ผลไม้ของความซื่อสัตย์ 
นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าจากประเทศญี่ปุ่นสมัยโบราณเป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มที่ชื่อ ‘เคนตะ'
ซึ่งเติบโตมาในครอบครัวที่มีพ่อและแม่เป็นชาวสวน
เคนตะเฝ้ามองพ่อและแม่ทำสวนและปลูกพืชผักผลไม้มาตั้งแต่เล็ก
แต่บางครั้ง ด้วยความซุกซน เคนตะก็จะหนีขึ้นไปบนเขา
และนั่งมองพระราชวังที่อยู่ไกลโพ้น คุณลุงข้างบ้านบอกกับเคนตะว่า
ที่เคนตะมีนิสัยเช่นนี้ ก็เพราะพ่อของเคนตะเองก็เคยเป็นขุนนาง
คอยรับใช้จักรพรรดิในวังมาก่อน เคนตะแปลกใจเหลือแสน
พ่อเคยมีตำแหน่งที่ใคร ๆ ก็แสวงหา เหตุใด
จึงกลายมาเป็นชาวสวนในที่ดินผืนกระจ้อยร่อย
เคนตะเก็บความสงสัยนั้นไว้ แต่ก็เปิดเผยความในใจกับแม่
"ผมอยากไปทำงานให้จักรพรรดิจังเลยครับแม่"เคนตะหนุนตักแม่และร้องบอกในวัยเด็ก
"อย่างนั้นรึ แต่ตอนนี้... ลูกยังเล็กนัก"
แม่ไม่ห้ามปราม แต่ให้เหตุผลที่ดี เคนตะเฝ้ารอ
"ผมอยากไปทำงานให้จักรพรรดิจังครับแม่"
เคนตะนวดไหล่แม่และกระซิบบอกในวัยรุ่น
"อืมม... ลูกน่าจะช่วยแม่ทำสวน ให้ต้นไม้โตกว่านี้ก่อน"
แม่ไม่ห้ามปราม แต่ให้เหตุผลที่ดี เคนตะช่วยดูแลไร่สวนอย่างเพลิดเพลิน
เวลาผ่านนานปี แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อนึกขึ้นได้ เคนตะก็เข้าไปคุกเข่าขอแม่
"ให้ผมไปทำงานให้จักรพรรดิเถอะนะครับ"ในวันนั้นพ่ออยู่ด้วย... พ่อและแม่ของเคนตะหันมองหน้ากันและกัน
เคนตะแอบเห็นพ่อบีบมือแม่เบา ๆ แม่พยักหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ได้สิ"
เคนตะยิ้มกว้างอย่างยินดี คำนับและขอบคุณพ่อและแม่อีกหลายๆครั้ง
"นี่เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีที่สุดในสวนของเรา พ่อและแม่ฝากความคารวะไปยังจักรพรรดิ
และฝากกราบทูลอะไรสักอย่างได้ไหมลูก"
"ครับ ผมจะจำไปกราบทูลองค์จักรพรรดิทุกประโยคเลยครับ"
เคนตะร้องบอกอย่างยินดี
ผู้เป็นแม่เข้าไปหยิบเมล็ดพันธุ์ใส่ถุงให้เคนตะ และถ่ายทอดเนื้อความเคนตะจดจำเนื้อความนั้นไว้ ออกจะประหลาดใจเล็กน้อย
ที่แม่ยอมมอบของมีค่าขนาดนี้ให้กับองค์จักรพรรดิ
‘...แต่นั่นก็คงเพื่อให้องค์จักรพรรดิยอมรับเราให้เข้าไปรับใช้สินะ'
เคนตะคิดและเริ่มออกเดินทาง เมื่อไปถึงพระราชวังของจักรพรรดิ
ต่อเมื่อได้เข้าเฝ้า เขารีบนำเมล็ดพันธุ์ที่พ่อแม่ฝากมาให้ถวายแก่ราชสำนัก
"นี่อะไรรึ" 
จักรพรรดิทรงสรวลน้อย ๆ เมื่อเห็นของเล็กกะจ้อยร่อยในถุง เคนตะต้องรีบทูล"มันไม่ใช่เมล็ดพันธุ์ธรรมดานะพะย่ะค่ะ หากแต่เป็นเมล็ดพันธุ์ของผลไม้ทองคำ
ที่หากคนปลูกเป็นคนสัตย์ชื่อ ไม่เคยคิดคด ไม่เคยทำร้าย และไม่เคยหลอกลวงใคร
ผลไม้ต้นนี้จะออกดอกออกผลเป็นทองคำได้เอง...พระองค์ลองปลูกดูสิพะย่ะค่ะ"
จักรพรรดิได้ฟังดังนั้นก็ไม่กล้าปลูก ด้วยว่าพระองค์เองก็เคยโกงข้อสอบพระอาจารย์เมื่อทรงพระเยาว์
จักรพรรดิปฏิเสธและขอให้พระมเหสีนำไปปลูก พระมเหสีไม่ทรงรับ
ด้วยว่าพระมเหสีเคยลักลอบนำเครื่องประดับของจักรพรรดิ
ไปมอบให้พระญาติของพระมเหสีโดยองค์จักรพรรดิมิเคยทรงทราบมาก่อน
พระมเหสีสารภาพความจริงนั้น และขอให้เคนตะมอบเมล็ดพันธุ์ให้นายกรัฐมนตรี
นายกรัฐมนตรีก็ไม่กล้ารับเมล็ดพันธุ์นั้นเอาไว้ เนื่องจากตนเองก็เคยโกงเงินภาษีของราษฎร
นายกรัฐมนตรีจึงสารภาพความผิดกับเคนตะ และขอให้นำเมล็ดพันธุ์ไปให้ขุนนางคนอื่นๆ
ไม่ว่าจะส่งต่อไปยังผู้ใด คนเหล่านั้นก็ล้วนเคยกระทำผิดและซุกซ่อนความผิดนั้นเอาไว้
แต่ละคนต่างก็ยอมสารภาพกับเคนตะว่า ไม่สามารถจะปลูกต้นไม้ให้กลายเป็นทองได้
‘เช่นนั้น ในวังนี้ก็ไม่มีใครที่เป็นคนซื่อสัตย์จริง ๆ เลยซักคนเดียว...มิน่าล่ะ พ่อกับแม่ ถึงได้ออกไปทำไร่ทำสวนตั้งแต่เรายังไม่เกิด'
เคนตะนึกในใจและรีบทูลลาจักรพรรดิ ทุกคนในวังเองก็ต่างอยากให้เคนตะกลับไปเสียโดยเร็วเช่นกัน
เพราะต่างหวาดระแวงว่า ตนจะถูกบังคับให้ปลูกเมล็ดพันธุ์ที่ว่านั้น
เคนตะนึกถึงบ้านหลังเดิมกับผลไม้ในสวนที่เขาคุ้นตามาแต่เล็ก
เด็กหนุ่มอมยิ้มและเดินทางกลับ
แผ่นดินสีทองและพ่อกับแม่ยืนรอเขาอยู่
ขอบคุณที่มา :: http://www.magnoliathailand.com/webboar ... 502.0;wap2
♡(✿◠‿◠✿)♡ กราบอนุโมทนาบุญกับกัลยาณมิตรและกัลยาณธรรมทุกท่าน ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครองนะเจ้าค่ะ ♡(✿◠‿◠✿)♡
| ไฟล์แนป: |
|
ต้นไม้ความซื่อสัตย์.jpg [ 373.4 KiB | เปิดดู 6763 ครั้ง ] |
สาธุค่ะ 