มากเกินไป เ มื่ อ ใ ด ที่ เ ร า มี วิ ธี ว า ง ใ จ
แ ล ะ เ กี่ ย ว ข้ อ ง กั บ สิ่ ง ต่ า ง ๆ อ ย่ า ง มี ส ติ
ไ ม่ ว่ า สิ่ ง นั้ น จ ะ ดู เ ห นื่ อ ย ห นั ก สั ก เ พี ย ง ใด
เ ร า ก็ จ ะ เ รี ย น รู้ ที่ จ ะ น้ อ ม รั บ อ ย่ า ง ผู้ มี วิ ธี ก า ร ที่ ดี พ อ
แ ม้ วั น ห นึ่ ง อ า จ รู้ สึ ก ว่ า มั น ห นั ก เ กิ น จ ะ แ บ ก รั บ ไ ห ว
เ ร า ก็ พ ร้ อ ม ที่ จ ะ ว า ง มั น ล ง
ไ ด้ ด้ ว ย ใจ ที่ พ ร้ อ ม จ ะ ป ล่ อ ย ว า ง
ชาวนาคนหนึ่งเพียรทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างผลผลิตคือ ข้าวให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เขาคิดว่าความร่ำรวยที่ได้มากจากการทำนานี้ จะทำให้ชีวิตของเราและครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่สุขสบายมากขึ้น
ยิ่งนานวัน ชาวนาก็มีความอยากได้ในสิ่งต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เข้าข่ายถูกความโลภบังตาบังใจ เมื่อเก็บเงินได้มากพอสมควร เขาจึงคิดที่จะซื้อที่นาเพิ่มขึ้นอีก เพราะความรู้สึกบอกเขาว่าที่นาที่มีอยู่นั้นยังน้อยเกินไป
อยู่มาวันหนึ่ง ชาวนาได้ข่าวว่ามีเศรษฐีใจดีคนหนึ่งจะขายที่ดินให้กับผู้ที่ต้องการซื้อ เขาจึงรีบไปขอเจรจากับมหเศรษฐีก่อนใครอื่น
เมื่อมหาเศรษฐีเห็นอาการที่ชาวนาแสดงออก ที่ดูมีความอยากได้มากจนเกิดเหตุ ก็รู้ได้ทันที่ว่าชาวนาคนนี้มีนิสัยอย่างไร จึงกล่าวท้าทายเพื่อหยั่งเชิงว่า ชาวนาจะกล้าแลกเปลี่ยนกับเงื่อนไขที่ตนสร้างขึ้นหรือไม่
"ข้าขายที่ดินราคาไม่แพงหรอก ข้าขอแลกกับเงินที่เจ้านำติดตัวมาก็พอ หลังจากนั้นถ้าเจ้าต้องการที่ดินเท่าไรก็สามารถที่จะครอบครองได้เลย แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง"
"ข้อแม้อะไรรึท่าน?" ชาวนาถามแทรกขึ้นด้วยความอยากรู้
"ข้อแม้มีอยู่ว่า ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งวันเต็ม ๆ ในการกำหนดเขตพื้นที่ที่เจ้าต้องการ เริ่มตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น จนถึงพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในยามเย็น ถ้าเจ้าเดินกำหนดเขตได้ก่อนที่พระอาทิตย์ตกดิน พื้นที่เหล่านั้นจะเป็นของเจ้า แต่ถ้าไมทันเวลาที่กำหนดไว้ เจ้าจะไม่ได้แม้แต่พื้นที่หยิบมือเดียว" มหาเศรษฐีกล่าว
"ตกลงตามนี้ ข้ายอมเหนื่อยหนึ่งวันเพื่อแลกกับที่ดินที่ท่านสัญญาว่าจะให้"
ชาวนารีบตอบรับเงื่อนไขด้วยความดีใจ เพราะเขาคิดว่ามีแต่คนโง่เท่านั้นที่ไม่กล้บรับข้อเสนอดังกล่าว
เมื่อทั้งสองต่างยอมรับในเงื่อนไขที่แต่ละคนเสนอมาทั้งก็ได้นัดแนะวันเวลาในการจับจองพื้นที่ในวันรุ่งขึ้น ครั้นวันใหม่มาถึง ชาวนารีบมารอมหาเศรษฐีด้วยใจจดจ่อ เมื่อแสงแห่งรุ่งอรุณทาบขอบฟ้า ชาวนาก็รีบเดินเพื่อกำหนดเขตพื้นที่ที่ต้องการทันที
เขาเดินและทำสัญลักษณ์เพื่อจับจองพื้นที่จนถึงเทีี่ยงวันก็เริ่มรู้สึกว่าคงเพียงพอที่จะเดินโค้งกลับไปยังจุดเริ่มต้น ในขณะที่กำลังจะเดินวนกลับ ท้องไส้ก็เริ่มปั่นป่วนเพราะความหิว แต่ด้วยเกรงว่าจะไม่ทันเวลา ชาวนาจึงบอกกับตัวเองว่าให้ถึงเส้นชัยเสียก่อนแล้วค่อนทานอาหาร ถือว่าเป็นเฉลิมฉลองไปในตัว
ชาวนาเริ่มเดินวนกลับเพื่อกำหนดเขตพื้นที่ด้วยความหวังว่าจะกอบโกยที่ดินให้ได้มากที่สุด ในขณะที่พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง เป็นเหตุให้ชายผู้ถูกความโลภครอบงำต้องเพิ่มพลังจากการเดินเป็นการวิ่งแทน
เมื่อชาวนาออกแรงวิ่ง แต่ตัวเองไม่ได้ทานอาหารแม้เพียงน้อย กำลังที่มีอยู่ก็เริ่มอ่อนแรงลง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะหยุดพัก เพราะกลัวว่าสิ่งที่พยายามมาทั้งวันจะไม่มีผล จึงเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อจะวนกลับไปที่จุดเริ่มต้นให้ทัน
สิ่งที่เกิดตามมาเมื่อชาวนาออกแรงวิ่งก็คือ อาการเหนื่อยล้าที่มากกว่าปกติ ทั้งโหยหิว ทั้งอ่อนล้า เพราะกำลังเริ่มหมดลง แต่เพราะความอยากได้คอยผลักไส ชาวนาจึงต้องฝืนใจพยุงร่างกายเพื่อไปให้ถึงจุดเริ่มต้นก่อนที่พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า
ขาของชาวนาเริ่มก้าวช้าลง ในที่สุดก็หมดแรงที่จะไปต่อส่งผลให้ชาวนาถึงกับทรุดตัวลง เหมือนว่าชีวิตจะแดดิ้นสิ้นใจลงที่ตรงนั้น แต่แม้จะต้องคลานกลับไปยังจุดเริ่มต้น ชาวนาก็ไม่ละความพยายามที่จะไปให้ถึง
ในขณะที่กำลังคลานเข้าเส้นชัยตามที่ตกลงกันไว้กับมหาเศรษฐี สายาตาของชาวนาก็เริ่มมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้าพร่ามัวลงเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ คลานไปยังจุดเร่ิมต้นที่ออกเดินทางในตอนเช้า พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาลงทุกขณะ
ชายผู้ถูกความโลภผลักไสบอกับใจตัวเองว่า "ใกล้จะทำสำเร็จแล้ว" เขายิ้มน้อย ๆ ให้กับตัวเอง พร้อมกับเรี่ยวแรงที่มีอยู่ค่อย ๆ หมดลง ในที่สุดชาวนาก็สิ้นใจตายที่จุดสิ้นสุดของเขตพื้นที่ที่เขาแสวงหามัน
ข้อคิด :: 
ชีวิตที่มีความอยากได้มานำพา มักพ่วงปัญหาจนก่อให้เกิดเป็นความทุกข์ และเป็นภาระให้เราต้องแบกหามเสมอเมื่อวันหนึ่งที่ "ความอยาก" มีกำลังมากกว่าความพอดี ทุกพื้นที่ของความรู้สึกย่อมถูกต่อยอดเป็นความโหยหาที่ชวนให้ปวดหัวมากกว่ารับรู้แล้วเบาตัว
เพราะชีวิตที่มีความสุขนั้น มิใช่อยู่ที่ว่าใครมีอะไรมากกว่ากัน แต่อยู่ที่ว่าใครรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่ได้มาต่างหาก แม้ว่าเราจะได้ครอบครองสิ่งที่ชีวิตเคยเรียกร้องมานาน แต่หากไม่มีวิธีเกี่ยวข้องเพื่อปรองดองในระยะยาว สิ่งที่เคยคิดไว้วาจะช่วยสร้างความสุขให้ ก็มักแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์ให้เราต้องอยู่กับมันอย่างผู้ทนฝืนแทน
แต่เมื่อใดที่เรามีวิธีวางใจและเกี่ยวข้องกับสิ่งต่าง ๆ อย่างมีสติ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดูเหนื่อยหนักสักเพียงใด เราก็จะเรียนรู้ที่จะน้อมรับอย่างผู้มีวิธีการที่ดีพอ แม้วันหนึ่งอาจรู้สึกว่ามันหนักเกินจะแบกรับไหว เราก็วางมันลงได้ด้วยใจที่พร้อมจะปล่อยวาง
จากสิ่งที่มองว่าน่าจะก่อให้เกิดความทุกข์ กลับกลายเป็นเรื่องสนุกให้เราได้เรียนรู้ที่จะพิชิตมันอย่างผู้มีชั้นเชิง เป็นความท้าทายที่พร้อมจะเปลี่ยนเราให้กลายเป็นคนฉลาดที่จะรับมือกับเรื่องร้าย ๆ แล้วเปลี่ยนมันให้กลายเป็นเรื่องดีแทน
โปรดระวัง "ความอยาก" ที่มากจนเกินงาม เพราะมันจะทำให้ชีวิตของเราตกไปสู่ความต่ำทราม โดยที่เราไม่อาจกล่าวโทษใครได้ เมื่อความร้ายกลายร่างเป็นนายมาบังคับเรา นอกจากโทษตัวเองเท่านั้น ที่ช่างโง่เขลาเสียจริง กราบขอบพระคุณที่มา :: นิทานธรรมะ ตอน ความสุขอยู่ตรงนี้ เรื่อง มากเกินไป หน้า ๒๕ - ๓๐ :: โดย พระมหาวีระพันธ์ ชุติปัญโญ :: ภาพจากอินเทอร์เน็ต
(♡✿◕‿◕✿♡) กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน ท่านใดมีความทุกข์ขอให้พ้นทุกข์ ท่านมีความสุขขอให้มีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครอง ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะเจ้าค่ะ (♡✿◕‿◕✿♡)
| ไฟล์แนป: |
|
ความโลภ.jpg [ 11.33 KiB | เปิดดู 3358 ครั้ง ] |