สุขที่พึงปรารถนา 
มนุษย์ทุกทั่วหน้า ล้วนแสวงหาความสุข แม้แต่สัตว์เดรัจฉาน ก็แสวงหาความสุขเหมือนกัน หลีกเลี่ยงจากทุกข์
การแสวงหาสุข ผู้แสวงหาเป็น จึงจะได้ประสบสุขยิ่งใหญ่ไพศาล
ถ้าแสวงหาไม่เป็น ก็ได้รับสุขเล็กๆ น้อยๆ
ผู้ที่อยากได้สุขต้องละสุขพอประมาณ
จึงจะพบสุขอันสมบูรณ์ยิ่งใหญ่
ความสุขอยู่ในทาน คือ การให้ความสุขอยู่ในศีล รักษา กาย วาจา ให้เรียบร้อยดีไม่มีโทษ
สุขอยู่ในการเจริญภาวนา ให้เป็นเหตุลงไป เป็นสุขยิ่งใหญ่ไพศาล
การยินดีใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส เรียกว่า เรายินดีในรูปสมบัติ ออกจากวัฏฏะไม่ได้
ถ้าสละละสิ่งทั้งห้า อันเป็นสุขเล็กน้อยนี้เสียได้แล้ว
จะประสบสุขอันไพบูลย์ ต้องใช้วิธีละ ด้วยกาย วาจา ใจ
แล้วหันมาให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา
การให้ทานนี่แหละที่จะส่งเราให้ไปถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาล ถ้าไม่มีทานจะมีสุขอันยิ่งใหญ่ไพศาลไม่ได้
เพราะไม่มีผลทานส่งให้ การเกิดมาในมนุษยโลก
ถ้าเป็นคนจนเสียแล้ว เราจะทำความดีให้เต็มส่วนเต็มที่ไม่ได้
เพราะว่าจะรักษาศีล ก็รักษาไม่ได้
จะเจริญภาวนา ก็เจริญไม่ไหว เพราะเป็นคนจนเสียแล้ว
รักษาศีล เจริญภาวนาไม่ได้ เพราะห่วงการงาน
ต้องประกอบกิจการงาน การงานเหนี่ยวรั้งไว้ให้ไปทำงาน
จิตที่จะทำให้ยิ่งใหญ่ไพศาลในศีลภาวนาก็ทำไม่ได้
หากว่ามีสมบัติสมบูรณ์แล้ว จะรักษาศีล ก็รักษาได้สมบูรณ์บริบูรณ์
จะเจริญภาวนา ก็เจริญได้ไม่มีห่วงหน้าพะวงหลัง
เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนา พระมงคลเทพมุนี (หลวงพ่อสด วัดปากน้ำภาษีเจริญ)
