ขณะที่เรามีความสุข
จากการเสพความเจริญทางด้านวัตถุ
เราก็เสพความเสื่อมไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว
น้อยคนนักที่จะตระหนักในความจริงข้อนี้
แต่..ก็ไช่ว่าจะไม่มีใครมองเห็นซะทีเดียว
เพียงแต่ว่าปราศจากผู้รับฟังเท่านั้นเอง

เหมือนน้ำใจที่ถูกการแก่งแย่งชิงดี..บดบัง
เหมือนธรรมะที่เราจงใจซ่อนไว้..ในมุมมืด ฯลฯ
เกือบทุกคนที่หันมาศึกษาพระธรรม
คำสั่งสอนขององค์พระศาสดา
ล้วนถูกความทุกข์เล่นงานมาอย่างหนัก
และ ยาวนานจนจิตใจป่นปี้แทบทั้งสิ้น

ภาระกิจกอบกู้ซากชีวิต และ จิตใจ
ให้กลับมาแข็งแกร่งได้ดังเดิม
ล้วนต้องใช้ความมุ่งมั่น และ อดทน
กว่าจะงัดธรรมะออกมาจากด้านมืดของใจเรา
มันทุกข์มากจนแทบลืมไม่ลงเลยทีเดียว
แต่..สุดท้ายเราก็ต้องลืมความทุกข์..นั้นให้ได้
ถึงจะเรียกว่าผู้เข้าใจธรรมะ..อย่างแท้จริง