อธิบาย กรรม ๔ อย่าง อีกนัยหนึ่ง
[๖๘๗] กรรม ๔ แม้อื่นอีก คือ ~
๑. ชนกกรรม กรรมแต่งให้เกิด.
๒. อุปัตถัมภกกรรม กรรมสนับสนุน.
๓. อุปปีฬกกรรม กรรมบีบคั้น.
๔. อุปฆาตกกรรม กรรมตัดรอน.
ในบรรดากรรม ๔ อย่างนั้น กรรมที่ชื่อว่า ชนกกรรม เป็นได้ทั้งกุศลกรรม ทั้ง
อกุศลกรรม ชนกกรรมนั้นย่อมยังวิบากขันธ์ที่เป็นรูปาวจรและที่เป็นอรูปาวจร ให้เกิดทั้ง
ในปฏิสนธิกาล ทั้งในปวัตติกาล.
ส่วน อุปัตถัมภกกรรม ไม่สามารให้วิบากเกิดได้ เมื่อปฏิสนธิที่กรรมอื่นให้แล้ว
ย่อมอุปถัมภ์สุขและทุกข์ที่เกิดขึ้น ในวิบากที่กรรมอื่นอื่นให้แล้วให้เป็นไปได้นาน.
อุปปีฬกกรรม เมื่อปฏิสนธิอันกรรมอื่นให้แล้ว ย่อมเบียดเบียนบีบคั้นสุขและทุกข์
ที่เกิดขึ้น ในวิบากอันกรรมอื่นให้แล้วไม่ให้เป็นไปได้นาน.
ส่วน อุปฆาตกกรรม ตนเองเป็นกุศลก็มี เป็นอกุศลก็มี ย่อมตัครอนกรรมที่มีกำลัง
น้อย ห้ามกันวิบากของกรรมอื่นนั้นเสีย ย่อมเปิดช่องให้นวิบากของตน ก็แลเมื่อกรรมเปิด
ช่องให้อย่างนี้แล้ว วิบากนั้นก็เรียกได้ว่าเกิดขึ้นแล้ว.
ความต่างกันแห่งกรรม และความต่างกันแห่งวิบากแห่งกรรมทั้ง ๑๒ อย่าง ดัง
กล่าวมาฉะนี้ ย่อมเป็นอันปรากฏโดยสภาพที่เป็นจริงแก่กรรมวิบากญาณของพระพุทธเจ้า
ทั้งหลายเท่านั้น ไม่สาธารณ์กับพระสาวกทั้งหลาย อนึ่ง ความต่างกันแห่งกรรมและความ
ต่างกันแห่งวิบาก อันภิกษุผู้เจริญวิปัสสนาจะพึงรู้ได้ไดยเอกเทศ.
เพราะเหตุนั้น ความแปลกกันแห่งกรรมอันข้าพเจ้าก็ได้ประกาศแล้ว ด้วยการแสดง
เพียงหัวข้อ ฉะนี้แล.
กรรม ๔ อย่าง อีกนัยหนึ่ง
(๖๘๗) กรรมที่ยังความสืบต่อแห่งวิบากให้บังเกิด ด้วยอำนาจการให้ปฏิสนธิ
เป็นต้น จัดเป็นขนกกรรม. ด้วยเหตุนั้น ท่านอาจารย์จึงกล่าวว่า ชนกกรรมนั้นย่อมยัง
วิบากขันธ์ที่เป็นรูปาวจรและอรูปาวจร ให้เกิดทั้งในปฏิสนธิกาลทั้งในปวัตติกาล. กรรม
ที่เป็นเหตุแห่งความสืบต่อสุขและทุกข์ และแห่งความเนื่องกันของนามรูปให้เป็นไปได้นาน
ยิ่ง เป็นอุบัตถัมภกกรรม. ด้วยเหตุนั้น ท่านอาจาจารย์จึงกล่าวว่า อุปัตถัมภกกรรม
อุปกัมภ์สุขและทุกข์ให้เป็นไปได้นาน. อุปปีฬกกรรม เมื่อความเนื่องกันแห่งทุกทุกขและสุข
กำลังเป็นไปอยู่ ก็ทำให้ความเนื่องกันแห่งสุขและทุกข์นั้นค่อย ๆ ลดลง.ด้วยเหตุนั้น
ท่านอาจารย์จึงกล่าวว่า อุปปีฬกรรมอย่อมบีบคั้นสุขและทุกข์ไม่ให้เป็นไปได้นาน. บทว่า
ฆาเฏตฺวา แปลว่า ตัดรอน ธรรมดาว่าการตัดรอนของกรรม คือการห้ามกันวิบากของกรรม
อื่นนั้นนั่นเอง เพราะหตุนั้น ท่านอาจารย์จึงกล่าวว่า ห้ามกันวิบากกรรมอื่นนั้นเสีย
ก็การห้ามกันวิบากของกรรมอื่นนั้น ก็คือเป็นการเปิดช่องให้วิบากของตนเกิดขึ้น เพราะ
เหตุนั้น ท่านอาจารย์จึงกล่าวว่า ย่อมเปิดช่องให้แก่วิบากของตน. กรรมที่เปิดช่องให้เพื่อ
การให้ผล ย่อมชื่อว่าเป็นอันให้ผลแล้วนั่นเอง เพราะเหตุนั้น ท่านอาจารย์จึงกล่าวว่า ก็แล
เมื่อกรรมเปิดช่องให้อย่างนี้แล้ว วิบากนั้นก็เรียกได้ว่าเกิดขึ้นแล้ว. อุปปีฬกกรมม ย่อม
| ไฟล์แนป: |
|
1731569049275~2.jpg [ 270.83 KiB | เปิดดู 1162 ครั้ง ] |