มีพ่อลูกสองคนพักอาศัยอยู่ในชนบท วันหนึ่งจะเอาลาไปขายในเมือง สองคนพ่อลูกจึงได้ขี่ลาไปด้วยกัน เดินทางไปได้ระยะหนึ่งได้ยินคนข้างทางผ่านมาพูดว่า
“ ดูดู๋ มนุษย์สองคนนั้นช่างมีน้ำใจอำมหิตเสียจริง ลาตัวนิดเดียวดันขึ้นไปขี่ตั้งสองคน ช่างไม่มีน้ำใจสงสารสัตว์บ้างเลย"
สองพ่อลูกเมื่อได้ยินเช่นนั้น จึงให้ลูกขี่คนเดียวส่วนพ่อเดินจูงไป
เมื่อเดินไปได้อีกระยะหนึ่ง ก็ได้ยินคนข้างทางผ่านมาพูดว่า “ เด็กอะไรช่างใจดำเหลือเกินปล่อยให้คนแก่จูงอยู่ได้ เด็กควรเป็นคนจูงและให้คนแก่ขี่ถึงจะถูก ”
สองพ่อลูกเมื่อได้ยินเช่นนั้น จึงให้ลูกลงเดินจูง ส่วนพ่อขึ้นไปขี่เอง
เมื่อเดินไปอีกพักหนึ่ง ก็ได้ยินคนที่ผ่านมาพูดว่า “ ผู้ใหญ่หัวหงอกเสียเปล่า ช่างเอาเปรียบเด็กได้ ช่างไม่ละอายใจ ปล่อยให้เด็กเดินจูงอยู่ได้ ”
ทั้งสองคนพ่อลูกคิดไม่ตกว่าจะเอาอย่างไรดี พ่อขี่ลูกจูงเขาก็ว่า ลูกขี่พ่อจูงเขาก็ว่า เจ็บใจนักอย่าขี่มันเลย สองพ่อลูกจึงเดินจูงลาไปด้วยกัน
เดินทางไปได้พักหนึ่ง ก็ได้ยินคนข้างทางที่ผ่านมาพูดขึ้นอีกว่า สองคนนี่ช่างโง่จริง ๆ มีลาทั้งตัวไม่รู้จักขึ้นขี่มัน อย่างนี้แล้วสู้ช่วยแบกลาไปไม่ดีกว่า หรือ ผลที่สุดคือพ่อลูกสองคนช่วยกันแบกลาเข้าเมือง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า บุคคลที่ทำอะไรไม่กล้าตัดสินใจด้วยตนเอง เที่ยวฟังคนโน้นที คนนี้พูดที มีลาทั้งตัวก็ไม่มีปัญญาขี่ต้องแบกลาเข้าเมือง บทวิเคราะห์อย่าให้การวิพากษ์วิจารณ์ของคนอื่นมาทำให้เราขาดความมั่นใจ ในสิ่งที่เราทำ
ถ้าคิดว่าเราทำสิ่งที่ถูกและทุ่มเทให้งานดีแล้ว ก็น่าจะทำต่อไป
แต่ถ้าสิ่งที่เราทำมันไม่ดี ก็ควรหาแนวทางปรับปรุง แก้ไข เปลี่ยนแปลงให้งานนั้นดีขึ้น
อย่าท้อแท้เพียงแค่คำพูดที่ไม่ดีบางคำ
" ถ้าเรามีใจ ใส่ใจ มีน้ำใจ เข้าใจ แบ่งใจ ใจดี ใจกว้าง ใจจดจ่อ ทุกอย่างจะออกมาดี "
