วิชชามีลักษณะแทงตลอดทั้งปวง เญยยธรรมทั้งปวง (อริยสัจ ๔) เป็นปทัฏฐานแก่วิชชานั้น
[เพราะเป็นอารมณ์ของวิชชา]

สมถะมีลักษณะกำจัดความซัดส่ายแห่งจิต การเพ่งอสุภะเป็นปทัฏฐานแก่สมถะนั้น
[เพราะสมถะเป็นปฏิปักษ์ต่อตัณหา]

อโลภะมีลักษณะกำจัดการท่องเที่ยวไปแห่งความอยาก เจตนางดเว้นจากการลักทรัพย์เป็นแก่อโลภะนั้น
[เพราะกระทำความละโมบให้เบาบาง]

อโทสะมีลักษณะไม่ปองร้าย เจตนางดเว้นจากฆ่าสัตว์เป็นปทัฏฐานแก่อโทสะนั้น
[เพราะกระทำพยาบาทให้เบาบาง]

อโมหะมีลักษณะหยั่งเห็นอารมณ์ สัมมาปฏิบัติ (การปฏิบัติโดยชอบ) เป็นปทัฏฐานแก่อโมหะนั้น

อสุภสัญญา (ความสำคัญว่าไม่งาม) มีลักษณะถือเอาศพที่ขึ้นเขียว หรือศพที่มีน้ำหนองไหลเยิ้ม
ความเบื่อหน่ายเป็นปทัฏฐาสแก่อสุภสัญญานั้น

ทุกขสัญญา (ความสำคัญว่าเป็นทุกข์) มีลักษณะกระทบผัสสะที่เป็นอารมณ์ของอาสวะ
เวทนาเป็นปทัฏฐานแก่ทุกขสัญญานั้น
[เพราะเวทนาทั้งหมดจัดเป็นทุกข์โดยความเป็นทุกขทุกข์เป็นต้น]

อนิจจสัญญา (ความสำคัญว่าไม่เที่ยง) มีลักษณะเห็นธรรมอันถูกปัจจัยปรุงแต่งความเกิดและความดับ
เป็นปทัฏฐานแก่อนิจจสัญญานั้น

อนัตตสัญญา (ความสำคัญว่าไม่ใช่อัตตา) มีลักษณะไม่ยึดมั่นในธรรมทั้งปวง ธรรมสัญญา
(ความสำคัญว่าเป็นสภาวธรรม) เป็นปทัฏฐานแก่อนัตตสัญญานั้น

(โดยองค์ธรรม วิชชาและอโมหะก็คือ ปัญญินทรีย์เจตสิก แต่ในที่นี้กล่าวแยกได้ตามสภาวะ คือ
วิชชาเป็นสภาวะรู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ ๔ ส่วนอมหะเป็นสภาวะไม่หลงไม่ปฏิบัติผิดในอารมณ์
ในปัจจุบันที่เจริญสติกำหนดรู้อยู่

คำว่า สัมมาปฏิบัติ (การปฏิบัติโดยชอบ) คือการเจริญศีลและสมาธิ หรือปัญญาที่หยั่งเห็น
ความเบื่อหน่ายด้วยนิพพิทาญาณ)