเผาป่าเพื่อดักนกของท่านไว้ว่า
ในสมัยนั้นบันดาลวันหนึ่ง ตกกลางฤดูเดือน ๔ ลมพัดตึงๆ ใกล้จะหมดฤดูหนาว
ข้าพเจ้าไปบิณฑบาต กุฏิเป็นกุฏิฟาง มุงหญ้ากั้นฟาก ปูฟาก จุดตะเกียงเล็กๆ ไว้
เป็นตะเกียงโป๊ะเล็กๆ ลมมันก็พัดเข้ามาที่ตรงตะเกียงนั่นเอง
ข้าพเจ้าไปบิณฑบาตกับหมู่เพื่อนกลับคืนมา เอาผ้าไปตากไว้ข้างกุฏิ
แล้วก็ห่มผ้ามาฉันจังหัน ลมมันจัด ชะรอยตะเกียงมันจะล้ม เราลืมดับมัน
แล้วมันไหม้กุฏิลุกขึ้นพรึบเดียวอย่างรวดเร็ว ผ้าที่ตากอยู่นั้นไหม้หมด
มุ้งก็ไหม้หมดกลดก็ไหม้หมด ใบสุทธิก็ไหม้หมด มีดโกน มีดพับไหม้เสร็จเรียบ
ไปเอาก็ไม่ทันไม่มีเวลาที่จะทันลุกขึ้นรวดเร็วทีเดียว
หลวงปู่มหาหัวเราะแล้วท่านพูดว่า
“บุพกรรมของคนเรานี้ผิดกันแท้ๆ เหลือแต่ผ้าติดตัว นอกนั้นไหม้หมด”
เจ้าของนึกขึ้นได้เลย เลยไม่พูดให้ท่านฟัง
นึกเห็นตัวเองไปจุดป่าดักตังบาน (เครื่องมือจับนกชนิดหนึ่ง)
ในสมัยนั้นอายุ ๑๕ ปี ไปจุดป่ากลางโคกกลางโรง
ไปดักตังบาน (ใน) วันไหน (ที่) ไม่ได้เข้าโรงเรียน
เมื่อก่อนเขาหยุดเรียนตามวันพระ
เพราะไปเข้าโรงเรียนในโรงธรรมที่เรียกว่า หัวแจก โรงธรรมนั้นน่ะ
เรียกตามภาษาบ้านนอก โรงเรียนจึงหยุดวันพระ
ไม่ได้หยุดตามวันเสาร์อาทิตย์ แล้วก็ไปจุดป่า
ถ้าวันไหนไม่ไปวิดน้ำเอาปลา ก็ไปจุดป่าดักนกตามโคกตามโรง
พอจุดป่าแล้วนกขาบมันร้องแจ๊วๆ แล้วก็บินมา
จุดเวียนที่ดักตังบานไว้ (คาดเอาว่า)
มันคงจะมาจับไม้ต้นนี้กระมัง ก็ต้องไปดักไว้ตรงนั้น
บางศีล (บางวันพระ) ก็ได้ ๔ ตัว ๕ ตัว บางศีลก็มามือเปล่า
บางศีลก็ไฟไหม้ถูกตังบาน ไฟมันไหม้ไปตามโคกตามนาทั่วที่ทั่วแดน
ใหม่ตามโคกตามโรง เพราะเมื่อก่อนมันห่างๆ ทาง
วันสองวันถึงจะมีโรงนาสักหลังหนึ่ง
ดีไม่ดี ไม่มีด้วยซ้ำ เพราะโคกมันกว้าง
ทุกวันนี้ไปจุดอย่างนั้นไม่ได้แล้ว ถ้าหากไปจุดอย่างนั้น
ก็คงมีหวังได้เข้าตะราง เพราะทุกวันนี้ที่ไหนๆ
ก็มีแต่บ้านแต่เรือน มีแต่ไร่นาเขาหมด
ข้าพเจ้ามาคิดเห็นบุพกรรม วันที่จุดป่านั้นมันตามมากับชาติ
อยู่มาอยู่มา คุณแม่แก้ว (แม่ชีแก้ว เสียงล้ำ) ท่านเห็นไฟไหม้
ท่านก็หาอุบายเอาบริขารมาบังสุกุล ชวนญาติพี่น้องของท่านมาบังสุกุล
หลวงปู่มหาก็เห็นว่า มันได้วาระของข้าพเจ้า
บริขารนั้นขาด คุณแม่แก้วคงจะหาอุบายถ่ายให้ จึงได้มาบังสุกุลให้เรา
ผ้าไม้หนึ่ง ตลอดถึงมีดโกนพร้อม ส่วนใบสุทธินั้นได้ไปเปลี่ยนใหม่
ได้ไปเอากับเจ้าคุณมุกดาหารโมลี
หลวงปู่มหาเซ็นรับรองให้ ท่านก็เลยมาตัดจีวรและสบงให้
หมู่ทั้งหลายที่เห็นเหตุการณ์ก็เกิดสลดสังเวชก็มี
หลวงปู่มหาหัวเราะแล้วท่านว่า “บุพกรรมของคนเรานั้นต่างกัน
ของใครของมัน ถึงคราวมาถึงแล้วต้องสู้เอา”
ท่านก็พูดเป็นธรรมอยู่ เท่าที่สังเกตดู
มันเป็นบุพกรรมของเจ้าของเคยได้จุดป่ามา
มันเห็นกับชาติ มันตามนำมา
การจุดป่านี้ถึงแม้จะไม่ให้ไหม้เถียงไร่เถียงนาใครก็ตาม
มดตัวแดงแมลงตัวน้อยมันก็ตายกันเป็นทิวแถวไป
หลวงปู่มหาบัว ญาณสัมปันโน
แม่ชีแก้ว เสียงล้ำ
ที่มา :: จากประวัติของหลวงปู่หล้า เขมปัตโต
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=44660
= รวมคำสอน “หลวงปู่หล้า เขมปัตโต”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=38521
= ประมวลภาพ “หลวงปู่หล้า เขมปัตโต” วัดภูจ้อก้อ
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=38&t=44375
ขออนุโมทนา สาธุๆๆ ค่ะ