น้ำนมหยดสุดท้ายก่อนที่จะเหือดหาย..
แม่หมาตัวหนึ่งถูกตีหัวด้วยด้ามจอบสองสามครั้ง ในโทษฐานที่มันแอบมากินข้าวบูดที่ชาวบ้านสาดเทให้ไก่.. แม่หมาไม่ได้ไล่กินไก่ แต่มันเลือกินข้าวบูดๆ... มันยังไม่ตายในทันที ทั้งที่น่าจะตายตั้งแต่การตีครั้งแรก ด้วยสัญชาติญานความเป็นแม่ ยังมีห่วงลูกตัวน้อยๆ ที่รอการกลับมาของแม่.. แม่หมาพยายามลุกขึ้นยืนให้ได้ด้วยความเจ็บปวด.. ลุกขึ้นยืน แล้วเดินโซซัดโซเซ เดินไปในป่ารกๆ เดินแล้วล้ม แล้วก็ลุกขึ้นมาอีกด้วยเลือดที่นองเป็นทาง.. จนถึงจุดหมาย บ้านอันแสนอบอุ่น เป็นพงหญ้าที่ใช้หลบฝนหลบแดดริมแอ่งน้ำ..
ลูกหมาสีน้ำตาล เมื่อเห็นแม่กลับมาก็ดีใจ.. แม่หมาล้มตัวลงนอนด้วยลมหายใจอันโรยริน เพื่อให้ลูกของมันเข้ามาดูดนม.. จากน้ำนมสีขาว กลายเป็นน้ำแดงสีเลือด แม่หมาเจ็บปวดทรมานจนร้องไม่ออก ตาที่จ้องมองลูกน้อยๆด้วยความหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันอีกเพียงแค่วันเดียว มันค่อยๆพล่าลาง และเลือนหายจางไป แม่หมาสิ้นใจด้วยแววตาที่เปิดมองลูกน้อยพร้อมน้ำตาที่รินไหลเป็นสายเลือด.. ความเจ็บปวดทรมานและหน้าที่ของ "แม่" อีก 1 ชีวิตได้สิ้นสุดลงแล้ว...
ใครจะรู้ว่า น้ำนมหยดสุดท้ายของแม่หมาก่อนที่จะเหือดแห้งไปนั้น ต่อชีวิตลูกได้.. ผู้ใจบุญที่เห็นเหตุการณ์ครั้งนั้น ได้เดินเข้ามาแต่ไม่ทันจะฝังแม่หมา ฝนก็เริ่มตกหนัก จึงได้เพียงแต่จับลูกหมาตัวนั้น กลับไปเลี้ยงที่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างไกลจากพงหญ้าแห่งนั้น หลายกิโล..
เวลาผ่านไป 1 เดือน ลูกหมาโตขึ้น อยู่กับครอบครัวใหม่ ครอบครัวที่ พ่อ แม่ ลูก ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่เพราะทุกคนมัวแต่ยุ่งกับเรื่องของตนเอง.. แต่วันนี้ ลูกหมาหายไป.. หายังไงก็ไม่พบ.. เวลาล่วงเลยไป หลายวันก็ มีคนมาบอกว่าเห็นลูกหมาเดินอยู่ใกล้ๆแอ่งน้ำ ผู้ใจบุญจึงขับรถไปหลายกิโล เพื่อไปยังสถานที่ละแวกนั้น..
สิ่งที่เห็น.. ลูกหมามันกลับไปนอนข้างๆแม่ของมัน... ซากของแม่หมาที่นอนตาย.. ผู้ใจบุญอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ด้วยความซาบซึ้ง ในความผูกพันธิ์ระหว่างแม่และลูก แม้จะเป็นเพียงสัตว์ มันยังไม่ทิ้งกัน.. ยังรักแม่ของมัน.. ทำให้ตนเองอดคิดถึงครอบครัวของตนเองไม่ได้ว่า ทุกวันนี้เรามีความสุขจริงๆ หรือเราแสวงหา หา หา อยู่ร่ำไป หามานานแล้วทำไมมันไม่สิ้นสุดสักที เราทำอะไรอยู่ ดิ้นรนหาอะไรอยู่..
วันนี้เรามองเห็นคุณค่าของ สิ่งรอบๆตัวแล้วหรือไม่ ลองถามใจตัวเอง.. สิ่งรอบๆข้างที่เขารักเรา... "แม่" ครอบครัว คนรัก ลูกๆ สิ่งรอบข้างที่เป็นเพื่อนเรา.. สรรพสัตว์รอบๆตัวเรามีมากมาย ทุกๆชีวิต เขาเหล่านั้นล้วนมีครอบครัว และต้องกลับไปหาครอบครัวที่อบอุ่น เราต้องการความอบอุ่น บนโลกที่โหดร้ายใช่ไหม? เราก็ต้องกลับไปหาครอบครัวและคนที่เรารัก.. ใส่ใจให้กัน เติ่มใจให้เต็ม
จะทำอะไรก็รีบทำเสียแต่ยังมีลมหายใจและทำให้กันได้
เราต้องการความอบอุ่น ความรัก คนอื่นก็ต้องการ สัตว์ทั้งหลายก็ต้องการ.. ถามใจตนเองว่าพร้อมที่จะ ยังประโยชน์ให้โลกได้ไหม ถ้าได้ จงทำดี จงทำดี จงทำดี.... อย่าเบียดเบียน อย่าเบียดเบียน อย่าเบียดเบียน.. รู้คุณค่าของสิ่งที่มองข้ามไป ของดีมักอยู่ใกล้ตัวเสมอ มีสติแล้วเอาคืนมา..
แล้วคุณจะเป็นคนที่มีความสุข ที่สุดในโลก ความสุขมันอยู่กับเราตลอด เพียงแต่เราอาจมองข้ามไปเท่านั้นเอง..
โดย ปฎิหาริย์แห่งจิต..
ณรัฐกรณ์
| ไฟล์แนป: |
|
images.jpg [ 5.84 KiB | เปิดดู 2239 ครั้ง ] |
