๒๓๗
บุคคลผู้มีสัมมาทิฏฐิย่อมละมิจฉาทิฏฐิไดั(โดยการข่มไว้ด้วยวิปัสสนาสัมมาทิฏฐิ)
หรือ กำจัดโดยเด็ดขาดด้วยปฐมมรรคสัมมาทิฏฐิ อนึ่ง อกุศลธรรมอันต่ำทรามมิใช่น้อย
(เช่นความไม่ต้องการเห็นพระอริยะ โลภะ และปาณาติบาตเป็นต้น)ที่พึงเกิดเพราะมิจฉาทิฏฐิ
เป็นปัจจัย บุคคลนั้นย่อมละได้ ส่วนกุศลธรรมมิใช่น้อย(สมถะ วิปัสสนา หรือโพธิปักขิยธรรม ๓๗)
ย่อมเกิดแก่บุคคลนั้น(ผู้ปรารภวิปัสสนาและพระอริยะบุคคล) เพราะสัมมาทิฏฐิเป็นปัจจัย
กุศลธรรมดังกล่าวย่อมถึงความบริบูรณ์ด้วยภาวนา
บุคคลผู้มีสัมมาสังกัปปะย่อมละมิจฉาสังกัปปะได้ อนึ่ง อกุศลอันต่ำทรามมิใช่น้อยที่พึงเกิด
เพราะมิจฉาสังกัปปะเป็นปัจจัย กุศลธรรมดังกล่าวย่อมถึงความบริบูรณ์ด้วยภาวนา
โดยนัยดังกล่าวมานี้ บุคคลผู้มีสัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ
สัมมาสมาธิ สัมมาวิมุตติ(ผลธรรม)และวิมุตติญาณทัสสนะ(ปัจเวกขณญาณของพระเสกขะ)
ย่อมละ...มิจฉาวิมุตติญาณทัสสนะ(อกุศลจิตตุปบาทที่สำคัญผิดว่าเป็นความหลุดพ้น) อนึ่ง
อกุศลธรรมที่ต่ำทรามมิใช่น้อยที่พึงเกิดเพราะมิจฉาวิมุตติญาณทัสสนะเป็นปัจจัย บุคคลนั้นย่อมละได้
ส่วนกุศลธรรมมิใช่น้อยย่อมเกิดขึ้นแก่บุคคลนั้น เพราะสัมมาวิมุตติญาณทัสสนะ(ปัจจเวกขณ
ญาณของพระเสกขะ)เป็นปัจจัย กุศลธรรมดังกล่าว ย่อมถึงความบริบูรณ์ด้วยภาวนา
| ไฟล์แนป: |
|
purepng.com-women-girlgirlwomenyoung-girlshefemalechilddaughter-1421526894560cswkw.png [ 203.52 KiB | เปิดดู 505 ครั้ง ] |