เรื่อง ได้สหายดีควรคบไว้ ไม่ได้สหายดี ควรเที่ยวไปผู้เดียว

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 88

ถ้าบุคคลได้สหายผู้มีปัญญารักษาตน มีปัญญา

ทรงจำ มีคุณธรรมเป็นเครื่องอยู่ยังประโยชน์ให้

สำเร็จ ไว้เป็นผู้เที่ยวไปด้วยกันไซร้, (บุคคลผู้ได้

สหายเห็นปานนั้น ) ควรมีใจยินดี มีสติ ครอบงำ

อันตราย ซึ่งคอยเบียดเบียนรอบข้าง ทั้งปวงเสีย

แล้ว เที่ยวไปกับสหายนั้น, ถ้าบุคคลไม่ได้สหาย

ผู้มีปัญญารักษาตน มีปัญญาทรงจำ มีคุณธรรม

เป็นเครื่องอยู่ยังประโยชน์ให้สำเร็จไว้ เป็นผู้เที่ยว

ไปด้วยกันไซร้, บุคคลนั้นควรเที่ยวไปคนเดียว

เหมือนพระราชา ผู้ละแว่นแคว้นที่พระองค์ทรงชำนะ

แล้ว เสด็จอยู่แต่องค์เดียว, (และ) เหมือนพระ-

ยาช้างอันชื่อว่า มาตังคะเที่ยวอยู่ในป่าแต่เชือกเดียว,

การเที่ยวไปผู้เดียวประเสริฐกว่า ความเป็นสหาย

ไม่มีในเพราะชนพาล, บุคคลผู้ไม่ได้สหายเห็น

ปานนั้น ควรมีความขวนขวายน้อย เที่ยวไปผู้

เดียว และไม่ควรทำบาปทั้งหลาย, เหมือนพระยา

ช้างชื่อมาตังคะผู้มีความขวนขวายน้อย เที่ยวไปใน

ป่าแต่เชือกเดียว และหาได้ทำบาปไม่."

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

http://www.dhammahome.com/front/webboar ... p?id=17142