เมื่อเราต้องการข้ามฝากไปหาที่ๆ ปลอดภัยยังอีกฝั่งหนึ่งนั้น เมื่อเราเห็นว่าฝั่งนั้นมีแม่น้ำที่กว้างมากไม่สามารถที่จะว่ายข้ามด้วยพละกำลังของเราที่มีอยู่ ต้องใช้ปัญญา หาไม้ หญ้า ฟาง มาทำเรือ หรือแพจึงจะข้ามไปได้ เมื่อข้ามถึงฝั่งได้แล้ว แม้คุณของแพที่ทำให้เราข้ามฝากมาได้อย่างปลอดภัยนั้นมีเป็นอย่างมาก แม้คุณงามความดีของแพจะมีมากแค่ไหนก็ต้องสละทิ้งไป เพราะถ้าเห็นว่าแพนั้นมีคุณแก่เรามากแล้วแบกพาไปด้วย ย่อมเป็นภาระอันหนักหาประโยชน์ในการเดินทางต่อไปไม่ได้อีกแล้วก็ต้องสละแพนั้นทิ้งเสีย จะทำให้ทิ้งภาระสลัดของที่หนักเสียได้

ถ้าเรามาเปรียบกับทางธรรมแล้ว ฝั่งนี้เหมือนฝั่งที่ยังเป็นฝั่งโลกียะ ที่เป็นฝั่งที่ไม่ปลอดภัยแก่เรา ฉะนั่นเราต้องแสวงหาฝั่งที่ปลอดภัยคือฝั่งโลกุตตระ คือฝั่งพระนิพพาน ผู้มีปัญญาจึงต้องสร้างกุศลชั้นสูงคือวิปัสสนาปัญญาที่จะเป็นแพให้ข้างฝั่งถึงพระนิพพานได้ เมื่อถึงฝั่งโลกุตตระแล้ว ก็ต้องสลัดกุศลที่มีคุณกับเราอย่างมากมายกว่าที่จะหามาได้นั้นทิ้งเสีย เหมือนสลัดตัณหาอุปาทานทิ้งไมปแบบไม่ใยดีเสีย สลัดทิ้งแม้แต่ขันธ์ทั้ง ๕ เพื่อเข้าพระนิพพานอย่างสงบปลอดภัย