วันเวลาปัจจุบัน 28 มี.ค. 2024, 21:47  



เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง


กฎการใช้บอร์ด


อ่านนิทาน จากบอร์ดเก่า
http://www.dhammajak.net/board/viewforum.php?f=5



กลับไปยังกระทู้  [ 3 โพสต์ ]    Bookmark and Share
เจ้าของ ข้อความ
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 10 ม.ค. 2015, 11:36 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5111

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


ชวนหังสชาดก
(อายุสังขารเสื่อมเร็วที่สุด)


พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑


:b44: :b44:

พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร
ทรงพระปรารภพระเทศนาทัฬหธัมมธนุคคหสูตร

(พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๘
สังยุตตนิกาย นิทานวรรค)


ตรัสพระธรรมเทศนานี้ มีคำเริ่มต้นว่า อิเธว หํส นิปต ดังนี้

ความพิสดารว่า จำเดิมแต่วันที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสพระสูตรนี้ว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนนายขมังธนูมีธรรมมั่นคง ๔ นาย
ฝึกฝนดีแล้ว มีมือได้ฝึกปรือแล้ว ยิงแม่นยำ ยืน ๔ ทิศ
ลำดับนั้น บุรุษคนหนึ่งมา เราจักจับลูกศรของนายขมังธนู
ผู้มีธรรมมั่นคง ๔ นายเหล่านี้ ที่ฝึกฝนดีแล้ว มีมือได้ฝึกปรือแล้ว ยิงแม่นยำ
ยิงไปทั้ง ๔ ทิศไม่ทันตกถึงดินเลยแล้วนำมาให้ได้

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นอย่างไร
บุรุษผู้วิ่งไปด้วยความเร็วต้องประกอบด้วยความเร็วอย่างยอดเยี่ยม ดังนี้หรือ?


เมื่อภิกษุทั้งหลายกราบทูลรับว่า อย่างนั้น พระเจ้าข้า.

จึงตรัสว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความเร็วของบุรุษจะเป็นปานใด
ความเร็วของดวงจันทร์ดวงอาทิตย์ยังเร็วกว่านั้น

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความเร็วของบุรุษนั้นจะเร็วปานใดเล่า
อนึ่งเล่า ฝูงเทวดาย่อมเหาะไปข้างหน้าดวงจันทร์ดวงอาทิตย์
ความเร็วของหมู่เทวดานั้น เร็วยิ่งกว่าความเร็วของดวงจันทร์ดวงอาทิตย์

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความเร็วของบุรุษนั้น
ความเร็วของหมู่เทวดาเหล่านั้นปานใด
อายุสังขารย่อมสิ้นไปเร็วกว่านั้น.


ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้น
เธอทั้งหลายพึงสำเหนียกในข้อนั้นอย่างนี้ว่า
พวกเราต้องละความกระหาย
ด้วยอำนาจความกำหนัดในกามทั้งหลายที่บังเกิดแล้วเสียให้ได้
อนึ่ง จิตของพวกเราต้องไม่ตั้งยึดความกระหาย
ด้วยอำนาจความกำหนัดในกามทั้งหลายไว้เลย
พวกเราต้องเป็นผู้ไม่ประมาท.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอต้องสำเหนียกอย่างนี้ทีเดียว ดังนี้


:b45:

ในวันที่ ๒ พวกภิกษุสนทนากันในโรงธรรมสภาว่า

ผู้มีอายุทั้งหลาย พระศาสดาทรงดำรงในพุทธวิสัยของพระองค์
ทรงชี้แจงถ้วนถี่ถึงอายุสังขารของสัตว์เหล่านี้
กระทำให้เป็นของชั่วประเดี๋ยวทุรพล
ให้พวกภิกษุที่เป็นปุถุชนพากันถึงความสะดุ้งใจอย่างล้นพ้น
โอ ธรรมดาพระพุทธพล อัศจรรย์นะ.

พระศาสดาเสด็จมาตรัสถามว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอนั่งสนทนากันด้วยเรื่องอะไรหนอ.
เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบทูลให้ทรงทราบแล้ว. ตรัสว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ไม่น่าอัศจรรย์เลย
ที่เรานั้นบรรลุสัพพัญญุตญาณแล้วในบัดนี้
ชี้แจงถึงอายุสังขารในหมู่สัตว์ เป็นภาวะชั่วประเดี๋ยว
แสดงธรรมให้พวกภิกษุสลดใจได้
เพราะในปางก่อน ถึงเราจะบังเกิดในกำเนิดหงส์
เป็นอเหตุกสัตว์ ก็เคยชี้แจงความที่สังขารทั้งหลายเป็นสภาวะชั่วคราว
แสดงธรรมให้บริษัททั้งสิ้น ตั้งต้นแต่พระเจ้าพาราณสี สลดได้


แล้วทรงนำอดีตนิทานมาดังต่อไปนี้.


:b47:

ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติในกรุงพาราณสี
พระโพธิสัตว์บังเกิดในกำเนิด "ชวนหงส์"
มีหงส์เก้าหมื่นเป็นบริวาร อาศัยอยู่ ณ ภูเขาจิตตกูฏ


(ชวนะ แปลว่า ไปอย่างเร็ว, แล่นไป)

วันหนึ่ง พระโพธิสัตว์พร้อมด้วยบริวาร
เคี้ยวกินข้าวสาลีเกิดเองในสระแห่งหนึ่ง ณ พื้นชมพูทวีป
บินไปสู่เขาจิตตกูฏ ด้วยการบินไปอันงดงาม
ระย้าระยับทางเบื้องบนแห่งกรุงพาราณสีกับบริวารเป็นอันมาก
ประหนึ่งบุคคลลาดลำแพนทองไว้บนอากาศ ฉะนั้นทีเดียว.

ครั้งนั้น พระเจ้าพาราณสีทอดพระเนตรเห็นพระโพธิสัตว์นั้น
ตรัสแก่พวกอำมาตย์ว่า อันหงส์แม้นี้คงเป็นพระราชาเหมือนเรา
บังเกิดพระสิเนหาในพระโพธิสัตว์นั้น ทรงถือดอกไม้ของหอมและเครื่องประเทืองผิว
ทอดพระเนตรดูพระโพธิสัตว์นั้น พลางรับสั่งให้ประโคมดนตรีทุกอย่าง.

พระมหาสัตว์เห็นท้าวเธอทรงกระทำสักการะแก่ตน
จึงถามฝูงหงส์ว่า

พระราชาทรงกระทำสักการะเห็นปานนี้แก่เรา
ทรงพระประสงค์อะไรเล่า.


ฝูงหงส์พากันตอบว่า

ข้าแต่สมมติเทพ ทรงพระประสงค์มิตรภาพกับพระองค์ พระเจ้าข้า.

พระโพธิสัตว์กล่าวว่า ถ้าเช่นนั้น
มิตรภาพของพวกเราจงมีแก่พระราชาเถิด
กระทำมิตรภาพแก่พระราชา แล้วหลีกไป.

อยู่มาวันหนึ่ง ในเวลาที่พระราชาเสด็จสู่พระอุทยาน
พระโพธิสัตว์บินไปสู่สระอโนดาต
ใช้ปีกข้างหนึ่งนำน้ำมา ข้างหนึ่งนำผงจันทน์มา
ให้พระราชาทรงสรงสนานด้วยน้ำนั้น โปรยผงจันทน์ถวาย
เมื่อมหาชนกำลังดูอยู่นั่นแหละ ได้พาบริวารบินไปสู่เขาจิตตกูฏ.

จำเดิมแต่นั้น พระราชาปรารถนาจะเห็นพระมหาสัตว์
ก็ประทับทอดพระเนตรทางที่มา ด้วยทรงพระอาโภคว่า
สหายของเราคงมา วันนี้.

ครั้งนั้น ลูกหงส์สองตัวเป็นน้องเล็กของพระมหาสัตว์
ปรึกษากันว่า เราจักบินแข่งกับพระอาทิตย์
บอกแก่พระมหาสัตว์ว่า ฉันจักบินแข่งกับดวงอาทิตย์.


พระมหาสัตว์กล่าวว่า

พ่อเอ๋ย อันความเร็วของดวงอาทิตย์เร็วพลัน
เธอทั้งสองจักไม่สามารถบินแข่งกับดวงอาทิตย์ได้ดอก
จักต้องย่อยยับเสีย ในระหว่างทีเดียว อย่าพากันไปเลยนะ.


หงส์เหล่านั้นพากันอ้อนวอน ถึงสองครั้งสามครั้ง.
แม้พระโพธิสัตว์ก็คงห้ามหงส์ทั้งสองนั้น ตลอดสามครั้งเหมือนกัน.
หงส์ทั้งสองนั้นดื้อดันด้วยมานะ ไม่รู้กำลังของตน
ไม่บอกแก่พระมหาสัตว์เลย คิดว่า เราจักบินแข่งกับดวงอาทิตย์.


:b39:

เมื่อดวงอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นไปเลย พากันบินไปจับอยู่ ณ ยอดเขายุคนธร.
พระมหาสัตว์ไม่เห็นหงส์ทั้งสองนั้น ถามว่า หงส์ทั้งสองนั้นไปไหนกันเล่า
ได้ฟังเรื่องนั้นแล้วคิดว่า หงส์ทั้งสองนั้นไม่อาจแข่งกับดวงอาทิตย์
จักพากันย่อยยับเสีย ระหว่างทางเป็นแม่นมั่น เราต้องให้ชีวิตทานแก่หงส์ทั้งสองนั้น.


แม้พระมหาสัตว์ก็บินไปจับอยู่ที่ยอดเขายุคนธรเช่นเดียวกัน
ครั้นเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว หงส์ทั้งคู่ก็บินถลาขึ้นไปกับดวงอาทิตย์.
ฝ่ายพระมหาสัตว์เล่าก็บินไปกับหงส์ทั้งสองนั้น.
น้องเล็กแข่งไปได้เพียงเวลาสายก็อิดโรย
ได้เป็นดุจเวลาที่จุดไฟขึ้นที่ข้อต่อแห่งปีกทั้งหลาย
น้องเล็กนั้นจึงให้สัญญาแก่พระโพธิสัตว์ให้ทราบว่า พี่จ๋า ฉันบินไม่ไหวแล้ว.

ลำดับนั้น พระโพธิสัตว์ปลอบเธอว่า อย่ากลัวเลยนะ
ฉันจักให้ชีวิตแก่เธอ ประคองไว้ด้วยอ้อมปีก ให้เบาใจไปสู่เขาจิตตกูฏ
มอบไว้ท่ามกลางฝูงหงส์ บินไปอีกทันดวงอาทิตย์
แล้วบินชลอไปกับน้องกลาง บินแข่งกับดวงอาทิตย์
ไปจนถึงเวลาจวนเที่ยงก็อิดโรย ได้เป็นดุจเวลาที่จุดไฟขึ้นที่ข้อต่อแห่งปีกทั้งหลาย.
ลำดับนั้น ก็ให้สัญญาแก่พระโพธิสัตว์ให้ทราบว่า พี่จ๋า ฉันไปไม่ไหวละ.

พระมหาสัตว์ปลอบโยนหงส์แม้นั้นโดยทำนองเดียวกัน
ประคองด้วยอ้อมปีกไปสู่เขาจิตตกูฏ
ขณะนั้น ดวงอาทิตย์ถึงท่ามกลางฟ้าพอดี
ลำดับนั้น พระมหาสัตว์ดำริว่า วันนี้เราจักทดลองกำลังแห่งสรีระของเราดู
แล้วบินไปด้วยความเร็วรวดเดียวเท่านั้น จับยอดเขายุคนธร
ถลาขึ้นจากนั้น ใช้กำลังรวดเดียวเหมือนกันทันดวงอาทิตย์
บางคราวก็แข่งไปข้างหน้า บางคราวก็ไล่หลัง
ได้คิดว่า อันการบินแข่งกับดวงอาทิตย์ของเราไร้ประโยชน์
เกิดประดังจากการทำในใจโดยไม่แยบคาย
เราจะต้องการอะไรด้วยประการนี้ เราจักไปสู่พระนครพาราณสี
กล่าวถ้อยคำประกอบด้วยอรรถประกอบด้วยธรรมแก่พระราชาสหายของเรา.


:b46:

พระมหาสัตว์นั้นหันกลับ เมื่อดวงอาทิตย์ยังไม่ทันโคจรผ่านท่ามกลางฟ้าไปเลย
บินเลียบตามท้องจักรวาลทั้งสิ้น โดยที่สุดถึงที่สุดลดความเร็วลง
บินเลียบชมพูทวีปทั้งสิ้น โดยที่สุดถึงที่สุดถึงกรุงพาราณสี
พระนครทั้งสิ้นอันมีบริเวณได้ ๑๒ โยชน์ ได้เป็นดุจหงส์กำบังไว้
ชื่อว่าระยะทางไม่ปรากฏเลย
ครั้นความเร็วลดลงโดยลำดับ ช่องในอากาศจึงปรากฏได้.


พระมหาสัตว์ผ่อนความเร็วลง ร่อนลงจากอากาศ
ได้จับอยู่ ณ ที่เฉพาะช่องพระสีหบัญชร.

พระราชาตรัสว่า

สหายของเรามา ตรัสสั่งให้จัดตั้งตั่งทองเพื่อให้พระโพธิสัตว์เกาะ
ตรัสว่า สหายเอ๋ย เชิญท่านเข้ามาเถิด เกาะที่ตรงนี้เถิด ดังนี้

พระมหาสัตว์จับอยู่ที่ตั่งทอง พระราชารับสั่งให้คนทาช่องปีก
ของพระมหาสัตว์นั้นด้วยน้ำมันที่หุงซ้ำๆ ได้แสนครั้ง
รับสั่งให้เอาข้าวตอกคลุกด้วยน้ำผึ้งและน้ำตาลกรวดใส่จานทองพระราชทาน
ทรงกระทำปฏิสันถารอันอ่อนหวาน ตรัสถามว่า

"สหายเอ๋ย ท่านมาลำพังผู้เดียว ไปไหนมาเล่า."

พระมหาสัตว์นั้นเล่าเรื่องนั้นโดยพิสดาร.
ลำดับนั้น พระราชาตรัสกะพระมหาสัตว์นั้นว่า

"สหายเอ๋ย เชิญท่านแสดงความเร็ว
ชนิดที่แข่งกับดวงอาทิตย์ให้ฉันดูบ้างเถิด."

พระมหาสัตว์จึงทูลว่า

"ข้าแต่พระมหาราช หม่อมฉันไม่สามารถที่จะแสดงความเร็วชนิดนั้นได้."

พระราชาตรัสว่า

"ถ้าเช่นนั้น เชิญเธอแสดงเพียงขนาดที่พอเห็นสมกันแก่ฉันเถิด."

พระมหาสัตว์ทูลว่า

"ได้ซิมหาราช หม่อมฉันจักแสดงความเร็ว
ขนาดที่พอเห็นสมถวาย พระองค์โปรดดำรัสสั่ง
ให้นายขมังธนูผู้ยิงรวดเร็วประชุมกันเถิด."

พระราชาทรงให้นายขมังธนูประชุมกันแล้ว.

พระมหาสัตว์คัดนายขมังธนูได้ ๔ นาย
ซึ่งเป็นเยี่ยมกว่าทุกๆ คน ลงจากพระราชนิเวศน์
ให้ฝังเสาศิลา ณ ท้องพระลานหลวง
ให้ผูกลูกศรที่คอของตน จับอยู่ที่ยอดเสา
ส่วนนายขมังธนูทั้ง ๔ นาย ให้ยืนพิงเสาศิลาผินหน้าไป ๔ ทิศ ทูลว่า

"ข้าแต่พระมหาราช คน ๔ คนเหล่านี้
จงยิงลูกศร ๔ ลูกตรงไปทางทิศทั้ง ๔ โดยประดังพร้อมกัน
หม่อมฉันจะเก็บลูกศรเหล่านั้นมา มิให้ทันตกดินเลย
แล้วทิ้งลงแทบเท้าของคนเหล่านั้น
พระองค์พึงทรงทราบ การที่หม่อมฉันไปเก็บลูกศร
ด้วยสัญญาแห่งเสียงลูกศร แต่หม่อมฉันจักไม่ปรากฏเลย"


แล้วเก็บลูกศรที่นายขมังธนูทั้ง ๔
ยิงไปพร้อมกันทันทีหลุดพ้นไปจากสายแล้ว
มาทิ้งลงตรงใกล้ๆ เท้าของนายขมังธนูเหล่านั้น
แสดงตนจับอยู่ ณ ยอดแห่งเสาศิลานั้นเอง กราบทูลว่า

"ข้าแต่พระมหาราช ความเร็วของหม่อมฉันนี้
มิใช่ความเร็วอย่างสูงสุดดอก มิใช่ความเร็วปานกลาง
เป็นความขนาดเลวชั้นโหล่ ข้าแต่มหาราช
ความเร็วของหม่อมฉันพึงเป็นเช่นนี้นะ พระเจ้าข้า."


:b45:

ลำดับนั้น พระราชาทรงถามว่า

"สหายเอ๋ย
ก็และความเร็วอย่างอื่นที่เร็วกว่าความเร็วของท่านน่ะ ยังมีหรือ."


พระมหาสัตว์กราบทูลว่า

พระเจ้าข้า ข้าแต่พระมหาราชเจ้า
อายุสังขารของสัตว์เหล่านี้ย่อมสิ้น ย่อมสลาย ย่อมถึงความสิ้น
เร็วพลันกว่าแม้แต่ความเร็วขนาดสูงสุดของหม่อมฉัน
ตั้งร้อยเท่าพันทวีแสนทวี"

พระมหาสัตว์แสดงความสลายแห่งอรูปธรรมทั้งหลาย
ด้วยสามารถความดับ อันเป็นไปทุกๆ ขณะ ด้วยประการฉะนี้.


พระราชาทรงสดับคำของพระมหาสัตว์ทรงกลัวต่อ "มรณภัย"
ไม่สามารถดำรงพระสติไว้ได้ชวนพระกายล้มเหนือแผ่นดิน.
มหาชนพากันถึงความสยดสยอง.
พวกอำมาตย์ต้องเอาน้ำสรงพระพักตร์พระราชา
ช่วยให้พระองค์ทรงกลับฟื้นคืนพระสติ.

ลำดับนั้น พระมหาสัตว์กราบทูลเตือนว่า

"ข้าแต่พระมหาราช พระองค์อย่าได้ทรงหวาดเกรงเลย
เชิญทรงเจริญมรณสติไว้เถิด ทรงประพฤติธรรมไว้เถิด
ทรงกระทำบุญมีให้ทานเป็นต้นไว้เถิด
พระองค์อย่าประมาทเถิด พระเจ้าข้า."


ลำดับนั้น พระราชา เมื่อทรงอ้อนวอนว่า

"ฉันจักไม่สามารถที่จะอยู่แยกกับอาจารย์
ผู้สมบูรณ์ด้วยญาณเช่นท่านชั่วระยะกาลอันใกล้ได้
ท่านไปต้องไปสู่เขาจิตตกูฎ ชี้แจงธรรมแก่ฉัน
เป็นอาจารย์ให้โอวาทอยู่ ณ ที่นี้เลยเถิดนะ"


จึงตรัสพระคาถา ๒ คาถาว่า

คนบางพวก ย่อมเป็นที่รักของบุคคลบางคนเพราะได้ฟัง
อนึ่ง ความรักของบุคคลบางคน ย่อมหมดสิ้นไปเพราะได้เห็น
คนบางพวกย่อมเป็นที่รักเพราะได้เห็นและเพราะได้ฟัง
ท่านรักใคร่ฉันเพราะได้เห็นบ้างไหม.
ท่านเป็นที่รักของฉัน เพราะได้ฟัง และเป็นที่รักของฉันยิ่งนัก
เพราะอาศัยการเห็น ดูก่อนพญาหงส์ ท่านน่ารักน่าดูอย่างนี้
เชิญอยู่ในสำนักของฉันเถิด.


พระโพธิสัตว์กราบทูลด้วยคาถาว่า

"ข้าพระองค์ทั้งหลายได้รับการสักการบูชาแล้วเป็นนิตย์
พึงอยู่ในพระราชนิเวศน์ของพระองค์
แต่บางครั้ง พระองค์ทรงเมาน้ำจัณฑ์แล้ว
จะพึงตรัสสั่งว่า จงย่างพญาหงส์ให้ฉันที."


ลำดับนั้นพระราช เพื่อจะประทานพระปฏิญญา
แก่พระโพธิสัตว์นั้นว่า ถ้าเช่นนั้น
ฉันจักไม่ดื่มน้ำเมาเป็นเด็ดขาด
จึงตรัสพระคาถานี้ว่า การดื่มน้ำเมาซึ่งเป็นที่รักของฉันยิ่งกว่าท่าน
ฉันติเตียนการดื่มน้ำเมานั้น เอาเถอะ
ตลอดเวลาที่ท่านยังอยู่ในนิเวศน์ของฉัน ฉันจักไม่ดื่มน้ำเมาเลย.


:b48:

ต่อจากนั้น พระโพธิสัตว์กล่าวคาถาว่า

ข้าแต่พระราชา เสียงของสุนัขจิ้งจอกทั้งหลายก็ดี
ของนกทั้งหลายก็ดี รู้ได้ง่าย แต่เสียงของมนุษย์รู้ได้ยากกว่านั้น.

อนึ่ง ผู้ใดเมื่อก่อนเป็นผู้ใจดี คนทั้งหลายนับถือว่าเป็นญาติ
เป็นมิตร หรือเป็นสหาย ภายหลังผู้นั้นกลับกลายเป็นศัตรูไปก็ได้
ใจของมนุษย์รู้ได้ยากอย่างนี้.

ใจจดจ่ออยู่ในบุคคลใด แม้บุคคลนั้นจะอยู่ไกลก็เหมือนกับอยู่ใกล้
ใจเหินห่างจากบุคคลใด แม้บุคคลนั้นจะอยู่ใกล้ก็เหมือนกับอยู่ไกล.

ถ้ามีจิตเลื่อมใสรักใคร่กัน
ถึงแม้จะอยู่กันคนละฝั่งสมุทรก็เหมือนอยู่ใกล้ชิดกัน
ถ้ามีจิตประทุษร้ายกัน ถึงแม้จะอยู่ใกล้ชิดกัน
ก็เหมือนกับอยู่คนละฝั่งสมุทร.

ข้าแต่พระองค์ผู้ประเสริฐ คนที่เป็นศัตรูกัน
ถึงจะอยู่ร่วมกันก็เหมือนกับอยู่ห่างไกลกัน
ข้าแต่พระองค์ผู้เป็นมิ่งขวัญแห่งรัฐ
คนที่รักกันถึงแม้จะอยู่ห่างไกลกัน
ก็เหมือนกับอยู่ร่วมกันด้วยหัวใจ.
ด้วยการอยู่ร่วมกันนานเกินควร
คนรักกันย่อมกลายเป็นคนไม่รักกันก็ได้
ข้าพระองค์ขอทูลลาพระองค์ไป
ก่อนที่ข้าพระองค์จะกลายเป็นผู้ไม่เป็นที่รักของพระองค์.


:b39:

ลำดับนั้น พระราชาตรัสกะพระโพธิสัตว์นั้นว่า

เมื่อเราวิงวอนอยู่อย่างนี้ ถ้าท่านมิได้รู้ถึงความนับถือของเรา
ท่านก็มิได้ทำตามคำวิงวอนของเราซึ่งจะเป็นผู้ปรนนิบัติท่าน
เมื่อเป็นอย่างนี้ เราขอวิงวอนท่านว่า ท่านพึงหมั่นมาที่นี้บ่อยๆ นะ.

ลำดับนั้น พระโพธิสัตว์จึงกราบทูลว่า

"ข้าแต่พระมหาราชาเจ้าผู้เป็นมิ่งขวัญแห่งรัฐ
ถ้าเราอยู่กันเป็นปกติอย่างนี้ อันตรายจักยังไม่มี
ทั้งแก่พระองค์และแก่ข้าพระองค์ เป็นอันแน่นอนว่า
เราทั้งสองคงได้พบเห็นกัน ในเมื่อวันคืนผ่านไปเป็นแน่."


พระมหาสัตว์ถวายโอวาทพระราชาอย่างนี้แล้ว ก็บินไปเขาจิตตกูฏแล.


:b45:

พระศาสดาทรงนำพระธรรมเทศนานี้มา แล้วตรัสว่า

"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
แม้ในปางก่อนถึงเราจะเกิดในกำเนิดดิรัจฉาน
ก็เคยชี้แจงความทุรพลของอายุสังขาร
แสดงธรรมได้เหมือนกัน ด้วยประการฉะนี้"


ประชุมชาดกว่า

พระราชาในครั้งนั้น ได้มาเป็น "พระอานนท์"
น้องเล็กได้มาเป็น "พระโมคคัลลานะ"
น้องกลางได้มาเป็น "พระสารีบุตร"
ฝูงหงส์ที่เหลือได้มาเป็น "พุทธบริษัท"
ส่วนชวนหงส์ คือ "เราตถาคต"



:b44: :b44:


ที่มา : อรรถกถา ชวนหังสชาดก
http://www.84000.org/tipitaka/atita100/jataka.php?i=271751

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 10 ม.ค. 2015, 12:39 
 
ออฟไลน์
Moderators-2
Moderators-2
ลงทะเบียนเมื่อ: 30 ก.ย. 2013, 07:16
โพสต์: 2374

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


สาธุๆๆ ขอโมทนาคะ :b8: rolleyes


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 15 ม.ค. 2015, 20:32 
 
ออฟไลน์
อาสาสมัคร
อาสาสมัคร
ลงทะเบียนเมื่อ: 17 ก.ย. 2012, 15:32
โพสต์: 2863


 ข้อมูลส่วนตัว


Kiss


แสดงโพสต์จาก:  เรียงตาม  
กลับไปยังกระทู้  [ 3 โพสต์ ] 

เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง


 ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 13 ท่าน


ท่าน ไม่สามารถ โพสต์กระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ตอบกระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แก้ไขโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ลบโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แนบไฟล์ในบอร์ดนี้ได้

ค้นหาสำหรับ:
ไปที่:  
Google
ทั่วไป เว็บธรรมจักร