มักมีความเข้าใจสับสนกันในเรื่องความจำว่าตรงกับข้อใด
คำว่า สัญญา ก็มักจะแปลกันว่า ความจำ
คำว่า สติ โดยทั่วไปแปลว่าความระลึกได้ บางครั้งก็แปลกันว่า ความจำ
และมีตัวอย่างที่เด่น เช่นพระอานนท์ ได้รับยกย่องเป็นเอตทัคคะ
ในทางทรงจำพุทธพจน์ คำบาลีในกรณีนี้ท่านใช้คำว่าสติ
ดังพุทธพจน์ว่า "อานนท์เป็นเลิศกว่าประดาสาวกของเราผู้มีสติ"
เรื่องนี้ในทางธรรมไม่มีความสับสน ความจำไม่ใช้กิจของธรรมข้อเดียว
แต่เป็นกิจของกระบวนการธรรม และกระบวนธรรมแห่งความจำนี้
สัญญาและสติเป็นองค์ธรรมใหญ่ ทำหน้าเป็นหลัก มีบทบาทสำคัญที่สุด
สัญญาก็ดี สติก็ดี มีความหมายคาบเกี่ยวและเหลื่อมล้ำกันกับความจำ
กล่าวคือ ส่วนหนึ่งของสัญญาเป็นส่วนหนึ่งของความจำ อีกส่วนหนึ่งของสัญญา
อยู่นอกเหนือความหมายของคำว่าความจำ แม้สติก็เช่นเดียวกัน
ส่วนหนึ่งของสติเป็นส่วนหนึ่งของความจำ อีกส่วนหนึ่งเป็นของสติ
อยู่นอกเหนือความหมายของกระบวนการความทรงจำ
ข้อที่กำหนดหมายและระลึกไว้อย่างสำคัญคือ สัญญา และ สติ
ทำหน้าที่คนละอย่างในกระบวนการการทรงจำ
| ไฟล์แนป: |
|
20200113_111304.jpg [ 91.74 KiB | เปิดดู 1502 ครั้ง ] |