ชายคนหนึ่งก้มหน้าก้มตาผ่าฟืนอยู่อย่างขะมักเขม้น พอเวลาถึงเที่ยงวัน ก็เก็บฟืนที่ผ่าทิ้งไว้นั้นโยนกองไว้อีกด้านหนึ่งแล้วเข้าไปรับประทานอาหารกลางวันในบ้าน ครั้นถึงตอนบ่ายก็ออกมาเพื่อจะผ่าฟืนต่อ แต่ปรากฏว่าขวานของเขาได้อันตรธานไปเสียแล้ว แม้จะค้นหาจนทั่วบริเวณก็ไม่พบร่องรอย ในที่สุด ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนที่จะหยุดพักกลางวัน มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านไป ขณะเดินผ่านก็เหลือบมองมาด้วยลักษณะมีพิรุธ ทั้งอากัปกิริยาก็ดูหลุกหลิกผิดจากคนธรรมดา สายตาที่ชำเลืองมองมาในตอนนั้นก็เห็นได้ชัดว่าส่อเลศนัย จะต้องเป็นเด็กหนุ่มคนนั้นแน่ที่ขโมยไป เพราะไม่มีใครอื่นย่างกรายเข้ามาบริเวณนี้เลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นภาพ ยิ่งเห็นภาพก็ยิ่งเจ็บใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางจะทำอะไรต่อไปได้ ก็ลงมือขนฟืนที่ผ่ากองสุมไว้เข้าไปเก็บยังใต้ถุนบ้าน พอขนไปใกล้จะหมด ก็พบว่าขวานที่ตนหาอยู่นั้นได้ถูกฟืนสุมทับอยู่ตรงนั้นเอง ไม่ได้หายไปไหน เขาดีใจมาก พร้อมกับตำหนิตัวเองที่วาดภาพเป็นตุเป็นตะ และเกิดความรู้สึกใหม่ขึ้นมาว่า ... นิทานธรรมะ เรื่อง ชายผ่าฟืน