ซีโมนิดเป็นกวีผู้มีชื่อเสียงของนครเอเธนส์
ครั้นหนึ่งเขาได้ร่วมคณะกับผู้ที่เดินทางไปยังนครแห่งหนึ่ง
ในทวีเอเซียเพื่อชมความรุ่งเรือง
ซีโมนิดได้แต่งบกกวีสดุดีวีรชนของนครแห่งนั้น
จนเป็นที่โปรดปรานของเจ้านคร
จึงได้รับรางวัลทรัพย์สินเงินทองเป็นอันมาก
อยู่ต่อมาไม่นานซีโมนิดเกิดคิดถึงบ้าน
ที่เกาะซีออส ซึ่งอยู่ในประเทศกรีก
เขาได้รวบรวมทรัพย์สมบัติเท่าที่มีอยู่
แล้วโดยสารเรือเดินทะเลมุ่งหน้าสู่บ้านเกิด
แต่ระหว่างทางขณะเรือแล่นอยู่ใกล้ฝั่งทะเลเมืองคลาซอมมีนา
ได้เกิดพายุอย่างรุนแรงจนเรือ ซึ่งมีสภาพเก่า
ไม่อาจทนแรงกระแทกของคลื่นขนาดใหญ่ได้ทำท่าจะอับปาง
ผู้โดยสารคนอื่นๆต่างเตรียมเก็บทรัพย์สินของตน
ยกเว้นแต่ซีโมนิดเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ท่านจะปล่อยให้ทรัพย์สินเงินทองจมน้ำไปพร้อมกับเรืออย่างนั้นหรือ”
ผู้โดยสารคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“ใช่...” ซีโมนิดพยักหน้า
“เพราะขืนนำไปด้วยก็จะเป็นภาระ
ทรัพย์สินอันมีค่าที่สุดของข้าพเจ้ามีอยู่ในตัวแล้ว
ตอนนี้ขอเพียงหาแผ่นไม้ให้ได้สักแผ่นเพื่อพยุงตัวว่ายเข้าฝั่งให้ได้เท่านั้น”
เมื่อเรื่องแตก ผู้โดยสารหลายคนจมน้ำตายเพราะไม่ยอมทิ้งสมบัติ
ส่วนผู้ที่เข้าถึงฝั่งได้ก็ถูกพวกโจรแย่งชิงทรัพย์สินไปหมดสิ้น
เมื่อชาวเมืองคลาซอมมีนามาให้ความช่วยเหลือผู้รอดชีวิต
และรู้ว่าซีโมนิดคือกวีเอกของกรุงเอเธนส์
ซึ่งพวกเขาเคยอ่านและชื่นชมในผลงาน
ต่างก็ให้การต้อนรับและจัดหาบ้านพักให้เป็นอย่างดี
ในขณะที่ผู้โดยสารคนอื่นๆต้องอดอยากหิวโหย
ได้แต่ขออาหารชาวบ้านกินเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ เท่านั้น
สมบัติภายในคือวิชาความรู้ความสามารถ
ย่อมมีค่ามากกว่าทรัพย์สินเงินทอง ซึ่งเป็นสมบัติภายนอก
เพราะเราสามารถนำติดตัวไปทุกหนทุกแห่งและไม่มีใครแย่งชิงไปได้
คัดลอกจาก...นิทานอีสป
http://www.dekkid.com/E-sop/test6.htm
เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้
