48860.ยิ่งให้ ยิ่งได้ :: พระมหาวีระพันธ์ ชุติปัญโญ

ฟ้าใสใส

ยิ่งให้ ยิ่งได้ :b12:

เ ร า ไ ม่ ค ว ร คิ ด เ พี ย ง ว่ า
เ มื่ อ ใ ห้ อ ะ ไ ร แ ก่ ใ ค ร แ ล้ ว
จ ะ ต้ อ ง ไ ด้ รั บ สิ่ ง ต อ บ แ ท น
เ ป็ น ข อ ง กำ นั ล ก ลั บ คื น ม า

เ พ ร า ะ เ นื้ อ แ ท้ ข อ ง ก า ร ใ ห้
มี คุ ณ ค่ า อ นั น ต์ ม า ก ก ว่ า สิ่ ง ที่ ต า แ ล เ ห็ น ตั้ ง ม า ก ม า ย
เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครมาแย่งชิงได้
ซึ่งจะถูกเก็บไว้ในส่วนที่สำคัญที่สุด
นั่นคือจิตใจของผู้ให้และผู้ได้รับเอง

:b49:

ชายหนุ่มคนหนึ่งมีนิสัยรักสันโดษ รู้จักใช้ชีวิตอย่างพอดี เขาตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้ความโลภมานำหน้าในการใช้ชีวิตของตน แม้จะมีสิ่งมาคอยกระตุ้นให้รู้สึกหลงตามอย่างไร เขาก็พยายามที่จะชนะมัยให้ได้ทุกครั้งไป

:b53:

วันหนึ่งชายหนุ่มได้ขุดพบหยกชิ้นที่มีความงานเป็นอย่างยิ่ง เขาคิดตามความเห็นส่วนตัวว่า ขนาดตัวเองไม่มีความรู้เรื่องหยกมากนัก ก็ยังรู้สึกว่าหยกนี้ช่างมีความงดงามเหลือเกิน หากให้ช่างที่มีความชำนาญช่วยดูให้คงจะได้รับข้อมูลที่ถูกต้องมากขึ้น

:b49:

ว่าแล้วเขาก็นำหยกไปหาเพื่อนที่เป็นช่างเจียระไนที่มีความชำนาญเพื่อช่วยให้คำตอบในเรื่องนี้ ครั้นนายช่างตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็แจ้งให้แก่ชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนทราบว่า

:b53:

“หยกที่ท่านนำมา ถือว่าเป็นหยกที่หาได้ยาก ขอให้เก็บรักษาไว้ให้ดี ๆ ที่สำคัญ อย่าให้ใครรู้ว่าท่านมีหยกชิ้นนี้ มิเช่นนั้นชีวิตของท่านจะต้องวุ่นวายแน่นอน”

:b49:

แม้เพื่อนผู้เป็นช่างเจียระไนจะกล่าวเตือนให้ระวัง แต่กว่าที่เขาจะได้นำหยกมาให้เพื่อนช่วยตรวจสอบก็มีเพื่อนบ้านและคนที่มามุงดูสิ่งที่เขาหอบหิ้วมาหาช่างเจียระไนได้รับรู้มากพอสมควรแล้ว

:b53:

ยิ่งเมื่อหลายคนรู้ว่าช่างเจียระไนยืนยันว่าเป็นหยกที่หาได้ยากก็ยิ่งเพิ่มความสนใจให้กับผู้คนมากขึ้น มีหลายคนมาติดต่อขอซื้อเพื่อนำไปทำเครื่องประดับ บางคนก็หวังที่จะนำไปขายเพื่อเก็งกำไรอีกต่อหนึ่ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมขายให้สักราย

:b49:

นานวันเข้าเขารู้สึกว่าชีวิตเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เพราะนอนก็ระแวงว่าจะมีคนมาขโมย จะเดินทางไปในที่ต่าง ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ครั้นคิดจะขายก็เกรงว่าจะถูกกดราคา ในที่สุดเขาจึงคิดได้ว่า

:b53:

“สิ่งที่มีค่า ควรอยู่กับคนที่มีคุณค่าพอ”

:b49:

ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อขอเข้าพบกับเสนาบดีท่านหนึ่ง ที่ได้รับการยอมรับว่ามีคุณธรรมน่านับถือ เมื่อมาถึงที่พักของเสนาบดี ชายหนุ่มจึงแจ้งความประสงค์ให้คนรับใช้ของท่านทราบ

:b53:

หลังจากเสนาบดีรับรู้แล้วก็รีบออกไปเชิญชายหนุ่มด้วยตนเอง เขาต้อนรับผู้มาเยือนอย่างสุภาพ ไม่ถือตัวว่ามียศศักดิ์ที่ใหญ่กว่า เมื่อทักทายพอเหมาะแล้ว เสนาบดีจึงถามว่า

:b49:

“เหตุใดเจ้าจึงคิดจะนำหยกมามอบให้กับข้า ทั้งที่มันควรจะช่วยสร้างมูลค่าให้แก่เจ้ามากกว่า”

:b53:

ชายผู้นำหยกมามอบให้ จึงกล่าวถึงความในใจของตนให้เสนาบดีได้รับทราบว่า

:b49:

“ผมว่าหยกนี้มีคุณค่ามากเกินกว่าที่ผมจะครอบครองมัน ผมจึงอยากมอบให้กับคนที่คู่ควร ซึ่งมีคนบอกให้ทราบว่า ท่านเป็นคนมีคุณธรรม ที่เหมาะสมจะรักษาสิ่งที่มีค่านี้ไว้ ผมจึงตัดสินใจมาที่นี่เพื่อมอบหยกนี้ให้กับท่าน”

:b53:

เสนาบดีได้ฟังคำกล่าวของชายหนุ่มก็รู้สึกประทับใจต่อวิธีคิดของเขาที่เป็นคนมักน้อย แต่ด้วยความที่ท่านเองก็ยึดมั่นในหลักคุณธรรมที่จะไม่ยอมรับสิ่งใดจากผู้อื่นโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร เสนาบดีจึงกล่าวกับชายหนุ่มผู้มาเยือนว่า

:b49:

“แม้เจ้าต้องการจะมอบหยกให้กับข้าเพียงใด แต่ข้าก็มีหลักคุณธรรมเป็นหลักยึดสำหรับตัวเองอยู่ว่า จะไม่ยอมสูญเสียสิ่งสำคัญอันเป็นหลักการของตน คือจะไม่ละโมบโลภมาก คิดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว เจ้าเองก็ถือความไม่โลภเป็นหลักการของชีวิตเช่นกัน หากเจ้าเป็นผู้ให้ หรือข้าเองเป็นผู้รับโดยไม่เกิดคุณค่าที่มากกว่า เราทั้งคู่ก็ชื่อว่าสูญเสียคุณธรรมเป็นตัวเองทั้งสองฝ่าย”

:b53:

ชายหนุ่มได้ฟังเสนาบดีกล่าวเช่นนั้นก็รู้สึกเลื่อมใสในตัวท่านมากยิ่งขึ้น เขาจึงต้องการที่จะมอบหยกให้เสนาบดีเป็นผู้ครอบครองไว้อย่างไม่ลังเล เพื่อจะให้หยกได้เป็นสมบัติคู่บ้านคู่เมืองต่อไป

:b49:

ทว่าแม้ต่างฝ่ายจะปรารถนาดีต่อกันเพียงใด แต่เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหลักการชีวิตเพราะมีความโลภคอยชักใยทั้งสองจึงได้ทบทวนสิ่งที่จะเกิดขึ้นอยู่น่น ก่อนที่เสนาบดีจะกล่าวขึ้นว่า

:b53:

“ถ้าอย่างนั้น เรามาช่วยกันหาทางออกให้เกิดความเหมาะสมก็แล้วกัน คือเจ้าเองก็ควรจะมีรายได้จากสิ่งที่อุตส่าห์หามา และข้าก็สามารถที่จะรับน้ำใจจากเจ้าได้ โดยที่ต่างคนต่างได้ทำหน้าที่ผู้ให้และผู้รับในคราวเดียวกัน แม้ว่าสิ่งที่ได้มานั้นจะไม่ได้อยู่ในการครอบครองของใครคนใดคนหนึ่งก็ตาม”

:b49:

“แล้วแต่ท่านจะเห็นเหมาะสม” ชายหนุ่มกล่าวสนับสนุนแนวคิดของเสนาบดี

:b53:

เมื่อการปรึกษาได้ข้อยุติที่ลงตัว เสนาบดีจึงรับหยกนั้นมาแล้วเรียกช่างหยกแห่งเมืองหลวงมาตีราคาให้ ครั้นเห็นว่าหยกนั้นได้ราคาที่เหมาะสม และจะได้เข้าไปอยู่ในการอารักขาของเจ้าหน้าที่ในวังหลวง ซึ่งนั่นเท่ากับว่าหยกจะกลายเป็นสมบัติของชาติต่อไป เสนาบดีจึงนำเงินที่ขายได้ทั้งหมดมามอบให้กับชายหนุ่มพร้อมกับกล่าวว่า

:b49:

“เราทั้งคู่ต่างได้ทำหน้าที่ผู้ให้และผู้รับเรียบร้อยแล้วคือ ตัวข้าได้ทำหน้าที่ผู้รับสิ่งที่มีค่าจากเจ้า และทำหน้าที่ผู้ให้สิ่งที่ทรงคุณค่าคือคุณธรรมของตัวเองให้คงอยู่ ส่วนเจ้าเองก็ทำหน้าที่ผู้ให้หยกแก่ข้า และได้รับเงินที่ควรค่าแก่การเก็บไว้ใช้จ่ายในชีวิตที่สำคัญ เจ้าก็ได้รักษาไว้ซึ่งความมักน้อยสันโดษในตัวเองด้วย ทำให้เราทั้งสองต่างก็ไม่สูญเสียคุณธรรมในชีวิตไป”

:b53:

เมื่อทั้งสองเห็นว่าสิ่งที่เกิดมีความเหมาะสมลงตัวก็ได้ลาจากกันไป แต่สิ่งที่ทั้งคู่ได้แสดงออกกลับให้ผลที่มากยิ่งกว่า คือทำให้ทุกคนที่รับรู้การกระทำของพวกเขา รู้สึกประทับใจในความเป็นคนมีคุณธรรมที่ควรค่าต่อการเอาเป็นแบบอย่างของชีวิต

:b49:

ไม่ว่าคนทั้งสองจะไปสู่ที่แห่งใด ก็มีแต่คนกล่าวยกย่องในคุณธรรมที่พวกเขามีอยู่ เสนาบดีและชายหนุ่มต่างได้รับการนับถือจากผู้คนมากยิ่งขึ้น ได้รับจากกล่าวขานถึงเรื่องการมีคุณธรรมประจำใจจนชั่วลูกชั่วหลานต่อมา ไม่มีที่สิ้นสุด

:b42:

ข้อคิด ::

:b20:

เราไม่ควรคิดเพียงว่าเมื่อให้อะไรแก่ใครแล้วจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนเป็นของกำนัลกลับคืนมา เพราะเนื้อแท้ของการให้มีคุณค่าอนันต์มากกว่าสิ่งที่ตาแลเห็นตั้งมากมาย

:b42:

เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครมาแย่งชิงได้ และลูกเก็บไว้ในส่วนที่สำคัญที่สุด นั่นคือจิตใจของผู้ให้และผู้ได้รับเอง

:b20:

“การให้” จึงมิใช่แค่อื่นสิ่งต่าง ๆ ออกไปแก่ผู้อื่นเท่านั้น เพราะการให้ไปก็เป็นการคืนความสุขกลับมาสู่ตัวเราโดยธรรมชาติ เป็นการได้มาโดยที่ไม่ต้องร้องขอ ไม่ต้องรอว่าจะมีใครเห็นคุณค่าของเราหรือเปล่า

:b42:

เพราะการให้และการรับต่างไดทำหน้าที่ของตน โดยที่ต่างฝ่ายก็พร้อมจะเกี่ยวข้องต่อกันด้วยความดี

:b20:

“การให้” เปรียบเหมือนสายฝนที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ไม่ใช่เพียงแค่พื้นดินเท่านั้นที่ต้องกล่าวคำขอบคุณต่อผืนพสุธาที่ประทานความชุ่มชื้นให้ผืนดินได้รู้สึกดี

:b42:

แต่การให้ของสายฝนกลับช่วยให้สิ่งมีชีวิตได้เติบใหญ่อย่างไม่มีประมาณ จนเกิดการแตกขั้วของสรรพสิ่งที่ทำให้โลกนี้ได้มีโอกาสเติมแต่งให้ทุกครรลองมีความสวยงาม

:b20:

เมื่อเราได้ทำหน้าที่ของผู้ให้ นั่นมิใช่แค่การทำให้ผู้อื่นได้รับความสุขเพียงฝ่ายเดียว แต่การให้ด้วยจิตที่เอื้ออารีที่เราเผื่อแผ่ออกไป ย่อมทำหน้าที่คืนความสุขมาสู่ตัวเราโดยครรลองแห่งธรรม

:b42:

เป็นคำขอบคุณที่ทุก ๆ คน ฝ่ายมีให้ต่อกัน ด้วยความรู้สึกผูกพันในคุณค่าที่แต่ละฝ่ายต่างเต็มใจมอบให้ด้วยความยินยอม

กราบขอบพระคุณที่มา :: นิทานธรรมะ ตอน ความสุขอยู่ตรงนี้ เรื่อง ยิ่งให้ ยิ่งได้ หน้า ๓๙ – ๔๖ :: โดย พระมหาวีระพันธ์ ชุติปัญโญ :: ภาพจากอินเทอร์เน็ต

:b44:

(♡✿◕‿◕✿♡) กราบอนุโมทนาบุญกับท่านผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน ท่านใดมีความทุกข์ขอให้พ้นทุกข์ ท่านมีความสุขขอให้มีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครอง ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะเจ้าค่ะ (♡✿◕‿◕✿♡) :b8:

ศิษย์หลวงปู่ทา

สาธุๆๆ

ร่มเย็นเป็นสุข

กฎการใช้บอร์ด

48860.ยิ่งให้ ยิ่งได้ :: พระมหาวีระพันธ์ ชุติปัญโญ

ผู้ใช้งานขณะนี้


ทั่วไป เว็บธรรมจักร