ปราบพระทะเลาะกัน
มนุษย์เมื่ออยู่รวมกันอยู่กันเป็นสังคมย่อมมีปัญหาบ้างเป็นธรรมดาเพราะมากคนก็ทำให้มากความ
สังคมพระสงฆ์ แม้จะเป็นสังคมแห่งความดีงามมีศีลมีวินัยสูงกว่าชาวบ้านโดยทั่วไปก็จริง แต่ก็อดที่จะมี
ปัญหาให้กระทบกระทั่งกันมิได้
ครั้งหนึ่ง พระที่วัดระฆังคู่หนึ่งด่าทอกันดังขรมวัด ท้าทายจะชกต่อยกัน รูปที่ถูกท้าชกก็ร้องว่า
"พ่อไม่กลัว" อีกรูปก็หนึ่งก็ร้องตอบว่า "พ่อก็ไม่กลัวเหมือนกัน" ต่างก็เก่งด้วยกัน ท้ากันเหยงๆ ไม่มีใคร
กลัวใคร สมเด็จฯโต (ตอนนั้นเป็นพรเทพกวี) นั่งอยู่ในกุฏิของท่านได้ยินเสียงทะเลาะกัน เห็นพฤติกรรมอันผิดวิสัยของสมณะแล้ว ไม่สามารถจะทนนิ่งเฉยอยู่ได้ ต้องตัดไฟแต่ต้นลม ก่อนที่มันจะลุกลามไปใหญ่โต ท่านจัดดอกไม้ ธูป เทียน ใส่พานรีบเดินเข้าไประหว่างพระทั้งสอง นั่งคุกเข่าน้อมพานเข้าไปถวายพระคู่นั้น แล้วก็ประนมมือกล่าวอ้อนวอนขอฝากเนื้อฝากตัวว่า "พ่อเจ้าประคุณ! พ่อจงคุ้มฉันด้วย
ฉันฝากตัวกับพ่อด้วยฉันเห็นจริงแล้วว่าพ่อเก่งเหลือเกิน เก่งพอได้ เก่งแท้ๆ พ่อเจ้าประคุณ ลูกฝากตัวด้วย" พระคู่นั้นเกิดรู้สึกละอายใจ เลิกทะเลาะกันกลับเข้าไปในกุฏิพิจารณาเห็นโทษความผิด กิเลสของตัวเองแล้วจึงออกมากราบขอโทษท่าน มาคุกเข่ากราบสมเด็จฯโต สมเด็จฯโตท่านก็คุกเข่าตอบบ้าง
พระทั้งสองเห็นสมเด็จฯโตกราบตนเอง ก็ให้รู้สึกเกรงกลัว ท่านเป็นถึงเจ้าอาวาส มีอำนาจหน้าที่ปกครองดูแลเรา จะมากราบเราได้อย่างไร ลำบากใจนักจึงกราบสมเด็จฯโตตอบ
ปรากฏว่าในวันนั้น กราบกันไปกราบกันมาอยู่นานจนเหนื่อยแล้วจึงเลิกรากันไป จะเห็นว่าวิธีปราบพระทะเลาะกันของสมเด็จฯโตได้ผลดีโดยไม่ต้องปากเปียกปากแฉะ เพราะพระทั้งสองรูปเกิดความละอายและเสียใจที่ประพฤติอย่างนั้น เมื่อกราบท่านเสร็จแล้วก็ปฏิญาณตนว่าจะไม่ทะเลาะกันอีก
ชอบมากๆเลยคะ ขอบพระคุณที่นำมาเผยแผ่เป็นธรรมทานนะคะ สาธุๆๆ 