การตักบาตร กับ การอธิษฐาน
นานมาแล้ว...
พระสงฆ์สาวกขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จธุดงค์โปรดไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้เป็นผู้มีอันจะกิน เป็นผู้ร่ำรวยทรัพย์สินเงินทอง ทั้งนี้เนื่องจากคนในหมู่บ้านล้วนมีจิตศรัทธาเลื่อมใสต่อพระพุทธศาสนา เมื่อทราบว่ามีพระสงฆ์มาโปรดก็พากันออกมาทำบุญใส่บาตรด้วยความเคารพ
กระทั่งวันหนึ่ง ท่านได้ไปโปรดที่หน้าบ้านเศรษฐีคนหนึ่ง ทันทีที่ชายเศรษฐีคนดังกล่าวแลเห็นพระสงฆ์เสด็จมาโปรด ก็บังเกิดความเลื่อมใสยินดีเป็นอันมาก รีบยกสำรับอาหารทั้งคาวและหวานเพื่อมาใส่บาตรถวาย ภัตราหารทั้งหมดล้วนแต่เป็นอาหารที่ปรุงขึ้นสดใหม่ และเป็นของที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างประณีต แสดงให้เห็นถึงน้ำใจและความศรัทธาอันบริสุทธิ์ของท่านเศรษฐี ที่มีต่อพระพุทธศาสนา
พระสงฆ์สาวกขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงประทานพรให้แก่เศรษฐีผู้มีจิตศรัทธาว่าให้เป็นผู้มากไปด้วยทรัพย์สมบัติ ยิ่งกว่าบุคคลใดทั้งหลาย เมื่อชายเศรษฐีได้ยินดังนั้น จึงก้มลงกราบพร้อมกับทูลว่า
‘ข้าพเจ้ามิได้ต้องการทรัพย์สินเงินทองหรอกพระเจ้าข้า’
พระคุณได้ยินดังนั้นถึงถามต่อไปอีกว่า
‘เหตุใดท่านถึงไม่ต้องการทรัพย์สินเงินทอง’
‘อันว่าทรัพย์สินเงินทองนั้น ตัวข้าพเจ้ามีมากมายเพียงพออยู่แล้ว หากแต่สิ่งทั้งหลายตายไปก็ล้วนแต่เอาไปด้วยไม่ได้...สิ่งที่ข้าพเจ้าต้องการคือการได้เข้าถึงพระนิพพานพระเจ้าข้า’
เมื่อพระสงฆ์ได้ยินดังนั้น จึงอวยพรให้ชายเศรษฐีมีดวงตาเห็นธรรม มีโอกาสเข้าถึงพระนิพพานในภายภาคหน้า หลังจากที่พระคุณเจ้าเสด็จจากไปแล้ว...หลายปีต่อมา เศรษฐีคนดังกล่าวก็ได้ตายจากโลกมนุษย์ เข้าถึงพระนิพพานสมดังคำอธิษฐาน...
เรื่องเล่าดังกล่าว สอนให้มนุษย์ทั้งหลายได้เข้าใจว่า การใส่บาตรที่แท้จริงนั้น ถือเป็นการฝึกตนให้มีใจเมตตาเป็นผู้ให้ด้วยใจบริสุทธิ์ การทำบุญใส่บาตรแล้วอธิษฐานให้ตนเองมีความสุข อยู่ดีกินดีในชาติหน้า จึงเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องนัก
...เมื่อทำบุญใส่บาตรแล้วก็ไม่ควรหวังผล ควรหันมาอธิษฐานขอให้เกิดปัญญา ละวางจากกิเลสทางโลกจะดีกว่า...
ที่มา..หนังสือเรื่องเล่าจากสวรรค์
