ทุกชีวิตไม่ว่าคนหรือสัตว์เมื่อเกิดมาแล้วถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทาง
วันเวลาก็หมุนไปกลืนกินชีวิตที่มีอยู่ให้หมดไปด้วยอำนาจของความชรา
การเริ่มต้นของชีวิตหนึ่งก็เหมือนการได้เข้าคิวรอไปสู่โลกหน้าอีก
ดังนั้นถ้าเราอยู่ในระหว่างการรอคิวนี้เราจะทำอะไรดีในการที่จะไปสู่โลกหน้า

คนที่ทำบุญไว้เยอะสร้างกุศลไว้มาก เป็นคนดีมีศีลธรรม ก็มีโอกาสได้ไปเกิดในสวรรค์ได้
แต่ถ้าไม่เรียนศึกษาพระธรรมมาตั้งแต่เป็นมนุษย์ โอกาสที่จะไม่ได้ฟังธรรมในชั้นนั้นมีมาก
แม้แต่จะได้ยินได้เห็น ก็จะไม่สนใจที่จะฟังธรรมเพราะเขาไม่ได้สะสมเหตุปัจจัยมา
เขาจะหลงไปในเรื่องอิฎฐารมณ์เป็นส่วนมาก เพราะทำเหตุมาเช่นนั้น เมื่อเป็นเช่นนั้น
โอกาสที่จะได้ไปในภูมิที่สูงกว่า ภูมิธรรมที่สูงกว่าก็จะไม่เกิดขึ้น หรือว่าจะทำกุศลในภูมินั้น
ก็ไม่มีที่จะทำ เพราะผู้ที่เกิดเขาก็เสวยบุญของเขาอยู่ ฉะนั้นเมื่อหมดอายุก็ต้องกลับลงเกิด
มาเป็นมนุษย์ อบายภูมิจึงมีได้เลย เพราะอกุศลที่เคยทำไว้ก่อนที่จะขึ้นสวรรค์ยังไม่ได้มีโอกาสส่งผล
เพราะเขาได้เสวยผลบุญเพียงอย่างเดียว เมื่อบุญที่ทำลดน้อยลงก็ย่อมเหลือแต่บาป

ทีนี้ถ้าหากว่าผู้ที่ได้ศึกษาธรรมก็ยังได้ฟังธรรมในที่นั้นได้ เพราะในชั้นสวรรค์มีพระอริยะอยู่มาก
เมื่อฟังผู้นั้นได้ฟังธรรมก็สามารถบรรลุธรรมในชั้นนั้นได้เลย หรือไม่ก็ยกฐานะภูมิธรรมขึ้นไปชั้นที่สูงกว่า
คนที่ได้ศึกษาจะเข้าใจในเรื่องของจุติปฏิสนธิในภพภูมิข้างหน้าอย่างเข้าใจ โอกาสป้องกันอบายภูมิมีมาก
คนที่ทำบุญมากก็ไม่ได้รับประกันว่าจะลงไปในอบายภูมิได้เลย เพราะเขาจะไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจเรื่องการ
จุติปฏิสนธิ พูดให้ง่ายๆย่อมเป็นคนที่ขาดสติย่อมถึงเป็นความเป็นผู้หลง ในสมบัติ หลงในเวทนา ฯลฯ

เวลาของชีวิตแสนสั้น
- แมลงเม่า 1 วัน
- มด 21 วัน
- ปลากะตัก 21 วัน
- แมงปอ 120 วัน
- ปลาหางนกยูง 120 วัน
- กระต่าย 1,825 วัน
- สุนัข 5,475 วัน
- ม้า 10,950 วัน
- มนุษย์ 25,550 วัน
- ช้าง 36,500 วัน
- เต่า 73,000 วัน

ทุกชีวิต... มีเวลาที่ธรรมชาติอนุญาตให้อยู่ได้ ตามวงจรชีวิตของแต่ละสายพันธุ์ ถ้านับเป็นวันแล้ว น้อย....มากจริงๆ ยิ่งมนุษย์แล้ว ถ้าอายุครบ 60 ปี ก็เท่ากับเวลาผ่านไปแล้ว 22,000 วัน เวลาก็ยิ่งเหลือน้อยนิดลงไปอีก เหลือเพียงไม่กี่วันเอง บวกลบได้ไม่มากมายหรอก ถึงจะมั่นใจว่า ตัวเองยังสุขภาพดีอยู่....ก็ตาม

คิดจะเที่ยว จะพักผ่อน จะทานอะไร จะทำอะไรที่ชอบ รีบๆซะ เวลาเหลือน้อยจริงๆ