สาธุ คุณariyachonขออนุญาติร่วมโพสต์หัวข้อ "รู้จักตัวเอง" ด้วยค่ะ
รู้จักตัวเอง
คนเรา มองเห็นโลก เห็นสรรพสิ่ง เห็นผู้อื่น แต่ไม่เห็นตนเอง คนเรารู้จักแบ่งแยก รู้จักผู้อื่น รู้จักสิ่งต่างๆ แต่ไม่รู้จักตนเอง
คนเรามองเห็นความผิดพลาดของผู้อื่น เห็นปมด้อยของผู้อื่น เห็นความโลภของผู้อื่น แต่ไม่เห็นความตระหนี่ของตนเอง
เห็นความคิดไม่ดีของผู้อื่น แต่ไม่เห็นความเขลาของตนเอง
คนเราสามารถรู้เรื่องราวของโลก ของประวัติศาสตร์ ของสังคมรู้จักญาติพี่น้อง แต่ไม่รู้จักตนเอง
คนเราถ้ามองในกระจก จะเห็นหน้าตาของตนเอง เห็นความหล่อ ความงามความอัปลักษณ์ แต่มองไม่เห็นในจิตของตนเอง
หากมีกระจกบานหนึ่ง สามารถเห็นจิตตนเองได้ ความโลภ โกรธ หลงอิจฉาริษยา ความเห็นแก่ตัว
ความคับแค้น คงจะมีหน้าตาอัปลักษณ์จนสุดทน
ในทางธรรม มักจะมีคำพูดที่กล่าวว่า “รู้จักโฉมหน้าดั้งเดิมของตนเอง” แล้วใครล่ะจะรู้จักโฉมหน้าที่แท้จริง
ของตนเองจริงๆ
มีคนไม่น้อยที่คอยแต่จะจ้องมองส่วนได้ส่วนเสีย ความสำเร็จความผิดหวัง ของผู้อื่น คอยต่อว่าผู้อื่นด้อย
คุณธรรมด้อยการศึกษา
แต่ลืมใส่ใจในความคิดของตนเอง ความรับผิดชอบ การดำรงชีวิตื หากไม่รู้จักตนเองและดิ้นรนสับสน
ไปตลอดชีวิต ไม่ประสบความสำเร็จ อะไรสักอย่าง ก็คงจะเป็นที่
น่าเสียดายจริงๆ สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดในโลกคือ ไม่สามารถรู้จักตนเอง
คนที่ไม่รู้จักตนเอง ก็ยากที่จะเข้าใจความจริง ยากที่จะได้รับรู้สิ่งดีๆ
เป็นเหตุให้เกิดอุปสรรค ที่จะเกิดปัญญาในทางธรรม
การปฏิบัติธรรมก็เป็นการเปิดจิตของตนเองเปิดหน้ากากของตนเองออก แยกแยะและวิเคราะห์ตนเองอย่าง
ตรงไปตรงมา เพื่อให้รู้จักตนเอง
การรู้จักตนเองเป็นบทเรียนบทใหญ่ที่สุดในชีวิต ไม่อาจที่จะละเลยและนิ่งดูดายได้
เจริญในธรรมค่ะ
ผมก็แค่ไส้เดือน กิ้งกือตัวหนึ่ง ผิดพลาดยังไงก็ 
