ชายคนหนึ่งกลับจากที่ทำงานมาถึงบ้านด้วยความหิว เหนื่อย และอ่อนเพลียเพราะทำงานหนักมาตลอดสัปดาห์ เขาพบลูกชายวัยห้าขวบรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน"พ่อครับ ขอถามอะไรพ่อหน่อยครับ" ลูกชายถาม
"จะถามอะไรก็ว่ามา" พ่อตอบ
"พ่อทำงานได้เงินชั่วโมงละเท่าไหร่ครับ" ลูกถามต่อ
"พ่อจะได้เงินเท่าไหร่ มันเกี่ยวอะไรกับแกด้วยล่ะ" พ่อชักโมโหที่ถูกซักเรื่องส่วนตัว แต่ก็ตอบไปอย่ารำคาญว่า "๓๐ บาท"
"ผมขอยืมเงินพ่อสักสิบบาทได้ไหมครับ" ลูกชายถามต่อ
พ่อชักโมโหเพิ่มขึ้นแล้วบอกว่า "นี่ลูกคงจะเอาไปซื้อหนังสือการ์ตูนหรือขนม ของเล่นอีกแล้วละสิ รู้ไหมว่าพ่อต้องทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะได้เงินมาทีละบาท เข้าห้องไปทำการบ้านดีกว่า พ่อจะดูโทรทัศน์แล้วก็จะต้องเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า แล้วมีงานเลี้ยงต่อตอนเย็นถึงดึก มะรืนนี้ก็ต้องไปต่างจังหวัดอีกสามวัน" เด็กน้อยหน้าเสียแล้วค่อย ๆ เดินออกไป หนึ่งชั่วโมงต่อมา พ่อรู้สึกตัวว่าพูดกับลูกแรงเกินไป อาจทำให้ลูกเสียใจได้ จึงเดินไปที่ห้องลูกชาย "นอนแล้วหรือยังลูก พ่อเสียใจที่พูดจากับลูกแรงเกินไป นี่เป็นเงินสิบบาทที่ลูกอยากขอยืมจากพ่อ พ่อให้ลูกฟรีโดยไม่ต้องใช้หรอก" ลูกชายยิ้มทั้งน้ำตา แล้วดึงของจากใต้หมอนบนที่นอน หยิบเศษสตางค์และธนบัตรยู่ยี่ นับรวมได้ยี่สิบบาท พ่อชักสงสัยแล้วถามว่า "ลูกมีเงินอยู่มากถึงยี่สิบบาทแล้ว ทำไมต้องมาขอยืมพ่ออีกสิบบาทด้วยเล่า?" "เงินนี้เป็นเงินเหลือค่าขนมของผม ซึ่งเก็บไว้หลายเดือนแล้ว แต่ยังไม่ถึงสามสิบบาท วันนี้พ่อให้อีกสิบบาท จึงพอดีแล้วครับ" ลูกชายตอบ "ลูกจะเอาเงินสามสิบบาทไปซื้ออะไรล่ะ" พ่อถามด้วยความสงสัย เด็กน้อยตอบทันทีว่า "ผมจะเอาเงินสามสิบบาทนี้ไปซื้อเวลาของพ่อ ขอให้พ่ออยู่กับผมคนเดียวสักหนึ่งชั่วโมงได้ไหมครับ"
ในฐานะแม่คนหนึ่ง อ่านแล้วน้ำตาจะไหล
