เจริญพรครับ
สำหรับการศึกษาพระธรรม กรรมตัดรอน หรืออุปฆาตกกรรม
ก็ทำหน้าที่ตัดรอนอกุศลต่างๆ มีความไม่รู้ ฯลฯ ที่เคยเป็น
อาจิณกรรม ทำบ่อยๆ ย่อมสามารถตัดได้ครับ เปรียบไปกับคน
ที่เคยหลงทาง ไม่รู้ทางลัด ยิ่งไม่ถามไม่ศึกษา ก็จะไปตามทาง
ที่เคยไป แต่เมื่อได้รู้ได้ศึกษาแล้ว รู้จักทางแล้ว แม้ทางลัด
ก็ยังรู้ อุปฆตกรรมนั้นๆ ก็ตัดรอนความไม่รู้ ให้กลับมาสู่ความรู้
เหมือนคนค้นพบ เส้นทางลัด ค้นพบหนทาง ฯลฯ
เดี๋ยวนี้รู้เข้าใจ แต่ก่อนที่ไม่เข้าใจไม่ได้ศึกษา นั่นคือการทำ
ครุกรรม (กรรมหนัก) เป็นฝ่ายกุศลก็ได้แก่การอบรม
ฌานจิต(มหัคคตจิต)เพ่งพระพุทธรูป ยึดหน่วงเป็นอารมณ์ฯลฯ
ในปวัติกาล เมื่อจิตเกิดวิตก วิจาร ปิติ สุข เอกัคคตา จาก
อุปจาระสมาธิ เข้าสู่อัปปนาสมาธิ(รูปาวจรกุศลจิต) ก็โอนโคตรปุถุชนสู่ความ
เป็นพรหมบุคคล(รูปาวจรกุศลวิบาก) ตั้งอยู่ีมีความสุขในทิฏฐิธรรมนั้นๆ
ต่อเนื่อง ประครอง(รูปาวจรกิริยา) สุขในฌานในสมาบัติ
อันนี้ก็เรียกว่า เป็นกุศลกรรม กรรมหนัก หรือครุกรรมที่ให้ผล
ทันทีในฝ่ายกุศล เช่นเดียวกับ อุปัตถัมภกกรรม กรรมอุปัตถัมภ์
ถ้าเรายังไม่รู้ เช่นคนหลงทาง ไม่รู้ทางลัด ทางตรง เราก็จะเดินไปใน
เส้นทางเดิม ไม่ศึกษา กรรมที่ให้ผลในปวัตติกาล เมื่อถึงเวลา
อบรมเจริญสติ อบรมปัญญา ก็จะเข้าสู่ภพ (กัมมภพ อุปัตติภพ)เช่นเคย
เพราะไม่ได้ยินได้ฟังธรรม เข้าใจสภาพธรรมโดยละเอียด
ก็จะอุปัตถัมภ์ความ สุขความสงบชนิดที่ไม่ได้พิจารณาสภาพไตรลักษณ์
ตรงตามความเป็นจริง ค้ำชูความไม่รู้ มานะและทิฏฐิ สืบต่อไปในชวนะ
ด้วยอำนาจ อาเสวนา น้อมไปบ่อยๆ ดังนั้น
เมื่อศึกษาธรรม ประกอบการพิจารณามีโยนิโสมนสิการะบ่อยๆ ระลึก
สภาพธรรมตรงตามความเป็นจริง อบรมสติปัฏฐาน ครุกรรมนั้นก็เปลี่ยน
จาก มหัคคตจิต สงบนิ่งรู้แต่สุขและวางเฉยไม่รู้สภาพธรรม
ก็เบาบางลง เมื่อถึงพร้อม ด้วยอำนาจอาเสวนา พิจารณาบ่อยๆ
เนื่องๆ เห็นชัด รู้ชัด ฯลฯ
และอริยมรรค มีองค์ ๘ สติปัฏฐาน หรือโพธิปักขิยธรรม ๓๗ ล้วนเป็น
มรรคเจตนา คือเจตนาเพื่อความสิ้นกรรม ไม่เป็นอุปฆาตกรรมทั้งกุศลและ
อกุศล ไม่เป็นครุกรรมทั้งกุศลและอกุศล ไม่อุปัตถัมภ์กรรมทั้งกุศลและอกุศล
อีกต่อไป เป็นการอบรมปัญญา พิจารณาสภาพธรรมตามความจริง จนประจักษ์แจ้ง
ในความเป็น อนิจจัง ทุกขัง เป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตนบุคคล ขอเจริญพร
